Χρειάστηκε η απομάκρυνση/απόλυση ενός πρωταγωνιστή από το σετ (αντικατάσταση του LaBeouf με τον Styles), η άτυπη κόντρα ανάμεσα στην σκηνοθέτιδα (Olivia Wilde) και την πρωταγωνίστρια (Florence Pugh) αλλά και φήμες σχετικά με την σχέση των δύο πρωταγωνιστών (Harry Styles-ChrisPine) κατά την προβολή της ταινίας στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας για να πυροδοτήσουν το «δράμα» γύρω από το (όχι και τόσο, τελικά) πολυαναμενόμενο Don’t Worry Darling.
Στα της ταινίας, η Άλις και ο Τζακ ζουν σε έναν επίγειο παράδεισο, σε μια απομακρυσμένη περιοχή, στην Αμερική του 50’, με τη ζωή τους να είναι βγαλμένη σαν από διαφημιστική προπαγάνδα της εποχής. Οι άντρες εργάζονται τα πρωινά, έξω από την πόλη, σε ένα κέντρο ανάπτυξης προοδευτικών υλικών, για το οποίο κανείς δεν δίνει αναφορά, αλλά ούτε και είναι πρόθυμος να συζητήσει, ενώ οι γυναίκες (που δεν έχουν πρόσβαση εκεί) ασχολούνται με τα οικιακά. Αυτά τα δύο στοιχεία συνθέτουν και τη ζωή γύρω από το φιλόδοξο Victory πρότζεκτ που προσφέρεται σαν θείο δώρο στους λίγους και τυχερούς συμμετέχοντες. Τα πράγματα, φυσικά, δεν έχουν όπως φαίνονται, ιδίως μετά το ατύχημα μιας φίλης της Άλις, το οποίο θα την οδηγήσει σε αναζήτηση ερωτημάτων που θα απειλήσουν να «ξυπνήσουν» την γαλήνη της κοινότητας και θα διαλύσουν, ανεπιστρεπτί, την οικογενειακή της ευτυχία.
Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της Wilde, τρία χρόνια μετά το υπέροχο Booksmart, ξεκινάει δυναμικά (αναβίωση της εποχής μέσα από φροντισμένα σκηνικά και προσεκτικά επιλεγμένα τραγούδια) σχολιάζοντας αλληγορικά τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία, για να αποδομηθεί σταδιακά στη συνέχεια, ιδίως μετά τα πρώτα μισά του φιλμ. Και αυτό, γιατί αν κοιτάξεις πίσω από την απαστράπτουσα επιφάνεια και την (αν μη τι άλλο) λάμψη του φωτογενούς πρωταγωνιστικού διδύμου, θα συνειδητοποιήσεις πως ό,τι μέσο/τέχνασμα χρησιμοποιεί η Wilde το’ χεις ξαναδεί και, μάλιστα, στην καλύτερη πρώτη εκδοχή του. Το ανατρεπτικό (;) φινάλε έρχεται για να φανερώσει περισσότερο τις αδυναμίες του σεναρίου και τις εξωπραγματικές υπερβολές του φιλμ, παρά πετυχαίνει τον αρχικό του σκοπό, να σοκάρει, δηλαδή, τον θεατή σχετικά με το εφιαλτικό «είναι» γύρω από το καλογυαλισμένο «φαίνεσθαι» που περιτυλίγει την ταινία.
Η Pugh, από την άλλη, είναι χάρμα οφθαλμών. Έχοντας αφομοιώσει πλήρως τις αλληγορικές προεκτάσεις που θίγει το φιλμ, βουτάει με τόλμη στην άβυσσο της ηρωίδας της για να ανακαλύψει μαζί της την αλήθεια σε ερωτήματα που, ίσως, και να μη χρήζουν απάντησης. Αποτελεί στήριγμα τόσο της ταινίας όσο και του συντρόφου της (το μουσικό φαινόμενο Styles σε ερμηνεία ανώτερη των περιστάσεων), με τη συναισθηματική της οδύσσεια να σε καθηλώνει.
Μια Florence Pugh, ωστόσο, δε φέρνει την άνοιξη. Αλλά μην ανησυχείτε. Το Don’t Worry Darling δεν είναι και τόσο κακή ταινία. Παρά τους ανύπαρκτους περιφερειακούς χαρακτήρες, τα «ανακυκλωμένα» αφηγηματικά τεχνάσματα και την σεναριακή αμετροέπεια που το διέπει, το φιλμ είναι διασκεδαστικό. Παρ’ όλα αυτά, μένει στο «φαίνεσθαι» και δεν εμβαθύνει στο «είναι» και έτσι χάνεται και η ευκαιρία να γίνει πιο εμφανές (και ουσιώδες) το σχόλιο πάνω στην γυναικεία χειραφέτηση και την στερεοτυπική θέση της γυναίκας/συζύγου στην πατριαρχική κοινωνία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
