Υπάρχει μία σκηνή στο Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves, όπου ο Chris Pine και η κουφιοκέφαλη κουστωδία του χρησιμοποιούν ένα portal gun που έτυχε να έχουν μαζί τους, για να διαρρήξουν μια κινούμενη άμαξα. Συνδυάζοντάς το με τα ξόρκια που έχουν στη διάθεσή τους, οι γκαφατζήδες λήσταρχοι μπλέκονται σε μια ξεκαρδιστική σειρά από συμπτώσεις και καλογραμμένα gags, μέχρι που, χάρη σε ένα πραγματικά απίθανο φιλί της τύχης, καταφέρνουν τελικά να πετύχουν το σκοπό τους.
Σκηνές σαν κι αυτή είναι που αποτελούν το απόγειο του Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves. Τυχαίες καταστάσεις, παλαβοί αυτοσχεδιασμοί, mechanics κλεμμένα από κάθε γωνιά της ποπ κουλτούρας και προφανέστατες διευκολύνσεις προσδίδουν στο φιλμ τη χαρακτηριστική χροιά ενός campaign που έχει ξεφύγει για τα καλά. Οι Jonathan Goldstein και John Francis Daley (συγγραφείς του Spider-man: Homecoming και real-life DnDάδες) αποδεικνύονται αναπάντεχα στιβαροί σκηνοθετικά, προσφέροντάς μας μερικές φρέσκιες και διασκεδαστικές σκηνές δράσεις, κάμποσα συναρπαστικά infodumps, αλλά και μπόλικες δόσεις οπτικής κωμωδίας, με αποκορύφωμα τα θεότρελα σχέδια των ηρώων μας που (αχρείαστα περίπλοκα και διόλου πρακτικά), μοιάζουν να βγήκαν κατευθείαν από το τεφτέρι ενός απροετοίμαστου DM. Το μεράκι των δημιουργών να κατασκευάσουν έξυπνα προβλήματα με δαιδαλώδεις επιλύσεις, αλλά και η ένταση που τους προσδίδουν με τη σκηνοθεσία τους, χαρίζουν στο φιλμ μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές του.
Και φυσικά, σε αυτό βοηθάει ένα καστ που ξέρει ακριβώς που βρίσκεται: παρά τους generic ρόλους τους, οι πρωταγωνιστές μας έχουν (pun indented) charisma στο θεό, από τον πιο-hot-από-ποτέ Chris Pine με γκρίζο γένι και χείλη για φίλημα, μέχρι τον πασιχαρή Hugh Grant που δε βλέπει την ώρα να πληρωθεί αλλά και την Michelle Rodriguez στο ρόλο που ήταν πάντα γεννημένη για να παίξει.
Δυστυχώς όμως, όσο και αν τα ξεχωριστά συστατικά λειτουργούν τέλεια, το γλυκό δε δένει πάντα: όπως κάθε κάλο DnD Party, το φιλμ μοιάζει συχνά να αποτελείται από άσχετα στοιχεία που τραβάνε σε διαφορετικές κατευθυνσεις -και παρά το ταλέντο των συμμετεχόντων, το αποτέλεσμα καταλήγει να λειτουργεί μόνο οριακά.
Γιατί για κάθε διασκεδαστική σκηνή δράσης υπάρχει ένα τετριμμένο γεγονός, και για κάθε εύστοχη κωμική στιγμή υπάρχει ένα προφανές σεναριακό τέχνασμα. Όπως κάθε καλό DnD session, το Honor Among Thieves είναι απλώς ένα σύνολο από διασκεδαστικές στιγμές που συνδέονται μεταξύ τους με περιστασιακές δικαιολογίες. Ειδικά οι διάλογοι των χαρακτήρων (που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά κάθε καλού campaign) είναι εδώ κάπως άγαρμποι και διεκπεραιωτικοί, ειδικά σε σύγκριση με τα κορυφαία campaigns του διαδικτύου που έχουν γοητεύσει εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο.
Και ξέρω ακριβώς τι θα μου πείτε: Οι ανέμπνευστες υποπλοκές, οι σεναριακές διευκολύνσεις και οι προκάτ χαρακτήρες είναι πυλώνες του original επιτραπέζιου. Και αυτό είναι τελικά το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves. Ακολουθεί με ευλάβεια το πρωτότυπο, τόσο στα κακά, όσο και στα καλά του – παραδίδοντας μας έτσι ένα συνονθύλευμα τόσο άνισο, που δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί campaign στο DnD.