Μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή δεκαετία του ‘90, το Χόλιγουντ σκαρφίστηκε μια καινούρια μορφή χριστουγεννιάτικης διασκέδασης: Ένα τσούρμο απόμακροι μπαμπάδες και τσιφούτηδες μεγαλοβιομήχανοι είδαν τη ζωή τους να αλλάζει τη νύχτα των Χριστουγέννων, σε μια σειρά από γλυκανάλατα κινηματογραφικά παραμυθία. Ο Bill Murray έγινε σύγχρονος Εμπενίζερ Σκρούτζ, ο Tim Allen μετατράπηκε σε Άγιο Βασίλη και ο Michael Keaton έγινε ζωντανός χιονάνθρωπος, στο νέο αυτό είδος οικογενειακού σινεμά. Ήταν απλώς φθηνές αναπαραγωγές της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Ντίκενς, και χρειάστηκαν μόνο μερικά χρόνια για να στερέψουν οι ιδέες – όμως πολλές από αυτές τις ταινίες άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην γιορτινή φιλμογραφία και σήμερα, ο Ryan Reynolds και ο Will Ferrell μας προσφέρουν τη δικιά τους εκδοχή του μύθου.
Και αρχικά, το Spirited δείχνει να είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό revival του ξεχασμένου genre: Ο Will Ferrel ενσαρκώνει εδώ ένα από τα τρία Φαντάσματα των Χριστουγέννων, και μαζί με τους συνεργάτες του, αναλαμβάνει κάθε χρόνο να συμμορφώσει κάποιο κακοπροαίρετο στραβόξυλο. Η ζωηρή ομάδα (στημένη σαν κάποια μεταθανάτια τηλεοπτική παραγωγή) θα κληθεί φέτος να γλυκάνει τον Clint Briggs (Ryan Reynolds), έναν αδίστακτο PR manager που χειραγωγεί τα social media – και κάπως έτσι, τα φαντάσματα των Xριστουγέννων θα έρθουν αντιμέτωπα με τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας τους.
Με ένα κόνσεπτ τόσο λαχταριστά αυτοαναφορικό, το Spirited μοιάζει έτοιμο να μας προσφέρει μια πανέξυπνη, οξυδερκή παρωδία: Ο Ferrell τραγουδάει όλος χαρά, ειρωνευόμενος τα χαρμόσυνα μιούζικαλ και την γλυκερή χριστουγεννιάτικη αισθητική. Ο Reynolds χορεύει κλακέτες πάνω στο γραφείο του, ενώ κατασκευάζει σκάνδαλα στο Twitter – και η ταινία ξεκινάει ως μια απολαυστική μετα-κομωδία, έτοιμη να σχολιάσει τους διάφορους τρόπους με τους οποίους το σινεμά (και τα social media) χρησιμοποιούν φτηνές τεχνικές για να επηρεάσουν τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Δυστυχώς, αυτή η υπόσχεση δεν εκπληρώνεται ποτέ. Μετά την πρώτη πράξη, το Spirited μετατρέπεται ως επί το πλείστον σε ένα τυπικό, ειλικρινές χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Φυσικά, αυτό δεν το κάνει λιγότερο γοητευτικό: οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, τα τραγούδια των Benj Pasek και Justin Paul (La La Land) είναι επαρκώς χαζοχαρούμενα, και το σενάριο έχει κάποιες αναπάντεχες στροφές. Kαι κυρίως, το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Will Ferrell και Ryan Reynolds έχει αδιαμφισβήτητη χημεία και αστείρευτη ενεργεία. Οι δύο κωμικοί βάζουν τα δυνατά τους στους απαιτητικούς μουσικοχορευτικούς τους ρόλους, και μεταπηδούν επιδέξια από την over-the-top παρωδία στο ειλικρινές δράμα, σε στιγμές που ακόμη και η ίδια η ταινία δεν ξέρει ακριβώς πού πατάει. Οι δυο τους (όπως και όλα τα μέλη της παραγωγής) δείχνουν να απολαμβάνουν στο φουλ την γλυκανάλατη αποστολή τους, και προσδίδουν στο φιλμ μια απενοχοποιημένη ευθυμία.
Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν κανείς συλλογιστεί το ηθικό δίδαγμα της ταινίας: τo Spirited κανει μια διακριτική μα ξεκάθαρη μπηχτή στο cancel culture, παραλληλίζοντας την κλασσική θεματική λύτρωσης του Ντίκενς με την συγχώρεση δημοσίων προσώπων που έχουν προκαλέσει ζημιά σε ανθρώπινες ζωές. Ακόμη και οι πιο διεφθαρμένοι εκμεταλλευτές αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, υποστηρίζει το σενάριο – και ένα τέτοιο μήνυμα, προερχόμενο από ένα τσούρμο μεγάλα κεφάλια του Χόλιγουντ (και δη τo κανάλι της Apple) αφήνει μια κάπως άσχημη γεύση στο στόμα.
Τελικά, παρά το φιλόδοξο, αυτοαναφορικό premise του, (ακόμη και τα επίσημα πόστερ σπάνε τον τέταρτο τοίχο), το Spirited δεν παραδίδει όλα όσα υπόσχεται. Όμως οι καλοκουρδισμένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η ζωηράδα της παραγωγής και τα catchy τραγούδια των Pasek και Paul σώζουν την παράσταση, και (παρά τα αμφίβολα ηθικά διδάγματα) χαρίζουν στο Spirited μια άξια θέση στα άπαντα των Χριστουγεννιάτικων ταινιών.