Λίγοι είναι οι ερμηνευτές που μπορούν να ενσαρκώσουν το απύθμενο σκοτάδι και το ακαταμάχητο charisma τόσο καλά όσο η Aubrey Plaza: η 38χρονη ηθοποιός από το Γουίλμινγκτον έχει αποδείξει επανειλημμένα το εύρος της, σε μια σειρά από ιδιαίτερα απειλητικούς, βαθιά συμπαθητικούς χαρακτήρες που μας γεμίζουν καύλα και ανατριχίλες. Στο Emily the Criminal, ο John Patton Ford εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητές της, εστιάζοντας την κάμερα στο πρόσωπό της για την πλειοψηφία της διάρκειας κι ακουμπώντας στους ώμους της το βάρος μιας ταινίας που, αν και άρτια κατασκευασμένη, δεν έχει κάποιον σεναριακό άσσο στο μανίκι της.
Η Έμιλι είναι μια συνηθισμένη τριανταπεντάρα του Λος Άντζελες, που παλεύει να τα βγάλει πέρα στην αγορά εργασίας. Καταχρεωμένη από το φοιτητικό της δάνειο και εξουθενωμένη από τις απανωτές βάρδιές της, η Έμιλι αδυνατεί να βρει καλύτερη δουλειά λόγω του ποινικού της μητρώου, βουλιάζοντας αργά αλλά σταθερά σε μια ανυπόφορη καθημερινότητα, που της στραγγίζει κάθε ίχνος προσωπικότητας. Όταν εμφανιστεί διέξοδος με τη μορφή ενός κυκλώματος πλαστογράφων, η Έμιλι θα την αρπάξει χωρίς δεύτερη σκέψη και θα βρεθεί ανεπανόρθωτα μπλεγμένη σε μια σκοτεινή υπόθεση, στον ανελέητο υπόκοσμο της Πόλης των Αγγέλων.
Η Plaza έχει το δικό της Τζόκερ Μόμεντ στο Emily the Criminal, ενσαρκώνοντας μια γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με όλο και μεγαλύτερα συστημικά προβλήματα. Ακόμη και αν κάποιες λεπτομέρειες του σεναρίου δεν είναι απόλυτα πειστικές (δεν είμαι σίγουρος ότι βγάζει νόημα όλη αυτή η κομπίνα), το τόξο της Emily παραμένει αλάνθαστο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας∙ στην προσπάθειά της να ανακτήσει τον αυτοπροσδιορισμό της, η Emily παίρνει ως επί το πλείστον λογικές αποφάσεις, χωρίς να χάνει τη συμπάθειά μας και χωρίς να γίνεται αντιήρωας, ενώ το φιλμ δε νοιώθει την ανάγκη να τη στιγματίσει, κάνοντάς την ένα ακλόνητο σύμβολο που μπορούμε άφοβα να υποστηρίξουμε.
Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς την αψεγάδιαστη ερμηνεία της Plaza∙ υστηριώδης μα προσιτή, η ηθοποιός σε βυθίζει στην αμφιβολία, σε φέρνει με το μέρος της και τελικά, σε γεμίζει επαναστατική οργή, μετατρέποντας ένα καλοσκηνοθετημένο μα τυπικό φιλμ σε ένα διασκεδαστικότατο δίωρο. Ο Ford καταφέρνει να προσδώσει στην ταινία του αμείωτη χιτσκοκική ένταση, βάζοντας το θεατή βαθιά μέσα στις ριψοκίνδυνες καταστάσεις και παρά το υποτονικό σενάριο, κατασκευάζει ένα αποτελεσματικό φιλμ νουάρ που μας κάνει να ανυπομονούμε για το μέλλον της καριέρας του.
Τελικά, το Emily the Criminal δε θα μείνει στα χρονικά ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς -αλλά αν όλα πάνε καλά, θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη δουλειά ενός μεγάλου ταλέντου. Αν ο John Patton Ford συνεχίσει έτσι (και δεν ξεκινήσει να κάνει ταινίες για τη Marvel), έχει τη δυνατότητα να μας χαρίσει μερικές αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές -και εμείς, δε βλέπουμε την ώρα να δούμε τη συνέχεια.
