Μπορεί φαν της Marvel να μην είμαι (ίσως και να είμαι λίγο προκατειλημμένος απέναντι στο σύμπαν που πλασάρει), παρ’ όλα αυτά, όταν, ήταν ένας περίπου χρόνος πριν, συζητούσαμε για τις ταινίες της χρονιάς που θα επέρχετο, το παρόν φιλμ περιλαμβανόταν μέσα στην δεκάδα μου -όπως και πολλών άλλων. Λίγο το ότι το φιλμ θα μας εισήγαγε στην 4η φάση του MCU, και λίγο (περισσότερο) το ότι στην οσκαρούχο σκηνοθέτιδα του Nomadland, Chloé Zhao, είχαν ανατεθεί τα ηνία του φιλμ, έκανε την προσμονή και τον ενθουσιασμό, για την εν λόγω ταινία, να μεγαλώνει. Μετά το τέλος της προβολής, ήξερα πως ένα ακόμη, κινηματογραφικό, στοίχημα της Marvel δεν είχε μπορέσει να καρποφορήσει.
Ποιοί είναι, όμως, αυτοί οι Eternals; Βασισμένο στα κόμικς του Jack Kirby, το φιλμ συστήνει, με την μία, μια νέα (κινηματογραφική) ομάδα 10 υπερηρώων που ζει ανάμεσα μας, στην Γη, εδώ και 7000 χρόνια, ταξιδεύοντας μέσα στον χρόνο, και σκοπό έχει να προστατεύει την ανθρωπότητα από την απειλή των Παράταιρων (Deviants), που έχουν ζωόμορφα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ένας παγκόσμιος σεισμός θα αφυπνίσει τους Παράταιρους, θα απειλήσει υπό εξαφάνιση το ανθρώπινο είδος, και θα φέρει στην επιφάνεια ένα βαθύτερο και πιο πολύπλοκο σχέδιο σχετικά με την αποστολή των Αιωνίων.
Η Gemma Chan, γνωστή ως Κίρκη, αποτελεί, θα μπορούσε να πει κανείς, τον συνδετικό κρίκο των Αιωνίων, αλλά και αυτή πάνω στην οποία πέφτει το βάρος της ταινίας όσον αφορά την πλοκή, η Salma Hayek σε έναν άνευρο και αμήχανο ρόλο είναι εκείνη που «ενώνει» πνευματικά τους Αιώνιους με τους Δημιουργούς , η Angelina Jolie προσθέτει έξτρα χολιγουντιανό αέρα ερμηνεύοντας την Θήνα (που φέρει στην θεά Αθηνά), ενώ, παράλληλα, διακατέχεται από δυσοίωνα οράματα που μπορούν να αποβούν επιζήμια για τους συμπολεμιστές της. Ο Ίκαρος, Richard Madden, ως ένας άλλος σούπερμαν, και ο Kumail Nanjiani, ως Κίνγκο, δίνουν παραπάνω κωμικό αέρα από ό,τι η ταινία χρειάζεται, ο Φάστος, Brian Tyree Henry, γίνεται (αν και σεναριακά ανολοκλήρωτος) ο πρώτος γκέι υπερήρωας στο μαρβελικό σύμπαν, ενώ το υπόλοιπο, πολυπληθές, καστ συμπληρώνουν η κωφή ηθοποιός Ridloff, και οι έφηβοι Ντρουγκ και Σπράιτ, μόνο και μόνο για να πούμε πως συμπεριλάβαμε στο ήδη υπάρχον πολυφυλετικό και πολυσυλλεκτικό καστ (και) εκπροσώπους του μεγαλύτερου, αριθμητικά, κοινού στο οποίο το φιλμ απευθύνεται.
Η Zhao αναλαμβάνει δύσκολο έργο. Το προσωπικό στίγμα που αφήνει είναι διάχυτο καθ΄όλη την διάρκεια της ταινίας, και αυτό είναι που την διαφοροποιεί από όλες τις υπόλοιπες ταινίες της Marvel. Αυτό που κάνει η οσκαρούχος σκηνοθέτις είναι ένα πάντρεμα του ανεξάρτητου, του πιο ανθρωποκεντρικού και ποιητικού σινεμά, με το υπερηρωικό και πληθωρικό σύμπαν του green screen της marvel. Η ζυγαριά μπορεί να γέρνει με αρνητικό πρόσημο και αυτό γιατί είναι η ίδια η Marvel που την περιορίζει με τους κανόνες που έχει θέσει στον εαυτό της, μην επιτρέποντας σε ένα υποσχόμενο, αρχικό, σχέδιο να απογειωθεί. Ωστόσο, ο πλούτος των ηλιοβασιλεμάτων, τα εξωτερικά (έστω κάποια) γυρίσματα, η γήινη αίσθηση, ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας των υπερ-ηρώων, και οι χωμάτινες επιφάνειες, είναι στοιχεία ξεκάθαρα προσωπικά –που μπορείτε να τα θαυμάσετε στο έπακρο σε προγενέστερες της ταινίες- αλλά και άξια αναφοράς.
Το θέμα της δυσλειτουργικής οικογένειας είναι, επίσης, στο επίκεντρο, αν και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, καθώς μιλάμε για την Disney. Η διαφορετικότητα των χαρακτήρων θα δοκιμαστεί για να μας (υπεν)θυμίσει στο τέλος, κάτι που είναι σαφές εξαρχής, πως μόνο όταν δεν διακυβεύεται η ισχύς εν τη ενώσει, μπορεί το επιθυμητό αποτέλεσμα να επέλθει.
Καλά όλα τα προαναφερθέντα, αλλά το φιλμ υπολείπεται εμβάθυνσης. Στις γεμάτες δυόμιση ώρες, οι χαρακτήρες του (είναι, βέβαια, και πολλοί) παραμένουν σχηματικοί, εξυπηρετώντας μονάχα την εξέλιξη της πλοκής. Η ανομοιογένεια αυτής της πολυσυλλεκτικότητας που προσπαθεί να επιτευχθεί γυρίζει μπούμερανγκ στην παραγωγή, με τους αιώνιους να καταλήγουν να λειτουργούν περισσότερο ως παράταιροι, ερμηνεύοντας αμήχανα και με αναληθοφάνεια τα πιστεύω που οι ίδιοι πρεσβεύουν.
Το φιλμ κάπου κερδίζει και κάπου (περισσότερο) χάνει. Προσαρμοσμένο στο political correctness της εποχής (ομοφυλόφιλος χαρακτήρας, πρώτη ερωτική σκηνή στο MCU, διαφυλετικό καστ), ανθρωποκεντρικό και πολυπολιτισμικό όσο δεν πάει, και εμπλουτισμένο με φιλοσοφικά και ηθικά διλήμματα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία της Marvel, οι Εternals προσπαθούν να δώσουν έναν κάποιο νέο αέρα στο σύμπαν του franchise, φέρουν την σφραγίδα του δημιουργού τους, ωστόσο, πλατιάζουν, υποκύπτουν σε σεναριακές ευκολίες και στις συμβάσεις του είδους, και υπολείπονται σε συνοχή και αιχμή.
