Στο Exhuma, τρίτη σκηνοθετική απόπειρα του Jang Jae-hyun, μια ομάδα δαιμονολόγων – εξορκιστών αναλαμβάνει να ανοίξει έναν παλιό τάφο. Το αποτέλεσμα της ενέργειάς τους αυτής θα απελευθερώσει στον κόσμο ένα ανείπωτο κακό από το παρελθόν, που θα έρθει διψασμένο για αίμα κι εκδίκηση. Ένας – ένας, οι άνθρωποι που εξαρχής ήθελαν τη διάνοιξη του τάφου θα βρεθούν νεκροί με μακάβριο τρόπο και η ομάδα των ειδικών θα αναλάβει να στείλει το Κακό πίσω από εκεί όπου ήρθε. Ένα εγχείρημα καθόλου εύκολο, μιας και ο δαίμονας δείχνει να ισχυροποιείται διαρκώς όσο καταναλώνει ψυχές και να είναι αποφασισμένος να εξαπολύσει τη δολοφονική του μανία εναντίον της ανθρωπότητας.
Η ταινία του Jang Jae-hyun εντυπωσιάζει με την έμφαση που έχει δώσει ο δημιουργός του στη λεπτομέρεια και το ρεαλισμό. Ενώ η πλοκή θυμίζει αρκετά άλλα φιλμ εξορκισμού / δαιμονισμού, από το κλασικό The Exorcist (1973) του William Friedkin (Sorcerer) μέχρι και τους Ghostbusters (1984) του Ivan Reitman, ο σκηνοθέτης μελέτησε με τόση ενδελέχεια τα αληθινά τελετουργικά που φέρνουν εις πέρας χαρακτήρες σαν τους πρωταγωνιστές του, ώστε αυτή η βαθιά γνώση που απέκτησε αποτυπώνεται και στο φιλμ. Μάλιστα, έβαλε τους ηθοποιούς του να συναναστραφούν με πραγματικούς σαμάνους, προκειμένου να αποδώσουν ρεαλιστικά στην οθόνη αντίστοιχους χαρακτήρες. Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να ψέξει το φιλμ για βιαστική δουλειά.
Οφείλουμε, επίσης, να αναγνωρίσουμε στον Jang ότι κατέχει πολύ καλά το χτίσιμο ατμόσφαιρας τρόμου μέσα από τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Μετά από έναν εξαιρετικό πρόλογο, οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι αυτές των φονικών, όπου η σταδιακή αποκάλυψη του δαίμονα προκαλεί φρίκη. Μερικοί από τους θανάτους που λαμβάνουν χώρα στο Exhuma είναι μαθήματα ατμόσφαιρας, υπαινικτικότητας και υποβολής του τρόμου μέσα από ό,τι δε δείχνεται, τουλάχιστον ως τη στιγμή που ο σκηνοθέτης αποφασίζει να δείξει τον «κακό» του στην ολότητά του. Η εκπληκτική φωτογραφία του φιλμ, ο προσεγμένος ηχητικός σχεδιασμός και η φροντισμένη πλανοθεσία συμβάλλουν στην δημιουργία ενός κλίματος ζόφου και παρακμής.
Δυστυχώς, όμως, η ταινία ό,τι κερδίζει σε ατμόσφαιρα το χάνει σε αφηγηματική οικονομία. Απλώνοντας την δράση σε 134 λεπτά ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τη συμπυκνώσει το πολύ σε 100, ο Jang Jae-hyun δοκιμάζει τις αντοχές του κοινού του με μια ακατάσχετη φλυαρία ανάμεσα στις σκηνές θανάτου, υποπλοκές που αποπροσανατολίζουν, χαρακτήρες που ασφυκτιούν έτσι προσχηματικά γραμμένοι όπως είναι και μια ιστορία που αδυνατεί να συμμαζευτεί στα απολύτως απαραίτητα. Συνεπαρμενος, δε, από τον ίδιο τον φιλμικο κόσμο που έπλασε, ο σκηνοθέτης απλώνει σε διάρκεια και τις ίδιες τις σκηνές φόνων, καταστρέφοντας ορισμένες από αυτές εξαιτίας της εμμονής του για περισσότερο, αχρείαστο gore.
Η έλλειψη οικονομίας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών Νοτιοκορεατών σκηνοθετών και ο Jang δε δείχνει, προς το παρόν, να αποτελεί εξαίρεση. Αυτό που θα μπορούσε να είναι μια θαυμάσια, ανανεωτική για το είδος ταινία δεν αργεί να εξελιχθεί σε ένα κουραστικό φιλμ που δεν ξέρει πού πρέπει να εστιάσει αφηγηματικά προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ακόμα κι οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών (ανάμεσά τους ο Choi Min–Sik του Oldboy και του I Saw the Devil) δεν μπορούν να σώσουν αυτό το φιλμ που προοδευτικά γίνεται όλο και πιο δύσκολο στην παρακολούθησή του.
Συνολικά, το Exhuma μοιάζει με μεγάλη χαμένη ευκαιρία, καθώς το concept θα μπορούσε να γεννήσει μέχρι και franchise. Κάτι που δεν αποκλείεται να συμβεί και τώρα, πάντως, μιας και η ταινία έκανε καλή εντύπωση στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου προβλήθηκε για πρώτη φορά, ενώ σημείωσε εντυπωσιακή εμπορική πορεία στη Νότια Κορέα και αξιοσημείωτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κατόρθωσε να βρει διανομή στις αίθουσες. Είτε ασχοληθεί με κάποιο sequel αυτής του της ταινίας, είτε με κάποια πρωτότυπη ιδέα, ο Jang Jae-hyun θα πρέπει να τιθασεύσει τη σεναριακή του αμετροέπεια, προκειμένου οι σκηνοθετικές δεξιότητές του να μετουσιωθούν σε μια αληθινά καλή ταινία.
