Μπορεί οι κινηματογραφικές υπερηρωικές αφηγήσεις να μοιάζουν στα πρόθυρα του κορεσμού, αλλά η ιδέα των υπερδυνάμεων απέχει αρκετά από την ουσιαστική της εξάντληση. Τρανό παράδειγμα, η σειρά Extraordinary που τοποθετείται σε έναν κόσμο όπου η ενηλικίωση συνοδεύεται και από την εμφάνιση κάποιας υπερδύναμης. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για όλους. Η 25χρονη Jen, είναι μια ατυχής περίπτωση που ακόμα δεν έχει εμφανίσει κάποια δύναμη, βιώνοντας τον κοινωνικό εξευτελισμό και την προσωπική ανασφάλεια.
Μοιάζοντας περισσότερο με ένα τυπικό sitcom που παρακολουθεί τις ζωές, τα αδιέξοδα και τις προσδοκίες μιας παρέας νεαρών συγκατοίκων, η σειρά προσφέρει μια διασκεδαστική οπτική στις υπερηρωικές ιστορίες. Πίσω από τον υπερηρωικό μανδύα, κρύβονται ιστορίες βγαλμένες από την μονότονη καθημερινότητα. Άτομα που θέλουν να νιώσουν σημαντικά, αλλά αποτυγχάνουν πανηγυρικά, ζώντας με το βάρος των ευθυνών τους (Kash), άτομα που προσδοκούν το ενδιαφέρον των γύρω τους και σε στιγμές που δεν χρησιμοποιούν τις αλλόκοτες υπερδυνάμεις τους (Carrie), άτομα που επιζητούν την προσοχή για να καλύψουν τα αισθήματα ανασφάλειας που τους δημιουργούν οι ιδιαιτερότητές τους (Jen). Αυτοί οι χαρακτήρες έχουν οικονομικά προβλήματα, υπαρξιακούς προβληματισμούς, πέφτουν σε λάθη και γι’ αυτό ακροβατούν ανάμεσα στην ταύτιση και τον εκνευρισμό, διατηρώντας το αποτέλεσμα προσγειωμένο στην καθημερινή ζωή.
Τα παραπάνω βέβαια, δεν σημαίνουν πως οι υπερδυνάμεις παραμερίζονται. Τουναντίον, η σειρά διαθέτει μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές δυνάμεις, υποχρεώνοντας τα μεγάλα ονόματα του χώρου να κοκκινίζουν από την εντυπωσιακή έλλειψη φαντασίας που τα χαρακτηρίζει. Οι δυνάμεις στο Extraordinary μπορεί να φαίνονται τρομακτικά γελοίες και ευφάνταστα σαχλές, αλλά συχνά μετατρέπονται σε φρικτή καθημερινότητα για τα άτομα που καλούνται να τις διαχειριστούν, αλλάζοντας ριζικά τις ζωές τους. Το σενάριο καταφέρνει να συνδυάσει το χαρωπό υπερηρωικό ύφος με χειροπιαστά προβλήματα που θα μπορούσαν να ανακύψουν, προσφέροντας τελικά μια ιστορία που δεν θυσιάζει το βάθος και την περιπλοκότητα των χαρακτήρων της στο βωμό χαζοχαρούμενων αστείων, αλλά την ίδια στιγμή δεν αναζητά κάποιου είδους σκοτεινιά για να προσδώσει κύρος στο περιεχόμενο της (αν και το τελευταίο επεισόδιο παίρνει μια θεοσκότεινη τροπή, παρ’ ότι αποτυπώνεται σχετικά ανάλαφρα).
Έχοντας κατά νου πως η αποτύπωση της καθημερινότητας των βασικών πρωταγωνιστών αποτελεί τον πυρήνα της σειράς, η επιλογή των ηθοποιών κρίνεται αλάνθαστη. Οι φυσιογνωμίες είναι μία και μία (ειδικά της «γάτας»!), βγαλμένες από την καθημερινή ζωή και όχι από περιοδικά μόδας με καλοσχηματισμένα σώματα και πρόσωπα άριστων αναλογιών, ενισχύοντας την φρέσκια οπτική της σειράς και σε αυτό το μέτωπο. Από την πρωταγωνιστική τετράδα όλοι ανταποκρίνονται ιδανικά στους ρόλους τους, αν και ίσως ένα επίπεδο πιο κάτω να στέκεται η ερμηνεία της Sofia Oxenham. Παρ’ ότι σε γενικές γραμμές η ερμηνεία της ήταν απολύτως πιστή στον ψυχικά εξουθενωμένο ρόλο που ερμήνευε, οι έντονες εκφράσεις της μού θύμισαν τον… Mr. Bean, πετώντας με εκτός από την ατμόσφαιρα της σειράς! Επιπλέον, η εκτέλεση της παράξενης υπερδύναμης της πρόσφερε μερικές από τις πιο άβολες στιγμές της σειράς, με την ερμηνεία της να είναι τρομακτικά αταίριαστη με τις φωνές που την πλαισίωναν.
Τελικά, το Extraordinary, χωρίς να πρόκειται για κάποια αξέχαστη τηλεοπτική εμπειρία, αποτελεί μια ευχάριστη υπερηρωική έκπληξη, καθώς μας υπενθυμίζει κάτι που ξεχνάμε συχνά: το κόνσεπτ των υπερηρώων μπορεί να ενταχθεί αρμονικά σε διαφορετικά πλαίσια, προσφέροντας τελικά ενδιαφέροντα και απολαυστικά αποτελέσματα. Και σειρές σαν και τούτη εδώ, που δεν έχουν το βάρος να ανήκουν σε κάποιο μεγάλο σύμπαν, έχουν την ευκαιρία να μας προσφέρουν μερικές απαραίτητες δόσεις ανανέωσης.
