Μόλις λίγους μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Problemista, ο Julio Torres επιστρέφει -αυτή τη φορά στη μικρή οθόνη- με την εξίσου σουρεαλιστική σειρά έξι, ημίωρων επεισοδίων Fantasmas, βάζοντας υποψηφιότητα για μια από τις πιο αξέχαστες τηλεοπτικές προτάσεις της χρονιάς.
Τυπικά, πρωταγωνιστής είναι ο Julio (Julio Torres), ένας νεαρός ηθοποιός που ξεκινά μια εμμονική αναζήτηση ενός χαμένου σκουλαρικιού, την ίδια στιγμή που πρέπει να βρει έναν τρόπο οικονομικής επιβίωσης που δεν απαιτεί την έκδοση του πιστοποιητικού ύπαρξης. Πρακτικά όμως, η δομή της σειράς είναι ασυνήθιστα χαλαρή, κι ενώ όντως υπάρχει η βασική πλοκή του Julio, η αφήγηση μεταπηδά διαρκώς από τον έναν (συχνά τυχαίο) χαρακτήρα στον επομένο, ο οποίος λειτουργεί και ως όχημα για την εξερεύνηση διαφορετικών θεματικών. Ως ένα βαθμό λοιπόν, η αφηγηματική δομή του Fantasmas παραπέμπει σε μια συρραφή ξεχωριστών σκετς, το καθένα με τη δικιά του αυτόνομη θεματική, συνήθως γύρω από επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα, όπως η κουλτούρα της ακύρωσης, η εφήμερη δόξα των influencer, αλλά και η ρευστότητα της ανθρώπινης ταυτότητας. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε αυτή η περιγραφή δικαιώνει πλήρως την γοητευτικά ασυνήθιστη αφήγηση που δοκιμάζει ο Torres.
Υιοθετώντας μια σχεδόν αυτοσχεδιαστική προσέγγιση, η αφήγηση μπορεί να επικεντρώνεται σε φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες. Αν λόγου χάρη, υπάρχει μια τηλεόραση στο χώρο που παίζει ένα τηλεπαιχνίδι, αργά ή γρήγορα, η σειρά θα αφιερώσει χρόνο για να μας παρουσιάσει είτε μέρος του επεισοδίου, είτε τα παρασκηνιακά του δράματα. Όταν πάλι, ο Julio επικοινωνήσει με μια υπάλληλο εξυπηρέτησης πελατών, η αφήγηση θα κάνει μια σύντομη παράκαμψη, ώστε η υπάλληλος να πλέξει το εγκώμιο στις αδιαμφησβήτητες αρετές της γραφειοκρατικής οργάνωσης με τη σειρά να διατηρεί προφανώς μια σατιρική διάθεση, μιας και η μανία του σύγχρονου κόσμου για κατηγοριοποίηση αντικειμένων, ανθρώπων και δραστηριοτήτων αποτελεί μια θεματική στην οποία επανέρχεται συχνά η σειρά. Σε κάθε περίπτωση, τα παραδείγματα τυχαίων χαρακτήρων που αποκτούν ξαφνικά και εφήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο είναι πολλά, αλλά πάντοτε εξυπηρετούν τις βασικές θεματικές της σειράς, οι οποίες ακόμα και όταν δεν προσεγγίζονται με τρόπο που να κομίζουν κάτι νέο στη συζήτηση, ξεχωρίζουν πάντοτε από την ευρηματικότητα των σκηνικών που σκαρφίζεται ο Torres.
Φυσικά, αυτή η ευρηματικότητα δεν περιορίζεται μονάχα στο σενάριο, αλλά χαρακτηρίζει και κάθε άλλη πτυχή της σειράς, εξυπηρετώντας στην εντέλεια του όραμα του δημιουργού της. Ο Torres στήνει έναν πολύχρωμο κόσμο που μοιάζει με μία στυλιζαρισμένη εκδοχή της δικής μας πραγματικότητας, τα σκηνικά όχι μόνο δεν κρύβουν την ψευτιά τους, αλλά την βροντοφωνάζουν με την πρώτη ευκαιρία φλερτάροντας συχνά με την (συνειδητή) κακογουστιά, οι εξωτερικοί χώροι αντικαθίστανται από οθόνες από τις οποίες οι υποτιθέμενοι περαστικοί εξαφανίζονται λες και είναι φαντάσματα (μάλλον όχι τυχαίο, αν κρίνουμε από τον τίτλο) και οι ερμηνείες διαθέτουν μια ταιριαστή θεατρικότητα. Από το πολυπληθέστατο καστ, μάλλον θα ξεχωρίζαμε την Martine Gutierrez στο ρόλο της Vanesja, αλλά και τον ίδιο τον Torres που μοιάζει να έχει χάσει από μέσα του κάθε διάθεση για ζωή. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα απολαυστικά περάσματα αγαπημένων ηθοποιών, όπως ο Steve Buscemi που υποδύεται το… υποτιμημένο γράμμα Q και η Emma Stone (Poor Things, The Curse) η οποία συνεχίζει να στηρίζει κάθε μουρλό πρότζεκτ που βρίσκει στο διάβα της.
Ο ορισμός της σειράς που απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό (κι ας είναι παραγωγής HBO), το Fantasmas αποτελεί δίχως αμφιβολία μια από τις ιδιαίτερες και αλλόκοτες σειρές όχι μόνο της χρονιάς, αλλά και των τελευταίων ετών. Ωστόσο, η μικρή διάρκειά του, η αδιαμφισβήτητη τεχνική του αρτιότητα και το ταλαντούχο καστ που την απαρτίζει μετατρέπουν την παρακολούθηση της σειράς σε μια εμπειρία αισθητά πιο βατή απ’ όσο φαίνεται εξαρχής.
