Υποψιάζομαι πως ανήκω στη μειοψηφία, ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ πως το σχέδιο του Alex Ross μου φαίνεται απωθητικό. Σίγουρα, ο έντονος ρεαλισμός του είναι εντυπωσιακός, ωστόσο όταν συνδυάζεται με άλλα στοιχεία, όπως οι απλουστευτικές στολές με τις οποίες ντύνει τους υπερήρωες του, δημιουργεί ένα άβολο θέαμα που περισσότερο αναδεικνύει τη γελοιότητα του υπερηρωικού κόνσεπτ, παρά προκαλεί κάποιο δέος στη θέα τους. Επιπλέον, συχνά τα καρέ του καταλήγουν να μοιάζουν με δυσκίνητους πίνακες ζωγραφικής, στερημένα από κάθε ίχνος ζωντάνιας που θα βυθίσει το κοινό στην ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, η θέα κάποιων σελίδων από τη νέα του δουλειά, Fantastic Four: Full Circle, στην οποία μάλιστα υπογράφει και το σενάριο για πρώτη φορά στην καριέρα του, ήταν αρκετή για να με πείσει πως αυτή η ιστορία πρέπει να διαβαστεί!
Σεναριακά, ο Ross αποτίνει φόρο τιμής σε μια παλιότερη ιστορία της υπερηρωικής ομάδας. Συγκεκριμένα, στο Fantastic Four #51, όπου εν αγνοία της ομάδας, ένας κλώνος του Ben Grimm τον αντικαθιστά, προκαλώντας αναστάτωση. Στο Full Circle, αυτός ο παλιός γνώριμος επιστρέφει ξαφνικά, υποχρεώνοντας την ομάδα να εκκινήσει ένα κοσμικό ταξίδι σε τρομακτικές διαστάσεις ώστε να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την αλλόκοτη επίσκεψη.
Μένοντας πιστός στο νοσταλγικό πνεύμα του εγχειρήματός του, ο Ross υιοθετεί και κάποιες αφηγηματικές τεχνικές της εποχής, όπως την διαρκή και άγαρμπη επεξήγηση γεγονότων. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του μάλλον αδιάφορου σεναρίου. Η αχίλλειος φτέρνα του εντοπίζεται στο γεγονός πως ενώ δημιουργεί προσδοκίες για ανυπέρβλητες απειλές και υψηλά διακυβεύματα για τους τέσσερις πρωταγωνιστές μας, το αποτέλεσμα θα τις διαψεύσει πανηγυρικά, αφού τα πάντα λύνονται με τρομακτική ευκολία.
Για κάθε πρόβλημα που προκύπτει, κάποιο μέλος της ομάδας θα έχει έτοιμη μια (συχνά τεχνολογική) λύση και η μεγάλη απειλή, ενώ φαίνεται παντοδύναμη, φεύγει από το πλάνο με σοκαριστικά αντικλιμακωτικό τρόπο. Επιπλέον, οι μισοί χαρακτήρες μετατρέπονται σε εκφωνητές των απαραίτητων πληροφοριών, δίχως αναγνωρίσιμο χαρακτήρα, στερούμενοι προσωπικής ταυτότητας. Τουλάχιστον, η σεναριακή παρτίδα σώζεται από το φινάλε (κι αυτό μάλλον φόρος τιμής στα 60s) που αφήνει μια όμορφη γεύση χάρη στην ανέλπιστα αισιόδοξη κατάληξη του – μια ευχάριστη έκπληξη σε ένα περιβάλλον που μέχρι πρότινος είχαμε γεμίσει με ιστορίες πνιγμένες στον κυνισμό.
Σε κάθε περίπτωση, όπως προδίδει και η εισαγωγή του κειμένου, η δύναμη του Full Circle κρύβεται στο σχέδιο του, το οποίο προσπαθεί να αποτελέσει μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή των αδιανόητης έμπνευσης σχεδίων του Jack Kirby, ο οποίος μέσω αυτών κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του όχι μόνο στη μυθολογία των Fantastic Four, αλλά και ολόκληρης της ένατης τέχνης. Χωρίς να πειραματίζεται στον βαθμό του Kirby, ο οποίος ενσωμάτωνε και διαφορετικές τεχνικές, όπως το κολλάζ, ο Ross καταφέρνει να παραδώσει ένα οπτικό αποτέλεσμα που κόβει την ανάσα. Οι συνθέσεις του είναι δυναμικές, τα πάνελ παιχνιδιάρικα, ο έντονος ρεαλισμός του παραμερίζεται, επιτρέποντας στην ανανεωμένη του αισθητική να πλησιάσει το πνεύμα των ιστοριών που τον ενέπνευσαν, οι στολές παύουν να ξενίζουν το μάτι και η απαλή, ζωγραφική υφή των σχεδίων του δίνει τη θέση της σε σκληρότερες, μολυβένιες σκιάσεις.
Κλειδί στην επιτυχία του τόμου, ο χρωματισμός της ιστορίας, ο οποίος δίχως υπερβολές είναι αριστουργηματικός. Τα καρέ πλημμυρίζουν με ένα σωρό χρώματα, δημιουργώντας μια επιθετική νέον πανδαισία που σε υποχρεώνει να στέκεσαι και να παρατηρείς με δέος κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια. Μοναδικό αποτέλεσμα που πραγματικά ανατρέπει ολοκληρωτικά την αίσθηση που αφήνουν τα σχέδια του Ross, προσδίδοντάς του τελικά την πολυπόθητη και αναγκαία «κομιξίλα», αν και ανα σημεία τούτος ο μαξιμαλισμός τείνει να κουράζει το μάτι.
Οι γνώριμοι με τη μυθολογία των Fantastic Four μάλλον θα εκτιμήσουν περισσότερο το νοσταλγικό εγχείρημα του Alex Ross, ενώ οι υπόλοιποι θα γοητευτούν από το φανταστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Εν ολίγοις, παρά τις όποιες αδυναμίες του, το νέο κόμικ του Ross προσφέρει αρκετούς λόγους για να χαθείς στις σελίδες του.
