Όταν ο Noah Hawley ανέλαβε την τηλεοπτική διασκευή του Fargo, μιας από τις σπουδαιότερες ταινίες των αδελφών Coen, ελάχιστοι μπορούσαν να διανοηθούν τη συνέχεια. Αντί μιας τηλεοπτικής αρπαχτής, ένα τράβηγμα από τα μαλλιά μιας ιστορίας που λειτούργησε ιδανικά ως ταινία, ο Hawley παρέδωσε μια συναρπαστική ιστορία, η οποία την ίδια στιγμή που αποτελούσε φόρο τιμής στο σύνολο της φιλμογραφίας των δύο σκηνοθετών, ταυτόχρονα διέγραψε την δικιά της, ακαταμάχητη πορεία. Οι σεζόν που ακολούθησαν (εξαιρουμένης της τέταρτης που δεν είδε άνθρωπος, οπότε είναι λες και δεν κυκλοφόρησε ποτέ), αν και μάλλον δεν έφτασαν τα δυσθεώρητα ύψη της πρώτης, επέκτειναν το σύμπαν της σειράς με φρέσκες και τολμηρές ιδέες, οδηγώντας μας αργά, αλλά σταθερά στην πρόσφατη πέμπτη σεζόν, η οποία μάς υπενθύμισε γιατί το Fargo είναι μία από τις καλύτερες αμερικάνικες σειρές των τελευταίων ετών.
Πατώντας περισσότερο από ποτέ στην ομώνυμη ταινία των Coen, η σεζόν ξεκινάει με την εισβολή δύο αντρών σε ένα σπίτι με σκοπό την απαγωγή της συζύγου της οικογένειας. Ωστόσο, τα πράγματα θα πάρουν μια απροσδόκητη τροπή, όταν αποδειχθεί πως η γυναίκα (Juno Temple) δεν είναι διατεθειμένη να κάτσει με σταυρωμένα χέρια, αλλά σαν εξαγριωμένη τίγρης θα παλέψει για την ελευθερία της. Αυτό που ακολουθεί είναι μια ενήλικη, βάναυση εκδοχή του Home Alone, η οποία προοικονομεί το φλερτ της σειράς με τον τρόμο (μην αγχώνεστε, το εκκεντρικό χιούμορ παραμένει!), φλερτ που έχει ως αποτέλεσμα την πιο ατμοσφαιρική από τις πέντε σεζόν!
Σταδιακά το κουβάρι της πλοκής θα αρχίσει να ξετυλίγεται, αποκαλύπτοντας τους δύο κεντρικούς πόλους εξουσίας πάνω στους οποίους στηρίζεται η ιστορία και εντός των οποίων καλούνται να επιβιώσουν οι χαρακτήρες. Από τη μια, έχουμε την παράδοση και τους αυθαίρετους νόμους ισχυρών (αντρών), ενσαρκωμένα στο αυστηρό, βάναυσο πρόσωπο του σερίφη Roy Tillman, έναν από τους πιο αντιπαθητικούς ρόλους στην καριέρα του Jon Hamm. Από την άλλη, έχουμε το νόμο του χρήματος, που προσωποιείται στη (γυναικεία) μορφή της Jennifer Jason Leigh (ίσως, η πιο αδύναμη ερμηνευτικά της σεζόν). Και στις δύο περιπτώσεις, το Χρέος παίζει καθοριστικό ρόλο, καθορίζοντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών.
Αν και η απουσία γκρίζων αποχρώσεων στον χαρακτήρα του Tillman, προσδίδει σε μεγάλο μέρος της πέμπτης σεζόν του Fargo μία ασυνήθιστα μανιχαϊστική διάσταση, με την αμερικάνικη επαρχία να σκιαγραφείται λίγο πολύ ως το απόλυτο κακό, σταδιακά αρχίζουν να εμφανίζονται περισσότερες αποχρώσεις και επίπεδα, αποδεικνύοντας πως η πένα του Hawley διατηρείται ακμαία και αιχμηρή απέναντι και στις δύο μορφές εξουσίας (την πατριαρχική και την καπιταλιστική). Αποκορύφωμα, το εντυπωσιακά χαμηλόφωνο φινάλε, που από τη μια αποκαλύπτει την τερατώδη όψη και των δύο εξουσιών, κι από την άλλη επιχειρεί μια ηχηρή δήλωση υπέρ της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης απέναντι στις φανταζί εκρήξεις βίας που μας έχει συνηθίσει η βιομηχανία του θεάματος.
Ερμηνευτικά, η Juno Temple (Ted Lasso) βρίσκεται στο επίκεντρο. Ταλαιπωρημένη, μα με περίσσευμα στοργής, τρυφερή, αλλά και θανατηφόρα όταν χρειαστεί, η Temple κλέβει τις εντυπώσεις, είτε καλείται να υποδυθεί μια στερεοτυπική εκδοχή νοικοκυράς, είτε ένα αδίστακτο αγρίμι που θα αξιοποιήσει και το πιο ασήμαντο αντικείμενο του περιβάλλοντός της για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τα πρόσωπα που αγαπάει. Εξίσου απολαυστικός και ο Joe Keery του Stranger Things στο ρόλο ενός ανίκανου, τσόγλανου αστυνομικού που έχει την ψευδαίσθηση πως είναι το πιο σκληρό καρύδι της συντηρητικής Αμερικής (μετά τον σερίφη πατέρα του).
Άκρως ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση του Ole Munch (Sam Spruell). Αρχικά, φαίνεται να κρατάει πίσω τη σειρά, αφενός επειδή σεναριακά μοιάζει περισσότερο με βαρίδι, παρά με αναπόσπαστο στοιχείο της πλοκής και αφετέρου, επειδή η φονικότητά του (αλλά και το κωμικό κούρεμά του) παραπέμπουν στον Lorne Malvo της πρώτης σεζόν, εκείνης της αδάμαστης δύναμης της φύσης, τον διαολάκο στον ώμο που απλώς ήθελε να βλέπει τον κόσμο να καίγεται. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εξαιρετικά δολοφονικός και αυτός μεν, αλλά με μια τραγική ιστορία που τον εξανθρωπίζει, η ιστορία του αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τις βασικές θεματικές της σειράς. Η ερμηνεία του Spruell δε, καταφέρνει να σκάψει κάτω από τα επίπεδα ψυχρότητας που έχουν δημιουργήσει οι δεκαετίες πόνοι και αμαρτίας, για να φέρει στην επιφάνεια μια καταπιεσμένη ανθρωπιά που δεν της είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να ανθίσει.
Mε την πέμπτη του σεζόν, το Fargo επικυρώνει την θέση του ως μια από τις σπουδαιότερες σύγχρονες σειρές, προσφέροντας μία απολαυστική και ατμοσφαιρική ιστορία με ερμηνείες υψηλού επιπέδου και σενάριο που συνεχίζει να βρίσκει ενδιαφέρουσες ιδέες να εξερευνήσει με νέους ευφάνταστους τρόπους που τιμάνε την κληρονομιά των Coen.
