Δεν έχω κρύψει ποτέ την αγάπη μου για το Fast and Furious. Η μηχανοκίνητη σαπουνόπερα του Vin Diesel είναι μία από τις αγαπημένες μου σειρές όλων των εποχών, και έχω παραμείνει αμετανόητος φαν για πάνω από δύο δεκαετίες. Ενθουσιάστηκα όταν ο Ντομ και η παρέα του κατεδάφισαν τους δρόμους του Ρίο, ξεκαρδίστηκα όταν ο Τεζ και ο Ρόμαν εκτοξεύτηκαν στο διάστημα, δάκρυσα όταν ο Μπράιαν οδήγησε στο ηλιοβασίλεμα, με τον Wiz Khalifa να τραγουδάει στη διαπασών. Το θεότρελο ψευτο-άνιμε του Diesel εχει γνωρίσει άπειρα ζενίθ και αναρίθμητα ναδίρ -και μέσα σε όλα, παρέμεινα απτόητο μέλος της φαμίλιας, συγχωρώντας κάθε λάθος και σιγοντάροντας κάθε σωστό.
Ε λοιπόν, ακόμη και ο μεγαλύτερος φαν έχει τα όριά του: Το Fast X είναι ένα κακόγουστο, κακοπροαίρετο, κακοφτιαγμένο κατασκεύασμα χωρίς αισθητική, κατεύθυνση και αυτοσεβασμό -ένας ακατάστατος σωρός από ασύνδετες σεκάνς, απαράδεκτα γραφικά και ανύπαρκτους χαρακτήρες. Ο Vin Diesel, έχοντας αποξενώσει τα μισά μέλη του καστ και κάθε σκηνοθέτη που σεβεται τον εαυτό του, κατασκευάζει μια φτηνή απομίμηση του Avengers: Infinity War, και μας παραδίδει μία από τις πιο δυσάρεστες και ενοχλητικές ταινίες δράσης των τελευταίων ετών.
Ακόμη και ο μεγαλύτερος υπερασπιστής της σειράς (εγώ) δε μπορεί πλέον να υποστηρίξει πως αυτά που βλέπουμε είναι στοχευμένοι μετα-σχολιασμοί του Xόλιγουντ, ή καλοκουρδισμένες αναπαραγωγές απενοχοποιημένων κλισέ. Το Fast X δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα ανεξέλεγκτο, εκτροχιασμένο σαράβαλο, ένα κακόγουστο vanity project του Diesel, ο οποίος δεν καταδέχεται καν να μοιραστεί την οθόνη με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ο παραφουσκωμένος τούμπανος εκτοπίζει τους πάντες και τα πάντα, πρωταγωνιστώντας σε μια σειρά από solo σκηνές δράσης, και προδίδοντας τη μία και μοναδική θεματική του franchise: τη συλλογικότητα.
…και για να μη μιλήσουμε για την ποιότητα του φιλμ: το έπος του Fast δεν βρίσκεται πάντα στο απόγειο της τεχνικής αρτιότητας, άλλα δεν έχει πέσει ποτέ τόσο χαμηλά όσο εδώ. Oι χαρακτήρες μιλάvε χωρίς να κουνιούνται τα χείλη τους και χωρίς να συναντιόνται τα βλέμματά τους, οι μονόλογοι διακόπτονται από κακορυθμισμένα ηχητικά εφφέ και ασυγχρόνιστες εκρήξεις, και συνολικά, η ταινία μοιάζει με ερείπιο, που διατηρείται όρθιο με τσιρότα και χαρτοταινία. Το Fast X είναι μία παραγωγή τόσο τραυματισμένη από τους καυγάδες και τις καθυστερήσεις, που το αποτέλεσμα θυμίζει το τέρας του Φρανκενστάιν: υπάρχει, κινείται και περπατάει -χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ζωντανό.
Και παραδόξως, παρά τον προφανή ερασιτεχνισμό της παραγωγής και τον εξωφρενικό αντιεπαγγελματισμό του Vin Diesel, παρά το απαράδεκτο σενάριο και τα ντροπιαστικά ειδικά εφφέ, άλλο είναι το πραγματικό πρόβλημα του φιλμ: Το Fast X δεν είναι διασκεδαστικό, ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
Κάθε τρυφερή αλληλεπίδραση, κάθε συναρπαστική σκηνή δράσης, κάθε γαμάτο drag race διακόπτεται από ένα άνοστο cameo, μια αχρείαστα δραματική στιγμή ή ένα κακόγουστο σχόλιο. Η ταινία έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά μιας συναρπαστικής Fast and Furious εμπειρίας, τα βουλιάζει όμως, σε μια θάλασσα από κακογραμμένες παρλαπίπες. Πάει ο καιρός που η σοβαροφάνεια και η καλτίλα δούλευαν για λογαριασμό της κωμωδίας –εδώ, η διεστραμμένη αισθητική του Diesel έχει διαποτίσει τόσο βαθιά την παραγωγή, που το αποτέλεσμα είναι εντελώς ανυπόφορο.
Τελικά, η προσπάθεια του Diesel να μετατρέψει τη σειρά του σε καθαρόαιμο υπερηρωικό franchise είναι πλήρως αποτυχημένη: Στις αρχές του 2000, δεν υπήρχαν αναρίθμητες ταινίες με αμαξο-κάγκουρες και κόντρες. Το 2011, το είδος της ανάλαφρης ληστείας ήταν σχεδόν υπό εξαφάνιση. Το 2015, τα κοσμοπολίτικα κατασκοπικά ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Ο λόγος που το Fast and Furious κατάφερνε πάντα να παραμένει στο προσκήνιο, είναι γιατί φρόντιζε να παρκάρει στις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της χολιγουντιανής παραγωγής. Δυστυχώς όμως (και σε περίπτωση που δεν το ξέρατε), εν έτει 2023, το υπερηρωικό genre κάθε άλλο παρά αραιοκατοικημένο δεν είναι.