Courtesy of Sundance Institute.

Fresh: Αγάπη μου, αχόρταγη

Η Noa (Daisy Edgar-Jones, Normal People) είναι μια νεαρή γυναίκα που βαριέται τα ραντεβού. Η ιδέα του «κεραυνοβόλου έρωτα» της ακούγεται αφελής κι όλη η διαδικασία της γνωριμίας με κάποιον της φαίνεται ανυπόφορη, και η αλήθεια είναι πως οι άντρες που γνωρίζει μέσω εφαρμογών δεν βοηθάνε και πολύ να αλλάξει γνώμη. Ωστόσο, ο έρωτας της χτυπά την πόρτα με απροσδόκητο και «παραδοσιακό» τρόπο, όταν ένας γοητευτικός άντρας, ο Steve (Sebastian Stan, The Falcon and the Winter Soldier) της πιάσει κουβέντα στο σουπερμάρκετ, στη μέση ενός διαδρόμου γεμάτου με λαχανικά. Το φλερτ του είναι μάλλον άγαρμπο και αμήχανο (μα, ποιος πιάνει κουβέντα για σταφύλια;!), τουλάχιστον έτσι το βλέπει εκείνος, αλλά τελικά δεν τον αποτρέπει από το να ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία, η οποία του δίνεται. Ύστερα από ένα ρομαντικό δείπνο, όπου η χημεία των δύο είναι ευδιάκριτη, δένει το γλυκό και η Noa πλέει σε πελάγη ευτυχίας.

Η ταινία της Mimi Cave ξεκινά, δίνοντας την εντύπωση πως θα αποτελέσει μια απολαυστική ρομαντική κομεντί. Σκηνοθεσία και φωτογραφία, με τα κοντινά πλάνα στα γεμάτα έρωτα πρόσωπα των δύο χαρακτήρων και τα ζεστά χρώματα που κατακλύζουν την οθόνη, δημιουργούν μια ζεστή αγκαλιά με έντονη ερωτική ενέργεια. Σύντομα, όμως, όλα αλλάζουν, παίρνουν μια (σχεδόν) αναπάντεχη τροπή (η αφίσα της ταινίας προϊδεάζει για τη συνέχεια) και ξάφνου η ολιγοήμερη εξόρμηση του ζευγαριού θα μετατραπεί σε εφιάλτη που αξίζει να αποκαλυφθεί από την ίδια την ταινία. Η σκηνοθεσία της Caveανταποκρίνεται θεσπέσια σε αυτή την αλλαγή, προσαρμόζοντας το στυλιζαρισμένο της ύφος στις ανάγκες του είδους του τρόμου, χωρίς ωστόσο θα οδηγείται ποτέ στα άκρα.

Κλειδί στη μεταστροφή, ο απολαυστικότατος Sebastian Stan που σαν άλλος Christian Bale στο American Psycho καταφέρνει να ισορροπήσει μαεστρικά ανάμεσα στην πηγαία γοητεία του και την υποδόρια σαδιστική παράνοια, κουβαλώντας μεγάλο μέρος της ταινίας στις πλάτες του. Στο πλάι του στέκεται περήφανα, αλλά σαφώς πιο διακριτικά η Daisy Edgar-Jones (Normal People), η οποία αρχικά αντιδρά μουδιασμένα και τρομαγμένα απέναντι στη ασυνήθιστη συνθήκη που καλείται να αντιμετωπίσει (πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, άλλωστε), αλλά καταφέρνει να βρει την εσωτερική δύναμη, ώστε να προσπαθήσει να αντιδράσει επιτελώντας πειστικά το ρόλο του θύματος και πιέζοντας τα κατάλληλα ψυχολογικά κουμπιά του κυνηγού της.

Το σενάριο διαπερνάται από σύγχρονες φεμινιστικές ιδέες, ακολουθώντας την τάση ταινιών τρόμου με δυναμικούς χαρακτήρες, δίχως να θυσιάζει τη σεναριακή συνοχή – χωρίς να μετατρέπει το μήνυμα σε αυτοσκοπό εις βάρος της πλοκής. Συνεπώς, οι όποιες λύσεις δίνονται δεν πέφτουν εξ’ ουρανού, ούτε έρχονται δίχως να έχουν προηγηθεί θυσίες και λάθη, συνθέτοντας τελικά μια ιστορία γεμάτη ένταση. Βέβαια, το φεμινιστικό υπόβαθρο δεν ανακαλύπτει τον τροχό, δεν επιχειρεί να μιλήσει για ιδέες βαθειά ριζοσπαστικές και μάλλον αφήνει στο περιθώριο τον πιο τραγικό χαρακτήρα της πλοκής, ενώ οι όποιες προσδοκίες για κάποιο σχολιασμό των σύγχρονων σχέσεων που βιώνονται σε μεγάλο βαθμό μέσω εφαρμογών δεν εκπληρώνονται.

Αυτό βέβαια δεν μειώνει ιδιαίτερα την αξία της ταινίας, αφού η σφιχτή και απολαυστική αφήγησή της σε συνδυασμό με τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία και τις εντυπωσιακές ερμηνείες –πρωτίστως του Stan- συνθέτουν μια πειραγμένη ρομαντική κομεντί που δεν θα ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά σίγουρα προσφέρει έναν απαραίτητο και καλοδεχούμενο αέρα φρεσκάδας.

Σχόλια

Your email address will not be published.