Ως εξυπνάκηδες αναλυτές της ποπ κουλτούρας, έχουμε συνηθίσει να υποστηρίζουμε τις απόψεις μας με κάθε λογής εξεζητημένο τέχνασμα. Βαθυστόχαστες κριτικές, εμπεριστατωμένες αναλύσεις, θεμελιωμένες θέσεις και καλογραμμένα επιχειρήματα δίνουν και παίρνουν, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να λογικοποιήσουμε την αισθητική μας. Όμως στο κάτω-κάτω της γραφής, ακόμη και ο πιο φανφαρόνος σινεφίλ είναι απλώς άνθρωπος, και μερικές φορές, μας είναι αδύνατο να δικαιολογήσουμε τις προτιμήσεις μας. Μερικές φορές, μας αρέσουν ταινίες που ξεχειλίζουν από απαράδεκτα γραφικά, γελοιωδέστατα σενάρια, βαρετούς διαλόγους και κακόγουστο design -και δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο περήφανοι γι’ αυτό! Αυτές είναι οι λεγόμενες «ένοχες απολαύσεις» του κινηματογράφου… και εμείς, σας παρουσιάζουμε τις αγαπημένες μας!
X-Men Origins: Wolverine (2009)
Τα κινηματογραφικά guilty pleasures ανήκουν συνήθως στην πιο πρόσφατη περίοδο της κινηματογραφικής ιστορίας, μιας και, με το πέρασμα του χρόνου, κινδυνεύουν να αποφοιτήσουν στην κατηγορία των Cult Classics. Όλες οι ταινίες της λίστας μας προέρχονται από τα τελευταία 15 χρόνια (πέρα από μία σημαντική εξαίρεση) και αντανακλούν πλήρως την εποχή στην οποία δημιουργήθηκαν: Προσπαθώντας να παπαγαλίσουν τις κορυφαίες τάσεις της περιόδου, τα παρακάτω φιλμ αποτελούν ανέμπνευστες αναπαραγωγές της 2000s χολιγουντιανής αισθητικής!
Συγκεκριμένα, το X-Men Origins: Wolverine του 2009 προσπαθεί ματαίως να αναπαράγει το κουλ των προηγούμενων ταινιών της σειράς, υποκύπτοντας σε edgy παρατράγουδα που κάνουν τον Logan να μοιάζει περισσότερο με φαντασμένο κωλοπαιδαρά, παρά με ανελέητο σκληρό καρύδι. Σε μια εποχή όπου η Marvel είχε ήδη εναγκαλιάσει τα πιο καρτουνίστικα στοιχεία του υπερηρωικού ντιζάιν, οι απανταχού fans απογοητεύτηκαν όταν είδαν μερικούς από τους αγαπημένους τους ήρωες (Deadpool, Gambit, The Blob) να έχουν μετατραπεί σε ψευτο-ρεαλιστικές, ξενέρωτες εκδοχές του εαυτού τους, ενώ τα ολοκαίνουρια ψηφιακά νύχια του Wolverin έμοιαζαν εδώ με κακόγουστο αστείο. Παρ’ όλα αυτά, εμείς απολαμβάνουμε την over-the-top αισθητική της ταινίας και την πλήρη έλλειψη αυτογνωσίας που την χαρακτηρίζει, λατρεύουμε μερικά από τα πιο απενοχοποιημένα edgy στοιχεία της και φυσικά, υποκλινόμαστε στον πάντοτε αψεγάδιαστο Hugh Jackman, ο οποίος καταφέρνει να είναι γοητευτικός ακόμη και στην πιο απαράδεκτη παραγωγή. Το X-Men Origins: Wolverine αποτελεί το απόγειο του 2000s corporate cool και θα έχει για πάντα μία θέση στις καρδιές μας, ενώ οι συναρπαστικοί τίτλοι αρχής αποτελούν (χωρίς πλάκα) μία από τις καλύτερες στιγμές του κινηματογραφικού έπους των X-Men.
Victor Frankenstein (2015)
Με τον Benedict Cumberbatch (The Power of the Dog) στο BBC και τον Robert Downey Jr. στο σινεμά να επανεφευρίσκουν τον Sherlock Holmes ως ένα κουλ σύμβολο δράσης, το Χόλιγουντ έψαχνε απεγνωσμένα για το επόμενο βικτωριανό gimmick: Και εφ’ όσον ο Van Helsing και το League of Extraordinary Gentlemen είχαν ήδη «καεί» στο προηγούμενο ρεύμα steampunk παπάτζας, τα σαΐνια της Fox στράφηκαν αυτή τη φορά στον Frankenstein της Mary Shelley, επιστρατεύοντας έναν από τους σκηνοθέτες του Sherlock (Paul McCuigan) στη σκηνοθετική καρέκλα. Όπως κάθε κακέκτυπο που σέβεται τον εαυτό του, το Victor Frankenstein προσγειώθηκε στις οθόνες μας 5 χρόνια καθυστερημένο, με την κλασική ιστορία του μυθιστορήματος να έχει μετατραπεί εδώ σε ένα αχαλίνωτο action πανηγύρι -και παραδόξως, το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα διασκεδαστικό, ίσως επειδή ο Paul McCuigan δεν είναι πρωτάρης στα καλτ διαμαντάκια (Gangster No. 1, Lucky Number Slevin), αλλά ούτε και στα αρπακτές που πιθηκίζουν τις μόδες της εποχής τους (Push).
Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows (2016)
Το 2010, όταν ο Michael Bay ανέλαβε να μεταφέρει τα Χελωνονιντζάκια στη μεγάλη οθόνη, σύσσωμοι οι σινεφίλ ένιωσαν ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά τους. Ο πληθωρικός σκηνοθέτης από την Καλιφόρνια ήταν ήδη διαβόητος για την ανυπόφορη και πονοκεφαλιαστική μεταφορά των Transformers που είχε δημιουργήσει μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα, και οι απανταχού fans των Χελωνονιντζακίων ήταν προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.
…και είχαν δίκιο∙ το Teenage Mutant Ninja Turtles του 2014 είχε όλα τα στοιχεία της χαρακτηριστικής Michael Bay καγκουριάς, μετατρέποντας τα αξιολάτρευτα Xελωνονιντζάκια σε θηριώδη, αποκρουστικά κατασκευάσματα και παραδίδοντάς μας ένα ανέμπνευστο action movie που δε θύμιζε σε τίποτα τις κλασικές περιπέτειες των αγαπημένων μας χαρακτήρων. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν, για το Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows του 2016, η Nickelodeon αποφάσισε να διορθώσει (σχεδόν) όλα τα προβλήματα του προηγούμενου φιλμ, παραδίδοντας μας ένα αβίαστα διασκεδαστικό, πολύχρωμα ατμοσφαιρικό σίκουελ που αναπαράγει αλάνθαστα την παρεΐστικη ταυτότητα των Χελωνονιντζακίων. Τα designs παραμένουν, δυστυχώς, αποκρουστικά, και το σενάριο είναι ανύπαρκτο -αλλά το καστ περνάει υπέροχα, η περιπέτεια είναι ξέφρενη, και η ταινία εκφράζει άψογα την ψυχή του χελωνο-μύθου, με αποκορύφωμα τους αξιολάτρευτους Stephen Farelly και Gary Anthony Williams στους ρόλους των Bebop και Rocksteady.
Aladdin (2019)
Και τι δεν έχει ειπωθεί για τα περίφημα «live action remakes» της Disney∙ άψυχα κατασκευάσματα χωρίς λόγο ύπαρξης και καλλιτεχνική αξία, τα εν λόγω φιλμ «ζωντανεύουν» τα κλασικά καρτούν του στούντιο, επιβεβαιώνοντας κάτι που οι λάτρεις του animation ήξεραν εδώ και χρόνια: αν τα αγαπημένα μας κινούμενα σχέδια ήταν πραγματικότητα, θα ήταν σκέτος εφιάλτης.
Συγκεκριμένα στο Aladdin του 2019, ο Guy Ritchie βγάζει το μεροκάματο σκηνοθετώντας μια αναμασημένη εκδοχή της original ιστορίας, με παροιμιωδώς απαράδεκτα γραφικά και άχαρα μουσικοχορευτικά νούμερα. Παρ’ όλα αυτά, η χημεία των Mena Massoud και Will Smith κάνει θαύματα, με τον τελευταίο να επανεφευρίσκει το Τζίνι του Robin Williams μένοντας πιστός στην ψυχή του χαρακτήρα, αλλά αναπροσαρμόζοντας πλήρως τη συμπεριφορά του. Το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα εθιστικό, σαν ένα τραγούδι που δυσκολεύεσαι να βγάλεις από το μυαλό σου.
Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (1999)
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο απόγειο του κινηματογραφικού guilty pleasure! Παρά το γεγονός πως έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από την κυκλοφορία του, το Phantom Menace παραμένει ένα από τα πιο ευρέως μισητά επεισόδια του Πολέμου των Άστρων, ο,τι κι αν λένε τα fanboys του George Lucas (American Graffiti). Με κακογραμμένα κοινωνικοπολιτικά ντράβαλα, επιφανειακούς χαρακτήρες, βαρετούς διαλόγους και σεκάνς-διαφημίσεις για βιντεοπαιχνίδια, το Phantom Menace αποτέλεσε την μεγαλύτερη κινηματογραφική απογοήτευση όλων των εποχών -και εμείς το λατρεύουμε για την νοσταλγική και χουχουλιάρικη ατμόσφαιρά του, τα πανέμορφα τοπία του, το εμβληματικό production design του, και φυσικά, την ανυπέρβλητη, αξεπέραστη μουσική του υπέρτατου John Williams.
