Η πρώτη live action σκηνοθετική απόπειρα του Yeon Sang-ho με το Train to Busan,ξεχωρίσε ως μια από τις καλύτερες ζομπο-ταινίες της πρόσφατης μνήμης, όχι μόνο χάρη στην καλοσκηνοθετημένη, ανα στιγμές αποπνικτή δράση, αλλά και για το ενδιαφέρον που έδειξε για τις ανθρώπινες σχέσεις υπό ακραίες συνθήκες. Μερικά χρόνια αργότερα, και με δύο κινηματογραφικές προσθήκες στο ενδιάμεσο, ο Sang-Ho περνά στην τηλεοπτική μεριά για να σκηνοθετήσει εξ’ ολοκλήρου τη νέα σειρά του Netflix, Hellbound, όπου άνθρωποι δέχονται προφητείες για τον θάνατό τους και ενημερώνονται ότι είναι καταδικασμένοι να σταλθούν στην κόλαση από τρία πλάσματα που τους «επισκέπτονται» τη στιγμή που τους υποσχέθηκε η προφητεία.
Παρά τις προσδοκίες που μπορεί να δημιουργεί η σύνοψη, ο Sang-Ho (στου οποίου το webtoon βασίστηκε και η σειρά) ελάχιστα εστιάζει στον τρόμο που πηγάζει άμεσα από τα μεταφυσικά πλάσματα που προσφέρουν απλόχερα και με ιδιαίτερη βαναυσότητα την θανατική καταδίκη. Μάλιστα, οι σπάνιες εμφανίσεις τους μάλλον θα απογοητεύσουν το μέρος του κοινού που ανέμενε να έχουν κεντρικό ρόλο, ενώ τα ψηφιακά εφέ που τα συνοδεύουν φαντάζουν ιδιαίτερα κακοφτιαγμένα. Ωστόσο, αυτές οι «αστοχίες» ελάχιστη σημασία έχουν, αφού το πραγματικό ενδιαφέρον κρύβεται στις διαπροσωπικές σχέσεις και τις κοινωνικές συνέπειες που προκύπτουν από την εμφάνιση των τεράτων. Ναι, μπορεί να ακούγεται αφόρητα κλισέ, αλλά για ακόμη μια φορά, τα πραγματικά τέρατα είναι οι άνθρωποι.
Με τη βοήθεια του διαδικτύου και της άμεσης διάδοσης της πληροφορίας, η παρουσία τούτων των μεταφυσικών πλασμάτων αντιμετωπίζεται, αρχικά από μια μικρή ομάδα ανθρώπων με χαρακτηριστικά θρησκευτικής αίρεσης και αργότερα από το σύνολο της κοινωνίας, ως θεϊκή παρέμβαση με σκοπό να υποχρεώσει τους ανθρώπους σε έναν ηθικό βίο. Ιντερνετικές περσόνες διατυμπανίζουν τον «λόγο του Θεού», απαιτώντας από το κοινό να αποκαλύψει τα προσωπικά δεδομένα των «ανήθικων», προκειμένου να διαπομπευτούν δημόσια για τα αμαρτήματά τους, τα οποία όταν μένουν άγνωστα στο ευρύ κοινό, τροφοδοτούν σωρεία θεωριών. Το πρώτο μισό της σειράς, λοιπόν, εμβαθύνει στη σχέση αυτής της εκ των άνω επιβαλλόμενης ηθικής με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αμφισβητούν τους ανθρώπινους νόμους, μετατρέπουν τη δικαιοσύνη σε θέαμα και απαιτούν τον κανιβαλισμό των «θυτών», απέχοντας ελάχιστα από καταστάσεις που συναντάμε αποκαρδιωτικά συχνά στην καθημερινότητά μας.
Διαβάζεις Harry Potter; Avada Kedavra!
Στο δεύτερο μισό, το σενάριο κάνει μερικές αναπάντεχες επιλογές, ωθείται σε μια μικρή επανεκκίνηση και εξερευνά το σχεδόν θεοκρατικό καθεστώς που έχει στηθεί στο όνομα της «ηθικής καθαρότητας». Και πάλι, όμως, η μικρή κλίμακα διατηρείται αναλλοίωτη. Στο επίκεντρο παραμένει ο ανθρώπινος πόνος, η τραγική συνάντηση της προσωπικής οδύνης με την ανάγκη για ρήξη ενάντια στη νέα, θρησκευτική εξουσία, αλλά και μια αβάσταχτη απορία για την κοσμική καταδίκη ακόμα και ατόμων που είναι αδύνατο να έχουν διαπράξει αμαρτίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια της, η σειρά αναδεικνύει τα τρομακτικά άκρα στα οποία μπορεί να οδηγηθεί η ανθρωπότητα, στην προσπάθεια της να ντύσει με νόημα το συμπαντικό χάος, καταλήγοντας σχεδόν νομοτελειακά σε εφιαλτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Η επιμονή του σεναρίου να εστιάσει στην ανθρώπινη διάσταση της κατάστασης, όσο ασήμαντη κι αν φαντάζει, είναι εντυπωσιακή και σίγουρα υπερτερεί των διάφορων ευκολιών που συναντώνται από εδώ και από εκεί με χαρακτηριστικότερη την επιλεκτική χρονική απόσταση ανάμεσα στην προφητεία και την τιμωρία των αμαρτωλών. Ενώ τις περισσότερες φορές, η προφητεία προηγείται μόλις μερικές μέρες, υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που εκείνη έχει προηγηθεί εδώ και χρόνια, μόνο και μόνο επειδή έτσι μπορούν να ακολουθήσουν κάποιες ανατροπές.
Σκηνοθετικά, ο Sang-Ho δεν εντυπωσιάζει, με την έννοια ότι απουσιάζει το έντονο στυλιζάρισμα ή οι εντυπωσιακές σεκάνς δράσης. Ωστόσο, είναι άδικο να υποτιμηθεί η ικανότητα του να μεταπηδά από το ένα είδος στο άλλο, δίχως να προκαλείται υφολογική ασυνέπεια. Και δεδομένου, πως η σειρά περνά από πολλά είδη, μπορούμε να μιλάμε και για έναν διακριτικό σκηνοθετικό άθλο.
Πιο αργό απ’ ότι υπονοεί η ύπαρξη τεράτων, αλλά με διεισδυτική ματιά και κοφτερό κοινωνικό σχολιασμό, το Hellbound αποτελεί μια τηλεοπτική έκπληξη από μια σκηνοθετική φωνή που φαίνεται πως έχει πολλά να μας δώσει.
