To 2021 o Andreas Malm κυκλοφόρησε ένα πολιτικό μανιφέστο με τον τίτλο How to Blow Up A Pipeline, όπου ανάμεσα σε άλλα υποστήριζε πως η κλιματική κρίση αποτελεί μια ραγδαία αυξανόμενη απειλή για την ανθρώπινη ύπαρξη, οι πασιφιστικές διαμαρτυρίες έχουν αποδειχθεί άκαρπες, οπότε το περιβαλλοντικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει τακτικές στοχευμένου σαμποτάζ σε καταστροφικές για το περιβάλλον και την υγεία έμβιων όντων εγκαταστάσεων, αποφεύγοντας φυσικά τον τραυματισμό ανθρώπων. Η ιδέα γοήτευσε τον Daniel Goldhaber, ο οποίος επιχείρησε να την διασκευάσει σε μια αγωνιώδη ταινία, όπου μια ομάδα -κυρίως νεαρών- ατόμων, επιχειρεί να ανατινάξει έναν αγωγό πετρελαίου.
Ο Goldhaber, που συνυπογράφει και το σενάριο, στήνει την ταινία του σαν μία αγχώδη ταινία ληστείας. Η κινηματογράφηση στο χέρι είναι ρεαλιστική, δίχως αισθητικούς ακροβατισμούς και με μπόλικο κόκκο για να δίνει την ψευδαίσθηση του φιλμ, ενώ η δομή διακόπτεται από εμβόλιμες αναδρομές στο παρελθόν που συστήνουν το ποιόν και τα κίνητρα του κάθε χαρακτήρα στις πιο κρίσιμες στιγμές. Σε πρώτο χρόνο, αυτή η αφηγηματική δομή λειτουργεί, εκτοξεύοντας την ένταση στα ύψη, ωστόσο γρήγορα διαπιστώνει κανείς πως στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται για να καλύψει τις ουσιαστικές αδυναμίες του σεναρίου. Η αναμονή που επιβάλλουν οι αναδρομές στο παρελθόν καταφθάνει σε σημεία που κάτι φαίνεται πως θα πάει στραβά, εντείνοντας προσωρινά την αγωνία, αλλά όταν τελικά αποκαλύπτεται τι συνέβη, πάντα μα πάντα είναι λιγότερο κρίσιμο από αυτό που φαινόταν να μας προετοιμάζει η ίδια η ταινία.
Εκτός από το παραπλανητικό μοντάζ όμως, είναι οι αμέτρητες ευκολίες που αναδεικνύονται στην αχίλλειο πτέρνα της ταινίας. Παρ’ ότι η οργάνωση και η εκτέλεση του σχεδίου είναι τρομερά απαιτητική και επικίνδυνη, οι άπειροι ακτιβιστές φαίνεται να τα πηγαίνουν περίφημα. Οι απώλειες είναι μηδενικές, οι τραυματισμοί ελάχιστοι, και παρ’ ότι τα μέλη γνωρίζονται ελάχιστα μεταξύ τους (ένας εντάχθηκε στην ομάδα επειδή πρότεινε τυχαία σε ένα μέλος να διαβάσει το βιβλίο του Malm!), δεν υπάρχει η παραμικρή ουσιαστική σύγκρουση, η παραμικρή ( ; ) απόπειρα προδοσίας! Τελικά, η οργάνωση μιας ακτιβιστικής δράσης που μπορεί να επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις στην πετρελαϊκή αγορά αποδεικνύεται παιχνιδάκι! Ποιος να το’ λεγε;!
Δεν χωράει αμφιβολία πως οι προθέσεις του Goldhaber είναι αγαθές και σίγουρα υπάρχει μεγάλη ανάγκη για την κινηματογραφική εκπροσώπηση ριζοσπαστικών ιδεών που σπάνια ξεπερνούν τα όρια μικρών πολιτικών ομάδων που περισσότερο μοιάζουν με παρέα φίλων, παρά με πολιτικές οργανώσεις με βλέψεις για μαζικές κινητοποιήσεις, και τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές, λες και δεν είναι τρομοκρατία να πεθαίνεις από μολυσμένο αέρα. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση το πολιτικό μανιφέστο ρίχνει την σκιά του στις ανάγκες της αφήγησης και ο Goldhaber αντικαθιστά την πραγματική αγωνία με ανέντιμο μοντάζ που γεννά την ένταση εκεί που δεν υπάρχει. Στο μεγαλύτερο μέρος της, όσο δηλαδή δεν γίνεται αντιληπτή, αυτή η προσέγγιση λειτουργεί, αλλά όταν το κοινό αντιλαμβάνεται πως τα διακυβεύματα μάλλον δεν είναι και τόσο υψηλά, η κινηματογραφική γοητεία της ταινίας ως μια ιστορία «ληστείας» καταρρίπτεται με γοργούς ρυθμούς.
