Η παρουσία του Boots Riley, σκηνοθέτη και σεναριογράφο του εξαιρετικού I’m Sorry to Bother You, ως δημιουργό της τηλεοπτικής σειράς I’m A Virgo εξασφαλίζει δύο πράγματα. Αφενός, πως το αποτέλεσμα θα ξεχειλίζει από σουρεαλιστικές στιγμές, προσδίδοντάς του μια μοναδική, άμεσα αναγνωρίσιμη ταυτότητα και αφετέρου πως θα είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο.
Όντως, η βασική ιδέα της σειράς προσφέρει εύφορο έδαφος τόσο για την αποτύπωση της πλούσιας φαντασίας του Riley, όσο και για την προπαγάνδιση των ριζοσπαστικών πολιτικών θέσεων του. Και πώς θα μπορούσε διαφορετικά, όταν έχει για πρωταγωνιστή τον Cootie, έναν μαύρο γίγαντα, ο οποίος ύστερα από χρόνια εγκλεισμού στο πατρικό του, βγαίνει στον πραγματικό κόσμο. Εκεί, δεν θα δημιουργήσει μόνο νέες φιλίες, αλλά θα διαπιστώσει πως ο αγαπημένος του υπερήρωας, εκείνος που στις σελίδες των κόμικς υπερασπίζεται τους αδύναμους και την δικαιοσύνη, δεν συμπεριφέρεται ως ο ηθικά ακέραιος προστάτης του Νόμου που προπαγάνδιζαν τα κόμικς.

Στο πρώτο σκέλος, εκείνο της φαντασίας και των σουρεαλιστικών ιδεών, ο Riley τα πάει περίφημα. Η σειρά λειτουργεί ως μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία ενηλικίωσης που δεν διστάζει να αφεθεί στις πιο περίεργες ιδέες, προσφέροντας σκηνές που σπάνια θα συναντούσαμε σε συμβατικότερες αφηγήσεις. Ωστόσο, αυτό το κομμάτι δεν λειτουργεί μόνο χάρη στην αστείρευτη φαντασία του Riley, που είναι πρόθυμη να αφιερώσει χρόνο στην αλλόκοτη καθημερινότητα του πρωταγωνιστή του, αλλά και στο σενάριο το οποίο τον προσεγγίζει ως μια τρισδιάστατη οντότητα με την επιθυμία να βιώσει ό, τι είχε στερηθεί τόσα χρόνια, ακόμα και αν αυτό επιφέρει αρνητικές συνέπειες.
Δυστυχώς, αυτή η αρετή απουσιάζει από το πολιτικό σκέλος της σειράς. Ο Riley αδιαφορεί να εντάξει τις πολιτικές ιδέες του οργανικά στο σενάριο, επιλέγοντας αντ’ αυτού τον πιο άγαρμπο τρόπο. Προσθέτει περιφερειακούς χαρακτήρες, μοναδικός σκοπός των οποίων είναι να διατυμπανίζουν συγκεκριμένες θέσεις, λες και πρόκειται για πολιτικά τσιτάτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κυριολεκτικά, η ύπαρξη ενός χαρακτήρα δικαιολογείται αποκλειστικά και μόνο από την ανάγκη να επιτελέσει τον ρόλο του μαύρου θύματος του καπιταλιστικού συστήματος (σε μία «βαθυστόχαστη» δήλωση για το ιδιωτικό σύστημα υγείας..!), πυροδοτώντας τελικά τις εξελίξεις που οδηγούν στην κλιμάκωση της σεζόν, ενώ ο ρόλος ενός άλλου ατόμου πρακτικά είναι να κάνει «πλύση εγκεφάλου» χάρη στην υπερδύναμή του να παρουσιάζει ιδέες με τη μορφή θεατρικοποιημένων διαλέξεων. Και ενώ στην τελευταία περίπτωση υπήρχαν προοπτικές αξιοποίησης τούτης της ικανότητας με δημιουργικούς τρόπους (λόγου χάρη, η πλύση εγκεφάλου θα μπορούσε να μην είναι πάντοτε αποτελεσματική), εννοείται πως ο Riley την χρησιμοποιεί μόνο για να ικανοποιεί τις προσωρινές ανάγκες του σεναρίου. Συνεπώς, οι συναρπαστικοί προβληματισμοί για τη δύναμη των Ιδεών να επηρεάζουν και να παρακινούν τα άτομα είτε δεν έχουν το παραμικρό δραματουργικό αντίκτυπο, είτε εργαλειοποιούνται για να δίνουν γρήγορες λύσεις σε περίπλοκες συγκρούσεις, όπως εκείνη του φινάλε.

Φυσικά, ο ίδιος ο Riley φαίνεται να έχει απόλυτη συνείδηση των πράξεων του, αφού όπως δηλώνει και ο «supervillain», όλες οι αφηγήσεις είναι προπαγάνδα. Είναι προφανές πως όταν το πιστεύεις αυτό, δεν σε κόπτει ιδιαίτερα, αν θα παρουσιάσεις την ιδέα σου με αφηγηματικά αρμονικό τρόπο. Ωστόσο, δεν παύει να είναι στενάχωρο να βλέπεις έναν δημιουργό, ο οποίος στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο πρόσφερε μια φρέσκια, περίπλοκη και ουσιαστική ματιά στις αντιφάσεις της σύγχρονης εργατικής τάξης, να καταφεύγει σε απλουστευτικές λογικές, δίχως να έχει το σθένος να αναμετρηθεί με την περιπλοκότητα των ιδεών του προς όφελος της δραματουργικής στιβαρότητας.
Απολαυστικό και ευφάνταστο ως «πειραγμένη» ιστορία ενηλικίωσης, μα αδιάφορο, επιδερμικό και ατσούμπαλο ως φορέας πολιτικών ιδεών, το I’m A Virgo αποδεικνύεται περισσότερο φιλόδοξο απ’ όσο άντεχε πραγματικά να είναι, καταλήγοντας μια τηλεοπτική εμπειρία που έχει τις στιγμές της, αλλά τελικά δεν καταφέρνει ποτέ να απογειωθεί. Διότι καλές οι ιδέες, αλλά ακόμα καλύτερη η ορθή εφαρμογή τους.