Το μυστικό της επιτυχίας του νοτιοκορεατικού κινηματογράφου είναι ο πλούτος της παραγωγής του, και με αυτό δεν εννοούμε την ποσότητα των ταινιών που παράγονται ετησίως από τη χώρα, αλλά την ποικιλία ειδών, στιλ και δημιουργών που ξεπηδούν από εκεί δεκαετίες τώρα, με έμφαση στα τελευταία τριάντα, περίπου, χρόνια. Πλάι σε εμπορικά φιλόδοξα project και δημιουργούς με απήχηση στο ευρύ κοινό, όπως ο Park Chan–Wook (Decision to Leave) ή ο Bong Joon–Ho (Memories of Murder), συναντάμε και κινηματογραφιστές που κινούνται εντός του arthouse, φεστιβαλικού κυκλώματος. Ένας τέτοιος είναι ο Hong Sang – Soo, ένας παραγωγικότατος δημιουργός που γυρίζει μία ή δύο ταινίες κάθε χρόνο, είναι σταθερά παρών στα σημαντικότερα φεστιβάλ και, συνήθως, στα βραβεία τους και κινείται κάπου ανάμεσα στον Yasujiro Ozu, τον Eric Rohmer και τον Mikio Naruse. Η νέα του ταινία, In Our Day, κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες στις εγχώριες αίθουσες.
Έχοντας επιστρέψει πρόσφατα στη Νότια Κορέα, μια ηθοποιός (Kim Min–Hee) στα σαράντα της μένει με μια φίλη της και τη γάτα της τελευταίας. Εν τω μεταξύ, ένας ηλικιωμένος ποιητής (Gi Ju – Bong) με προβλήματα υγείας ζει μόνος μετά το θάνατο της δικής του γάτας. Μια ημέρα, ο καθένας τους δέχεται επίσκεψη από ένα διαφορετικό νέο φιλόδοξο καλλιτέχνη, ο οποίος έρχεται εξοπλισμένος με ερωτήσεις για τις καριέρες και τις ίδιες τις ζωές τους.
Ο Hong είναι ένας απλός και ταυτόχρονα σύνθετος δημιουργός, όπως ακριβώς οι σκηνοθέτες από τους οποίους έχει επηρεαστεί και τους οποίους αναφέραμε παραπάνω. Ξέρει ακριβώς τι θέλει να πετύχει με κάθε ταινία του, απογυμνώνει τη δραματουργία του από κάθε τι περιττό, κινηματογραφεί τους ανθρώπους του να μιλούν ενώ τρώνε ή πίνουν σε ακίνητα, μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα και εξελίσσει έτσι τις μικρές ιστορίες του, οι οποίες αποτελούνται από τετριμμένες στιγμές, τις οποίες ο σκηνοθέτης μετατρέπει σε γνήσια κινηματογραφική ποίηση. Το θέμα κάθε ταινίας του Hong δεν είναι ποτέ εμφανές, χρειάζεται η αμέριστη προσοχή του θεατή και η ενεργοποίηση της σκέψης του προκειμένου να το συλλάβει, συχνότατα μετά το πέρας της προβολής.
Το θέμα, λοιπόν, στο In Our Day είναι ακριβώς η ποίηση της καθημερινότητας, η σημασία όλων όσων μας φαίνονται μικρά και ασήμαντα αλλά στην πραγματικότητα διαμορφώνουν αυτό που είμαστε ή, τουλάχιστον, αυτό που αντιλαμβάνονται οι άλλοι ότι είμαστε. Η δεδομένη απλότητα του σινεμά του Hong, που δεν μπορεί παρά να ταιριάζει γάντι με το συγκεκριμένο θέμα, δεν παύει να προκαλεί έκπληξη και, για να απαντήσουμε σε ενδεχόμενους επικριτές αυτής της πτυχής του έργου, όχι, δεν πρόκειται για μια ταινία χωρίς στιλ, αλλά για μια ταινία συνειδητά, και ορθά, απογυμνωμένη από το στιλ. Αλλά και η απουσία στιλ, όταν είναι συνειδητή, συνιστά επίσης μιας μορφής στιλ.
Το πρόβλημα της συγκεκριμένης ταινίας έγκειται στην επανάληψη θεματικών που ο σκηνοθέτης της έχει θίξει ξανά σε παλαιότερες δουλειές του, αρκετά καλύτερα μάλιστα. Αναπόφευκτα, σε μια τόσο μεγάλη φιλμογραφία, δε θα είναι όλες οι ταινίες εξαιρετικές, και το In Our Day, χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι κακή ταινία ή να στερεί από τον Hong τον τίτλο ενός από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς των καιρών μας, είναι ένα έλασσον έργο. Και πάλι, όμως, είναι ένα όμορφο, «μικρό», γοητευτικό φιλμ, που συλλαμβάνει στιγμές ανείπωτης ομορφιάς – πώς αλλιώς, όταν μια γάτα είναι παρούσα σε τόσο πολλά πλάνα του;
