Η ανθολογική σειρά Inside No. 9, του ιδιοφυούς καλλιτεχνικού διδύμου των Reece Shearsmith και Steve Pemberton, είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει περίπου την ίδια περίοδο με το επίσης ανθολογικό και πλέον εμβληματικό Black Mirror. Και οι δύο αγαπήθηκαν από το κοινό τους για τα ευρυματικά τους σενάρια, αν και το Inside No. 9 ποτέ δεν βρήκε αντίστοιχη απήχηση, παραμένοντας μέχρι τέλους μια μάλλον υποτιμημένη σειρά.
Με μοναδικό περιορισμό την προϋπόθεση κάθε επεισόδιο να σχετίζεται με κάποιον τρόπο με τον αριθμό εννιά, η σειρά κυκλοφόρησε μερικές από τις πιο εφευρετικές, συγκινητικές και ανατρεπτικές στιγμές της σύγχρονης βρετανικής τηλεόρασης. Φέτος, κυκλοφόρησε η ένατη σεζόν, οπότε η σειρά όφειλε να τιμήσει τον τίτλο της και να κλείσει τον κύκλο της. Ανταποκρίθηκε όμως στις προσδοκίες;
Boo to Goose (Επεισόδιο 1)
Επιβάτες ενός νυχτερινού μετρό εγκλωβίζονται για λίγη ώρα στο βαγόνι, λόγω ενός θέματος. Σταδιακά διαπιστώνουν πως ανάμεσά τους βρίσκεται ένας κλέφτης και αρχίζουν να αλληλοσκοτώνονται. Άστοχη απόπειρα, όπου η (άγαρμπη) κοινωνική αλληγορία καπελώνει το σεναριακό ενδιαφέρον, καταλήγοντας σε ένα φινάλε που μόνο μέσω της υπερβολής μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη του.
The Trolley Problem (Επεισόδιο 2)
Ένας απατεωνίσκος ψυχολόγος μαζεύει από το δρόμο έναν άντρα που ετοιμαζόταν να αυτοκτονήσει, ωστόσο τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή και σκοτεινά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια. Σαφής βελτίωση από το στραβοπάτημα του πρώτου επεισοδίου, τούτο εδώ κερδίζει τις εντυπώσεις με την κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα και τις στιβαρές ερμηνείες των Pemberton και Shearsmith. Ωστόσο, σεναριακά, το επεισόδιο βασίζεται σε ένα μοτίβο που η σειρά το έχει επαναλάβει πολύ καλύτερα στο παρελθόν.
Mulberry Close (Επεισόδιο 3)
Σχεδόν αποκλειστικά γυρισμένο μέσα από μία κάμερα ασφαλείας ενός σπιτιού, το τρίτο επεισόδιο της ένατης σεζόν αποτελεί μια υπενθύμιση των απολαυστικών παιχνιδιών με τη φόρμα που έχουν αναδείξει το Inside No. 9 ως μια απ’ τις καλύτερες σειρές των τελευταίων ετών. Το σενάριο αξιοποιεί αποτελεσματικά τη δύναμη του μοντάζ να αποκρύπτει πληροφορίες και να δημιουργεί αφηγήσεις που ελάχιστα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα για να οδηγηθεί σε ένα απολαυστικό φινάλε. Για επεισόδια σαν κι αυτό αγαπάμε τη σειρά.
CTRL, ALT, ESC (Επεισόδιο 4)
Τοποθετημένο στο ασυνήθιστο σκηνικό ενός escape room, το επεισόδιο είχε προοπτικές για πολύ ωραία πράγματα, χτίζοντας πάνω στην υπόκωφη ένταση ανάμεσα στην οικογένεια που συμμετέχει στο παιχνίδι. Ωστόσο, το σενάριο επιλέγει να αντιγράψει τη λογική ενός εκ των δημοφιλέστερων επεισοδίων της σειράς (το οποίο δεν θα αναφέρουμε γιατί θα προδώσει την ανατροπή του επεισοδίου). Δεν είναι κακό, αλλά δεν διαθέτει την φρεσκάδα των καλύτερων στιγμών της σειράς.
The Curse of the Ninth (Επεισόδιο 5)
Βασισμένο σε έναν πραγματικό θρύλο που θέλει τους μεγάλους μουσικούς να μην καταφέρνουν να ολοκληρώσουν ποτέ την ένατη συμφωνία τους, το The Curse of the Ninth παραδίδει μια ενδιαφέρουσα ιστορία γοτθικού τρόμου. Ευχάριστη έκπληξη η συμμετοχή της Natalie Dormer σε ένα απ’ τα επεισόδια που σώζουν την τιμή της ένατης σεζόν.
Plodding On (Επεισόδιο 6)
H ομάδα του Inside No. 9 γιορτάζει την ολόκληρωσή της σε ένα μπαρ. Το εορταστικό κλίμα όμως θα αμαυρωθεί από την κόντρα ανάμεσα στους δύο δημιουργούς της σειράς. Ο Reece σκοπεύει να συνεχίσει την καλλιτεχνική του πορεία δίχως τον Steve και ο δεύτερος παρεξηγείται, δημιουργώντας ένταση ανάμεσά τους. Στο παρελθόν η σειρά είχε δοκιμάσει ξανά να θολώσει τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αφήγηση, επιλέγει να κάνει το ίδιο και για το τελευταίο της επεισόδιο με το αποτέλεσμα να δικαιώνει την επιλογή. Σαφώς, η ουσία εδώ δεν είναι η ανατροπή, αλλά το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις δημιουργικές εντάσεις του διδύμου, αποτίοντας παράλληλα και ένα φόρο τιμής σε όσα άτομα συμμετείχαν στη σειρά. Γλυκόπικρο κλείσιμο που δεν γίνεται να μην αγαπήσεις, αν έχεις αγαπήσει και την ίδια σειρά.
Αισθητά κατώτερη των προκατόχων της, η ένατη και τελευταία σεζόν του Inside No. 9 σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακή, αλλά η αίσθηση déjà vu που πλανάται πάνω από τα περισσότερα επεισόδια της τα εμποδίζει να αγγίξουν τα ύψη των πιο εμβληματικών στιγμών της σειράς, τουλάχιστον στα μάτια των παλιότερων θεατών της σειράς. Με άλλα λόγια, αξιοπρεπές κλείσιμο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν συνίσταται ως σημείο εκκίνησης για την ανακάλυψη της σειράς.