Έχει πλέον περάσει ενάμισης χρόνος όπου όλη η ανθρωπότητα έχει αλλάξει τις συνήθειες της και τον τρόπο ζωής της εξαιτίας ενός μικροσκοπικού θανατηφόρου ιού. Δυστυχώς για πολλούς αυτή η νέα συνθήκη έχει φέρει αισθήματα φόβου και καχυποψίας στην καθημερινότητά τους διότι δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με μια “αόρατη” απειλή. Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν είναι κάτι πρωτάκουστο, o κόσμος μας έχει πληγεί αμέτρητες φορές από τέτοιου μεγέθους ασθένειες. Μια τέτοια όχι και τόσο μακρινή κατάσταση ήταν η πανδημία του ιού HIV/AIDS.
Τη δεκαετία του ’80 ο κόσμος ταρακουνήθηκε από έναν νέο, θανατηφόρο και για πολύ καιρό μυστηριώδη ιό, ο οποίος δυστυχώς αρχικά εμφανιζόταν κυρίως στη γκέι κοινότητα, κάνοντας πολύ πιο δύσκολο να είσαι ανοιχτά γκέι σε μία ήδη ομοφοβική κοινωνία. Δεν αρκούσε που αν ήσουν ομοφυλόφιλος, πέρα από τις διακρίσεις, έπρεπε να αντιμετωπίσεις τον φόβο μια τρομερής αρρώστιας και τον φόβο των αγαπημένων σου, αλλά είχες και όλους τους πολέμιους του ίδιου σου του είναι να σε χαρακτηρίζουν ως μίασμα, να χαίρονται ίσως με το πλήγμα της κοινότητας σου και να επικαλούνται κάποια θεία δίκη για το αμάρτημα του να αγαπάς τα “λάθος” άτομα.
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται εξωπραγματικά και απίθανα. Ήταν άλλωστε απάνθρωπα. Θα μπορούσε η κοινωνία μας να είναι τόσο σκληρή; Ήταν και είναι ακόμα, και αν θες να πάρεις μια ιδέα για το πώς ήταν να βιώνεις αυτή την τρομερή κατάσταση, υπάρχει το βρετανικό It’s A Sin του Russell T Davies (Years and Years) που προβλήθηκε στο Channel 4.
To It’s A Sin ήρθε στους βρετανικούς δέκτες στην αρχή της χρονιάς μετά από αρκετές δυσκολίες αφού το θέμα του δεν είναι άκρως διασκεδαστικό. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια παρέα νέων ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στο Λονδίνο του 1981, λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κάθε επεισόδιο ρίχνει το βάρος του σε κάποιο διαφορετικό μέρος της παρέας και της δικής του εμπειρίας με την ασθένεια. Βασικοί χαρακτήρες είναι ο Κόλιν (Callum Scott Howells), ένας ντροπαλός και ήσυχος νέος που ξεκινάει την πρακτική του σε ένα γραφείο, ο χαρισματικός Ρίτσι (Olly Alexander/Years & Years) που κυνηγάει μια καριέρα στο θέαμα, ο εμβληματικά κουήρ Ρόσκο (Omari Douglas) που θέλει να φτιάξει τη ζωή του αλλά ρίχνεται στον ακτιβισμό και η γλυκιά δυναμική Τζιλ (Lydia West) που άθελα της γίνεται μάρτυρας στον αγώνα για ζωή των φίλων της και βιώνει στο πετσί της την απώλεια και την αδυναμία απέναντι στον ιό.
Έχουμε να κάνουμε με ένα ταλαντούχο καστ νέων ανθρώπων, όχι μόνο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά σε όλους τους χαρακτήρες που περνάνε από κάθε επεισόδιο. Χαρακτηριστικά είναι επίσης τα περάσματα του καταξιωμένου Neil Patrick Harris (A Series of Unfortunate Events) και της Keeley Hawes (The Durrells, Line of Duty, Bodyguard). Η πολύχρωμη, ποπ και γεμάτη ενέργεια σκηνοθεσία αναδεικνύει τόσο τις φανταχτερές ζωές των ηρώων όσο και τις δύσκολες στιγμές του πόνου και της απώλειας. Το soundtrack αποτελείται από εμβληματικά κομμάτια της εποχής που εναλλάσσονται με φρενήρεις ρυθμούς αφήνοντας τον θεατή να περιμένει για ένα ρεφρέν που δεν θα έρθει ποτέ (μάταια περίμενα να ακούσω και να τραγουδήσω το It’s a Sin των Pet Shop Boys αφού ακούστηκε μόνο η αρχή του).
Μακάρι να μπορούσα να γράψω ότι αυτή η σειρά των μόλις πέντε επεισοδίων θα είναι ένα ευχάριστο ταξίδι στο χρόνο και στο Λονδίνο των πάρτι και της ηλεκτρονικής ποπ. Ότι ο θεατής θα αντικρίσει τα όμορφα στοιχεία αυτής της πολυπαθούς κοινότητας: την ανεμελιά, την αλληλεγγύη και τη δημιουργικότητα. Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι διαφορετική. Κάθε επεισόδιο είναι ένα μικρό δράμα, μια γροθιά στο στομάχι. Όχι μόνο για τον κίνδυνο του AIDS, άλλωστε οι ίδιοι οι χαρακτήρες μας δείχνουν ότι παρά τον φόβο ενός άγνωστου ιού, ο μεγαλύτερος φόβος που στοιχειώνει τις ζωές τους είναι αυτός της απόρριψης, από την οικογένεια και την κοινωνία. Άνθρωποι τόσο κοντά στο θάνατο που όμως δεν μπορούσαν να μιλήσουν στους γονείς τους, και μια κοινωνία που προτίμησε να αποκλείσει ένα μέρος της, να κλείσει τα μάτια της παρά να κλείσει στην αγκαλιά της ανθρώπους που πονάνε όπως εσύ κι εγώ.
Το σύστημα επέλεξε να στιγματίσει και να απομονώσει τους αρρώστους, παρά να δείξει πραγματική στοργή και περίθαλψη, μέχρι που χρειάστηκαν αγώνες για μια ουσιαστική αλλαγή. Ίσως αυτό να μας φαινόταν κάτι μακρινό και ξένο, αλλά νομίζω όλοι μας έχουμε τρομάξει στη σκέψη της μοναξιάς ενός νοσοκομείου όπου εκεί τα σώματα μας μετατρέπονται από ανθρώπινα, σε φορείς ενός ιού. Φαντάσου πώς θα ήταν αν σου φέρονταν έτσι απλά στο άκουσμα ότι είσαι γκέι. και αν τρομάξεις, σκέψου ότι αυτή είναι η πραγματικότητα για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα μέχρι και σήμερα, ιδίως όταν έχουν απέναντί τους το σύστημα.
Σκοπός της σειράς φυσικά δεν είναι ούτε να τρομάξει ούτε να εκβιάσει συναισθηματικά τον θεατή. Η ισορροπία μεταξύ του στενάχωρου και του χαρμόσυνου είναι λεπτή και κάθε επεισόδιο είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων. Είναι όμως μια δύσκολη σειρά που αξίζει τη θέση της δίπλα στο POSE και σίγουρα αξίζει το χρόνο σου.
