Έχοντας ταράξει τα νερά του αμερικανικού (και όχι μόνο) κινηματογράφου με τις δύο πρώτες ταινίες του, το Reservoir Dogs (1992) και το Pulp Fiction (1994), o Quentin Tarantino πραγματοποίησε ένα θαρραλέο βήμα με την τρίτη του ταινία: επέλεξε για πρώτη φορά να στηριχθεί σε υλικό άλλου δημιουργού, και συγκεκριμένα στο μυθιστόρημα Rum Punch του αγαπημένου του συγγραφέα, Elmore Leonard. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως το Jackie Brown δεν είναι μια ταινία που φέρει την υπογραφή του Tarantino σε κάθε σκηνή της, εφόσον αποτελεί φόρο τιμής στις blaxploitation ταινίες της δεκαετίας του 1970 με τις οποίες μεγάλωσε ο Αμερικανός δημιουργός – ο τίτλος, μάλιστα, της ταινίας είναι αναφορά στο Foxy Brown (1974) του Jack Hill, ένα από τα σημαντικότερα blaxploitation. Παρά το γεγονός ότι είναι μια πολύ πιο εγκρατής ταινία σε σχέση με τις δύο προηγούμενες του σκηνοθέτη, αυτό οφείλεται στη δημιουργική του ωρίμανση και όχι σε κάποιου είδους κόπωση.
Η μεσήλικη αεροσυνοδός Jackie Brown (Pam Grier) περνά λαθραία χρήματα από το Μεξικό στο Λος Άντζελες για λογαριασμό του εμπόρου όπλων Ordell Robbie (Samuel L. Jackson). Όταν τη συλλαμβάνουν οι πράκτορες Ray Nicolette (Michael Keaton) και Mark Dargus (Michael Bowen) με δέκα χιλιάδες δολάρια και κοκαϊνη στην τσάντα της, της προτείνουν να τους βοηθήσει να συλλάβουν τον Ordell με αντάλλαγμα την ελευθερία της. Εν τω μεταξύ ο Ordell ζητά από τον 56χρονο Max Cherry (Robert Forster), να τον βοηθήσει να εξουδετερώσει την Jackie. Η τελευταία, όμως, αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του Ordell.
Ο Quentin Tarantino ήταν ανέκαθεν αναγνώστης και θαυμαστής του Elmore Leonard και μόλις βρήκε την ευκαιρία εξασφάλισε τα δικαιώματα για τη μεταφορά του Rum Punch. Μολονότι προχώρησε σε ριζικές αλλαγές στοιχείων του βιβλίου, όπως το χρώμα του δέρματος και το επίθετο της ηρωίδας ή ο τίτλος, το τελικό σενάριο αλλά και η ταινία ενθουσίασαν τον Leonard. Ο Tarantino πέτυχε την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την ειρωνεία του συγγραφέα από τη μια, και την καφρίλα των blaxploitation ταινιών από την άλλη. Ταυτόχρονα, ανέστησε την καριέρα της Pam Grier, θρυλικής πρωταγωνίστριας cult ταινιών όπως το Coffy (1973) του Jack Hill, η οποία είχε σχεδόν 20 χρόνια να βρει πρωταγωνιστικό ρόλο της προκοπής. Ακόμα μια απόδειξη πως ο Tarantino είναι δεινός δημιουργός γυναικείων χαρακτήρων, χωρίς ποτέ να το διατυμπανίσει.
Η Grier έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία στο ρόλο του τίτλου, προσδίδοντας στο χαρακτήρα της δυναμισμό αλλά και μια διακριτική ευαισθησία που την καθιστούν ανθρώπινη αλλά και «κινηματογραφική». Όμως δεν ήταν η μόνη. Ο Robert Forster βρήκε κι αυτός την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το comeback του μετά από χρόνια ανυποληψίας, αναλαμβάνοντας το ρόλο του Max Cherry (τον οποίο νωρίτερα είχαν απορρίψει ηθοποιοί όπως ο Sylvester Stallone ή ο Paul Newman) και δίνοντάς του μια χαμηλόφωνη τραγικότητα, χάρη στην οποία ο ρόλος θεωρείται πλέον μια από τις κορυφές στην καριέρα του υποτιμημένου ηθοποιού. Αξίζει, επίσης, να επισημάνουμε, την παρουσία του Michael Keaton στο ρόλο του Ray Nicolette, ενός χαρακτήρα ο οποίος επανέρχεται σε αρκετά μυθιστορήματα του Leonard και τον οποίο ο Keaton θα ενσάρκωνε ακόμη μια φορά, πραγματοποιώντας ένα πέρασμα από το Out of Sight (1998) του Steven Sodebergh.
Μπορεί το Jackie Brown να μη διαθέτει τον σπιρτόζικο ρυθμό και τη φρενήρη διάθεση των δύο πρώτων ταινιών του Tarantino, είναι όμως ένα πρώτης τάξεως πρωταγωνιστικό όχημα για την Grier, καθώς και μια πλατφόρμα επίδειξης των ικανοτήτων του σεναριογράφου – σκηνοθέτη σε διαφορετικά πράγματα από αυτά στα οποία είχε συνηθίσει ως τότε τους θεατές του. Η πλοκή της ταινίας είναι δομημένη πανέξυπνα, οι διάλογοι διαπνέονται από την φρεσκάδα που είναι σήμα κατατεθέν του Tarantino και όλο το καστ δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία συνόλου.
Όλα τα παραπάνω εκτιμήθηκαν και από το κοινό, το οποίο μετέτρεψε το Jackie Brown στην τρίτη συνεχόμενη εμπορική επιτυχία του σκηνοθέτη – αν και αισθητά πιο κάτω από το Pulp Fiction. Φυσικά, έχουν βρεθεί φελλοί έκτοτε, οι οποίοι κατηγόρησαν το φιλμ και τον δημιουργό του για την χρήση της λέξης «nigger», αδυνατώντας να καταλάβουν πως με το Jackie Brown ο Tarantino δημιούργησε έναν ύμνο στη μαύρη κουλτούρα και ίσως την ωραιότερη ταινία που έκανε ποτέ λευκός σκηνοθέτης για αυτήν.
Πριν κλείσουμε, αξίζει να αναφερθούμε στο, για άλλη μια φορά, θεσπέσιο soundtrack της ταινίας, το οποίο περιλαμβάνει κομμάτια από θρυλικές blaxploitation ταινίες του 1970, αλλά και μεγάλες επιτυχίες της ίδιας περιόδου. Τα κομμάτια αυτά εντάσσονται αρμονικά στο φιλμ, συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα, στο coolness αλλά και στη δημιουργία της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων.
Η ταινία Jackie Brown κυκλοφορεί σε συλλεκτική 4Κ steelbook έκδοση με πακτωλό extras.
