O Justin Kemp (Nicholas Hoult) είναι οικογενειάρχης, η γυναίκα του (Zoey Deutch) περιμένει το πρώτο τους παιδί, και ο ίδιος δείχνει να έχει αφήσει οριστικά πίσω του το παρελθόν του ως αλκοολικός. Απρόθυμα, δέχεται να παραστεί ως ένορκος σε μια υπόθεση δολοφονίας, όπου ένας νέος άνδρας (Gabriel Basso) κατηγορείται πως σκότωσε την κοπέλα του ύστερα από έναν καυγά. Καθώς τα στοιχεία που έρχονται στο φως κατά τη διάρκεια της δίκης υποδεικνύουν την ενοχή του κατηγορούμενου, ο Justin αναγνωρίζει στην υπόθεση τα περιστατικά μιας πράξης από το δικό του παρελθόν, όταν είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητό του μια γυναίκα και την είχε παρατήσει. Θα μπορούσε αυτή η γυναίκα να είναι το θύμα της υπόθεσης που παρακολουθεί και ο κατηγορούμενος να είναι αθώος. Ούτε ο ίδιος ο Justin γνωρίζει σίγουρα την απάντηση.
Η έννοια της δικαιοσύνης και η αδυναμία των ανθρώπων να διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος είναι θεματικές που βρίσκονταν ανέκαθεν στον πυρήνα της φιλμογραφίας του Clint Eastwood, ηθοποιού και σκηνοθέτη με διαδρομή που πλησιάζει τα 70 χρόνια. Αισίως στα 94 του, ο μεγάλος δημιουργός επιστρέφει με νέο φιλμ, το Juror #2, ένα δικαστικό δράμα διαφορετικό από όλα τ’ άλλα, καθώς εξετάζει την υπόθεσή του από την οπτική γωνία των ενόρκων παραπέμποντας ευθέως στο αριστουργηματικό κι αξεπέραστο 12 Angry Men (1957) του Sidney Lumet. Από το πρώτο έως το συγκλονιστικό τελευταίο λεπτό, το έργο είναι μια ατόφια ιστγουντική δημιουργία, ένα δείγμα σινεμά ενήλικου, απλού και σοφού στην εκτέλεσή του, υποδειγματικού στο ρυθμό του, εναργούς και κατασταλαγμένου σε όσα θέλει να πει, δονούμενο από τις αντιφάσεις του ήρωά του και τα διλήμματα που θέτει.
Οξυδερκώς, ο Eastwood δεν καμώνεται πως διαθέτει τις απαντήσεις στο τεράστιο ηθικό δίλημμα με το οποίο φέρνει αντιμέτωπο τον πρωταγωνιστή του – ένας εξαίρετος Nicholas Hoult (The Menu, Renfield, The Great). Αυτό είναι που κάνει την ταινία του τόσο συναρπαστική, μα και το φινάλε της τόσο ωραίο. Χωρίς να θέλουμε να προδώσουμε πολλά σχετικά με την κατακλείδα της ταινίας, μπορούμε να πούμε πως είναι μια αναπάντεχη, σοκαριστική μα και ανατριχιαστικά έξυπνη ιδέα για να δοθεί φινάλε σε μια ταινία που καθιστά για τον εαυτό της ολοένα και πιο δύσκολο ακριβώς αυτό: το να καταλήξει κάπου, σε ένα δεδομένο «πρέπει».
Όπως πάντα στον Eastwood, εδώ δε θα βρείτε εξεζητημένα πλάνα, αλλόκοτες γωνίες λήψης, τρικ με την κάμερα, απόπειρες εντυπωσιασμού με την κινηματογραφική γλώσσα. Ο Eastwood είναι απλός: φορντικά (εκ του John Ford), χοκσικά (εκ του Howard Hawks), μπουνιουελικά (εκ του Luis Bunuel) απλός. Όχι απλοϊκός, αλλά μακριά από κάθε φορμαλιστική αναζήτηση. Στο σινεμά του σημασία έχει η ιστορία και οι χαρακτήρες κι αυτά είναι που τον καθιστούν auteur. Η γλώσσα του είναι «απλά» αυτή που εξυπηρετεί κάθε φορά καλύτερα το σενάριο που έχει επιλέξει να κάνει φιλμ, και τα εργαλεία του περιορίζονται σε εκείνα που έχουν απόλυτη ανάγκη τα πρόσωπα προκειμένου να αποκτήσουν σάρκα και οστά. Οι ηθοποιοί του δεν έχουν ξεσπάσματα, αλλά στηρίζονται στη λογική less is more για να αναδείξουν τα ηθικά διλήμματα των χαρακτήρων τους, όπως κάνει εδώ όχι μόνο ο Hoult, αλλά και η θαυμάσια Toni Colette (Hereditary).
Είναι κρίμα, σίγουρα, που το Juror #2 δεν κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, αν μη τι άλλο γιατί είναι μια ταινία για το ευρύ κοινό, ικανή να κόψει εισιτήρια και να προκαλέσει συζητήσεις. Από την άλλη, ίσως τον Eastwood ποτέ να μην τον απασχολούσε ποτέ τίποτα πέρα από το να κάνει τη δουλειά του, να παραδώσει την καλύτερη ταινία που μπορούσε και να προχωρήσει στην επόμενη. Και αυτή η ταινία, όπως και όλες του, είναι στη διάθεσή μας να την απολαύσουμε, έστω στη μικρότερη οθόνη όπου είμαστε αναγκασμένοι να περιοριστούμε. Να είναι καλά ο Clint, να συνεχίσει να δουλεύει για όσο του το επιτρέπει η ζωή, γιατί κουβαλά και πρεσβεύει το σινεμά που αγαπήσαμε.
