Είναι να αναρωτιέται κανείς τι ζόρι τραβάνε εκεί στη Sony κι έχουν βαλθεί να μετατρέψουν κάθε αντίπαλο του Spider-Man στα κόμικς της Marvel σε κακή ταινία. Το πρώτο Venom (2018) είναι μια από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ, από την άλλη βέβαια έκοψε υπερβολικά πολλά εισιτήρια για να μην εγκριθεί σίκουελ, κι έτσι το 2021 «απολαύσαμε» το Venom: Let There Be Carnage. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε το απαράδεκτο Morbius με τον Jared Leto και ένας ακόμα χαρακτήρας προστέθηκε στην πινακοθήκη της εταιρείας που πασχίζει να χτίσει κάποιου είδους δικό της κινηματογραφικό σύμπαν με ό,τι περισσεύει από το MCU, με τη Madame Web να είναι η επόμενη στη λίστα.
Στη ζούγκλα του Περού, ο Ezekiel Sims (Tahar Rahim) κλέβει ένα σπάνιο είδος αράχνης, τραυματίζοντας την εντομολόγο που το ανακάλυψε. Μια φυλή ιθαγενών περιμαζεύει τη γυναίκα, τη βοηθά να φέρει στον κόσμο το παιδί που εγκυμονεί, δεν καταφέρνει όμως να της σώσει τη ζωή. Τριάντα χρόνια αργότερα, η Cassandra Webb (Dakota Johnson) ζει στη Νέα Υόρκη και δουλεύει ως οδηγός ασθενοφόρου. Όταν θα αρχίσει να έχει οράματα του άμεσου μέλλοντος, θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της και θα κληθεί να σώσει τρία κορίτσια από τα χέρια του πανίσχυρου πλέον Ezekiel Sims.
Το Madame Web της S. J. Clarkson είναι μια υπερηρωική ταινία που πάσχει από πλήρη έλλειψη πρωτοτυπίας στη σκηνοθεσία και το σενάριο. Σε αντίθεση με τις καλύτερες ταινίες του είδους, όπως τα Spider–Man του Sam Raimi ή τα Batman του Tim Burton και του Christopher Nolan, οι περισσότερες σύγχρονες υπερηρωικές παραγωγές δε διαθέτουν εκείνη την αίσθηση της έκπληξης και του δέους μπροστά στα υπερ-άνθρωπα κατορθώματα των χαρακτήρων που έδιναν τόση χάρη σε εκείνες τις ταινίες. Κάτι απόλυτα εύλογο, όταν κυκλοφορούν τόσες πολλές τέτοιες ταινίες κάθε χρόνο, που το κοινό δεν εκπλήσσεται πια. Είναι γεγονός, πάντως, πως η Clarkson δεν προσπαθεί ιδιαίτερα ώστε να στήσει μια σκηνή δράσης της προκοπής, όλα τα set-pieces του φιλμ είναι φλατ και η έκβασή τους προβλέψιμη.
Πάντως, έχουμε δει και πολύ χειρότερα πράγματα στο genre από το Madame Web, το οποίο είναι μια ταινία που σώζεται εν μέρει από το cast της. Ξεχωρίζουν με άνεση η Dakota Johnson, που χαραμίζεται σε αυτόν το ρόλο, τον οποίο πάντως εμπλουτίζει με τον τρόπο που τον παίζει. Εξίσου καλή είναι κι η Sidney Sweeney, η οποία μεταμορφώνεται για άλλη μια φορά εντυπωσιακά – ανυπομονούμε να τη δούμε στο horror φιλμ Immaculate σε λίγες ημέρες.
Κατά τα άλλα, σεναριακά έχουμε μια φορμουλαϊκή ταινία, που ακολουθεί πιστά τη συνταγή του είδους, χτίζοντας το origin story της ηρωίδας, συστήνοντας τον villain, παρέχοντας τις σωστές δόσεις exposition και τοποθετώντας τις σκηνές δράσης στα σημεία και στην ποσότητα που πρέπει. Όλα αυτά, όμως, δε διαθέτουν τίποτα πρωτότυπο, τίποτα που να μην έχουμε ξαναδεί σε δεκάδες υπερηρωικές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Όσο καλά κι αν χτίζονται οι χαρακτήρες, δεν παύουν να είναι πλάσματα που νιώθουμε διαρκώς ότι έχουμε ξαναδεί.
Σε ό,τι αφορά στο καλλιτεχνικό σκέλος του φιλμ, η φωτογραφία είναι κάπως φλατ όπως και η σκηνοθεσία, η σκηνογραφία μάλλον απογοητευτική, το μοντάζ τεμπέλικο, ο ήχος και η μουσική τυπικά επαρκή και μονάχα η δουλειά στα κοστούμια είναι αρκετά καλή, τόσο αναφορικά με τις στολές της Madame Web και του villain όσο και στα απλά ρούχα με τα οποία ντύνονται τα τρία κορίτσια, που βοηθούν ώστε κάθε χαρακτήρας να αποκτήσει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα.
Συνολικά, το Madame Web είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα αλλά δεν μένει στο νου, καθώς δε διαθέτει τίποτα πρωτότυπο σε σχέση με όλες τις υπερηρωικές ταινίες που έχουμε δει από το 2008 κι έπειτα. Το καλό cast είναι ο μόνος παράγοντας που θα μας έκανε να μη φρίξουμε στην ιδέα ότι μπορεί να ανακοινωθεί σύντομα κάποιο σίκουελ.
