«Αν η ιστορία μας έχει να κάνει με την γυναικεία χειραφέτηση, θα ήταν κάπως σωβινιστικό να μην έχουμε γυναίκα πρωταγωνιστή» παρατηρει ο Μάτζικ Μάικ κατά τη διάρκεια του Magic Mike’s Last Dance, της τρίτης και τελευταίας ταινίας του φλογερού χορευτικού φραντσάιζ. Ο ίδιος, μια Ισπανίδα σοσιαλιτέ και μια παρέα από λονδρέζους χορευτές σκοπεύουν να δημιουργήσουν το πιο επικό στριπ σόου που έχει δει ποτέ το West End – και ο Μάτζικ Μάικ προσπαθεί να τους πείσει πως η πρωταγωνίστριά τους πρέπει να είναι γυναίκα.
Το Last Dance, που θέλει τον ηθοποιό και παραγωγό Channing Tatum να συνεργάζεται και πάλι με τον σκηνοθέτη Steven Soderbergh, είναι γεμάτο με τέτοια αυτοαναφορικά υπονοούμενα: Ο Μάικ δεν είναι εδώ ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, έχοντας αντικατασταθεί από την Μαξάνδρα Μεντόζα -μια πάμπλουτη μα προβληματισμένη κοσμικό που βρίσκεται στη μέση ενός ιδιαίτερα ζόρικου διαζυγίου. Η Μαξάνδρα (Salma Hayek), νοιώθει να έχει χάσει τον εαυτό της -και ο Μάικ, με την working class σοφία και τους σμιλεμένους μυς του, είναι εκεί για να της θεραπεύσει την ψυχή.
Κάπως έτσι, η θεματική ολόκληρης της σειράς (πως το ανδρικό στριπτίζ είναι ένας τρόπος να θεραπεύσεις, έστω και προς στιγμήν, την καταπιεσμένη γυναικεία καρδιά) γίνεται πλέον πιο κυριολεκτική – και σε πρώτη όψη, είναι μια πολύ καλή ιδέα. Όμως στην πραγματικότητα, το Magic Mike’s Last Dance δεν είναι τόσο ξεχωριστό όσο θέλει να πιστεύει. Ήδη στο Magic Mike XXL του 2015 (το απόγειο της σειράς), ο Μάικ αναλαμβάνει να «θεραπεύσει» μια απογοητευμένη φοιτήτρια φωτογραφίας που έχει πέσει θύμα ανδρικής εκμετάλλευσης -και μάλιστα χωρίς να συνάψει μαζί της ερωτική σχέση. Από την άλλη, η πρωταγωνίστρια που τόσο επιμένει ο Μάικ πως πρέπει να υπάρχει στην παράσταση, καταλήγει να είναι απλώς η MC του σόου -σε ένα ρόλο που είχε αναλάβει ήδη, με πολύ περισσότερο μπρίο, η Jada Pinkett Smith το 2015.
Και δυστυχώς, οι συγκρίσεις δε σταματάνε εκεί. Το XXL και το Last Dance μοιράζονται τον ίδιο περίπου ρυθμό: Μια ομάδα χορευτών προσπαθούν να προετοιμάσουν ένα επικό στριπ σόου σε μικρό χρονικό διάστημα. Είναι ένα τυπικό μα αποτελεσματικό κλισέ, και στο XXL, τα μέλη του θιάσου είναι μια παρέα από πολύχρωμους χαρακτήρες που έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Ο καθένας τους έχει συναισθηματικό τόξο και ανάγλυφες σχέσεις με τους συνεργάτες του και έτσι, όταν στο τέλος τους δούμε, κόντρα στα προγνωστικά, να χορεύουν όλοι μαζί στη σκηνή, τα συναισθήματα ρέουν άφθονα.
…όχι τόσο πολύ στο Last Dance: Εδώ ο Soderbergh και ο σεναριογράφος Reid Carolin εστιάζουν στην Μαξάνδρα και τον κοινωνικό της κύκλο, παρά στους συμμετέχοντες της παράστασης. Δε μαθαίνουμε ποτέ το backstory της Χάννα (Juliette Motamed), που καταλήγει να είναι η MC της βραδιάς. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των εναλλάξιμων τούμπανων που αποτελούν το θίασο του σόου. Μία από τις πιο σημαντικές παρουσίες της παράστασης (Kylie Shea) δεν βγάζει ούτε μιλιά. Ενώ ο ίδιος ο Μάτζικ Μάικ, που δανείζει το όνομά του στην ταινία, βρίσκεται μονίμως στο background ενώ η Μαξάνδρα συζητά με την έφηβη κόρη της (Jemelia George), τον μπάτλερ της (Ayub Khan Din) και τον τρισάθλιο σύζυγό της (Alan Cox).
Γιατί ο Soderbergh επέλεξε να ξεφορτωθεί το χαρισματικό καστ των προηγούμενων ταινιών; Πού είναι ο θεότρελος Joe Manganiello και ο θεόρατος Kevin Nash; Που είναι ο συναρπαστικός, γλοιώδης κόσμος των αμερικάνικων στριπ κλαμπ; Και πού είναι ο ίδιος ο Μάτζικ Μάικ, του οποίου η αστείρευτη γοητεία αποτελεί το στυλοβάτη του franchise; Η ιδέα της μετατροπής του σε φύλακα άγγελο και ψυχικό σωτήρα ενός νέου χαρακτήρα δεν είναι απαραιτήτως κακή -όμως κανείς από τους νεοφερμένους (ούτε καν η ανυπέρβλητη Salma Hayek) δεν έχει το απαραίτητο charisma για να κουβαλήσει την ταινία. Το Magic Mike, εξάλλου, είναι το Rocky του Channing Tatum: ένα τεράστιο vanity project που, χωρίς τη διακριτική κομωδία, την αδιαμφισβήτητη ελκυστικότητα, και τη ξεκαρδιστική μπουγελόφατσά του, είναι απλώς μια αχρείαστη άσκηση στην ηδονοβλεψία.
Φυσικά, ο Soderbergh δεν είναι κανένας χθεσινός: Οι σχεδόν δύο ώρες της ταινίας περνούν αβίαστα. Όμως το σενάριο είναι απίστευτα αναποτελεσματικό, ακόμη και για μια ταινία σαν κι αυτή. Ο χαρακτήρας της Hayek βγαζει νόημα, αλλά είναι πλήρως καρτουνίστικος. Η προετοιμασία της παράστασης είναι απολύτως παράλογη, ακόμη και για τα δεδομένα της σειράς – ενώ ο Μάικ έχει τόσο ανύπαρκτη ανάπτυξη, που το ρομάντζο του με την Μαξάνδρα (το θεμέλιο της ιστορίας), δε θα μπορούσε να μας πείθει λιγότερο.
Τελικά, η ιστορία του Μάικ κλείνει με μια μεγάλη απογοήτευση. Αντί για ένα ικανοποιητικό φινάλε, έχουμε ένα στόρι που θυμίζει τηλεοπτικό spin-off. Θα δείτε λαχταριστά 8-pack, θα σκαλώσετε με το αέρινο breakdancing, θα καυλώσετε με τα lapdance και τα χουφτώματα -όμως δυστυχως, η ψυχή του Magic Mike δε θα είναι παρούσα στον Τελευταίο του Χορό.
