Νέες μαρβελοταινίες και μαρβελοσειρές κατακλύζουν την μικρή και τη μεγάλη οθόνη με ρυθμό που συχνά μπορεί να καταλήξει εξαντλητικός για όσα άτομα επιθυμούν να τον ακολουθήσουν. Μάλιστα, ο Doctor Strange του Sam Raimi εγκαινίασε και επίσημα τη νέα εποχή του MCU, όπου πλέον η παρακολούθηση τον σειρών καθίσταται αναγκαία υποχρέωση για την κατανόηση οποιασδήποτε νέας υπερηρωικής προσθήκης που μας προσφέρει η Marvel.
Με αφορμή αυτή τη σκληρή (ίσως και απάνθρωπη) συνειδητοποίηση, αλλά και την πρεμιέρα της πλατφόρμας Disney+ στη χώρα μας, η ομάδα του The Director’s Cut (οκ, μόνο δύο συντάκτες της) αποφάσισε να βάλει τις τηλεοπτικές σειρές του MCU σε μια σειρά, ύστερα από σκληρή ψηφοφορία και μακρόσυρτες συζητήσεις με ισχυρά επιχειρήματα και έντονες διαφωνίες.
Βέβαια, σε αυτό το σημείο αξίζει να γίνει μια μικρή, αλλά σημαντική διευκρίνηση. Παρ’ ότι το άρθρο ξεκίνησε στην κλασική λογική παρουσίασης των σειρών από την χειρότερη στην καλύτερη, σύντομα διαπιστώσαμε πως στην πραγματικότητα επιχειρούμε να κατατάξουμε τις σειρές με βάση ποια είναι η λιγότερη κακή, γεγονός που μόνο προβληματισμό μπορεί να γεννήσει για το μέλλον ενός franchise που επεκτείνεται ταχύτατα.
Σαν μια γενική παρατήρηση, λοιπόν, για τις μαρβελικές σειρές (δεν συμπεριλαμβάνονται εκείνες του Netflix και του FX), μπορούμε να πούμε πως αν όχι όλες, τότε σίγουρα οι περισσότερες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι σημαντικό, ούτε στη μυθολογία, ούτε στην αισθητική ταυτότητα ενός franchise, το οποίο τόσες ταινίες μετά ακόμα διστάζει να δοκιμάσει με τόλμη νέα πράγματα. Όσες απόπειρες έχουμε δει μέχρι στιγμής, καταλήγουν να προδίδουν κάθε τι φρέσκο για χάρη της γνωστής φόρμουλας.
Με την ελπίδα το μέλλον να αποδειχτεί πιο ενδιαφέρον περνάμε στην κατάταξη των σειρών.
Το άρθρο θα ενημερώνεται με κάθε νέα σειρά.
7. What if…?
Βαρετά σκηνοθετημένη και αισθητικά πλαστική σειρά animation που εξερευνά παράλληλα σύμπαντα. Μια σειρά από ξενέρωτα short stories μας παρουσιάζουν ένα στρατό από ξαναζεσταμένες εκδοχές των αγαπημένων μας χαρακτήρων, σε μια σειρά τόσο προχειροφτιαγμένη, που η Marvel ξέχασε να δημοσιεύσει ένα από τα επεισόδια, με το τελευταίο επεισόδιο να κάνει αναφορά σε ένα άλλο που δεν είδαμε ποτέ! Αξίζει μόνο και μόνο για τις σπάνιες στιγμές γνήσιας έμπνευσης, όπως το ήδη κλασσικό τέταρτο επεισόδιο.
Χρίστος Δημητρίου
Όπως και οι περισσότερες σειρές αυτής της λίστας, το Hawkeye προσπαθεί να γεμίσει μια σειρά 6 επεισοδίων με μια ιστορία δυόμιση ωρών. Το αποτέλεσμα είναι μια διήγηση με στιβαρά θεμέλια αλλά αναρίθμητα διηγηματικά βαρίδια, cringe συζητήσεις, αχρείαστα cameos και ανυπόφορα subplots, που σκοπό έχουν να φουσκώσουν το runtime – αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας προκαλέσουν χασμουρητά. Δεν πειράζει όμως, θα έχουμε για πάντα το σπουδαίο κόμικ των Matt Fraction & David Aja.
Χ.Δ.
Το Falcon and the Winter Soldier θα μπορούσε να γίνει μια ενδιαφέρουσα και διαφορετική ταινία του MCU, ωστόσο τα αφεντικά αποφάσισαν πως μάλλον κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για ένα προσγειωμένο δράμα τοποθετημένο στον μετά-το-blip κόσμο του MCU, όπου θα εξερευνώνται οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές συνέπειες του με σποραδικά διαλείμματα για τίμια δράση.
Κάπως έτσι, προέκυψε μια σειρά με ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά και μπόλικο υλικό που την κρατάει πίσω και την μετατρέπει στα πιο βαρετά πράγματα που έχει κυκλοφορήσει η Marvel (και δόξα τω θεώ δεν είναι και λίγα). Κερασάκι στην τούρτα, η άκρως προβληματική πολιτική ιδεολογία που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί θέλουν να χειρίζονται περίπλοκα θέματα από τη στιγμή που δεν υπάρχει ειλικρινής όρεξη για εξερεύνησή τους.
Λάζαρος Κολαξής
Ένα προσωπικό παράπονο από τις ταινίες της Marvel είναι πως ενώ χαρακτηρίζονται ως «πολύχρωμες» στην πράξη η οποιαδήποτε παρουσία χρώματος μοιάζει εμφανώς ξεθωριασμένη. Ευτυχώς, αυτό αλλάζει με το Ms Marvel, η οποία προσφέρει μια οπτική ανάσα φρεσκάδας με την πολύχρωμη και ζωηρή αισθητική της. Δυστυχώς όμως, κάπου εκεί εξαντλούνται σχεδόν όλες οι αρετές της, αφού η πρωτότυπη ταυτότητά της αδυνατεί να καλύψει τις σεναριακές αδυναμίες. Οι ανταγωνιστές είναι πρακτικά ανύπαρκτοι, το εφηβικό στοιχείο από ένα σημείο και μετά αγνοείται και η σειρά καταλήγει τελικά να περιπλανιέται δίχως να γνωρίζει προς τα πού βαδίζει.
Λ.Κ.
Μπορεί οι σκηνές δράσης εδώ να είναι ασυγχώρητα φτηνιάρικες και το σενάριο να βγάζει μηδενικό νόημα, όμως ο Oscar Isaac στον τρίδιπλο ρόλο του λευκού ιππότη μας κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή – και κουβάλησε στις πλάτες του μια από τις πιο συγκινητικές διηγήσεις του MCU. Δε βλέπουμε την ώρα να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον στον Marc Spector και τον Steven Grant!
Χ.Δ.
Ένας γοητευτικός ανταγωνιστής πάντα θα ρίχνει τη σκιά του στον σπουδαιότερο υπερήρωα, πόσο μάλλον όταν ερμηνεύεται από έναν τόσο χαρισματικό ηθοποιό όσο ο Tom Hiddleston. Αξιοποιώντας, λοιπόν, την κότα με τα χρυσά αβγά, η Marvel μας παρέδωσε μια σειρά αφιερωμένη στον πολυαγαπημένο Loki.
Το αποτέλεσμα; Ακόμη ένα προϊόν που βασίζεται στη χημεία του καστ του (Hiddleston, Wilson και Di Martino αποτελούν τριάδα φωτιά), αλλά και πάλι το κόνσεπτ μένει εγκληματικά ανεκμετάλλευτο και ανέμπνευστο. Σε κάθε περίπτωση, εξαιρετικά ευχάριστη προσθήκη.
Λ.Κ.
Η σειρά που εγκαινίασε την τηλεοπτική εποχή της Marvel, το Wandavision σπαταλά ασυγχώρητα πολύ χρόνο μέσα στο “όνειρο” της Scarlet Witch και κορυφώνεται σε ένα νερόβραστο cgi πανηγύρι που προδίδει δίχως δεύτερη σκέψεις τις όποιες προθέσεις πειραματισμού, ενώ αφήνει σε δεύτερη μοίρα και τη συναισθηματική θεματική του θρήνου. Όμως, για ακόμη μια φορά, το καστ σώζει την ημέρα, με την Elizabeth Olsen και τον Paul Bettany να περνάνε υπέροχα και αυτό να βγαίνει προς τα έξω!
Χ.Δ.
