Όταν οι πιο παθιασμένοι φαν του μεγαλύτερου κινηματογραφικού και τηλεοπτικού σύμπαντος θεωρούν (με περηφάνεια κιόλας!) πως ο μόνος τρόπος να απολαύσει κανείς ένα κινηματογραφικό/τηλεοπτικό σύμπαν είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ η λοβοτομή, καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως τα ψωμιά αυτού του σύμπαντος είναι (μάλλον) μετρημένα.
Σειρές σαν και το Ms Marvel αποτελούν μια απέλπιδα προσπάθεια του MCU να καθυστερήσει την προδιαγεγραμμένη πτώση του (κι αυτό μην εκληφθεί ως μνησικακία απέναντι στο συγκεκριμένο σύμπαν, αλλά ως μια τίμια παρατήρηση, αφού «ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει μια μέρα»), προσφέροντας την ψευδαίσθηση πως το μέλλον συνεχίζει να επιφυλάσσει εκπλήξεις και ενδιαφέρουσες ιδέες. Αυτή τη φορά, η «ανανέωση» έρχεται μέσα από την πακιστανική καταγωγή της Kamala, μιας έφηβης κοπέλας που θαυμάζει όσο τίποτε άλλο την Captain Marvel και κάποια στιγμή διαπιστώνει τυχαία πως έχει και η ίδια υπερδυνάμεις, εκκινώντας ένα ταξίδι γεμάτο αποκαλύψεις για το οικογενειακό της παρελθόν!
Παραδόξως, σε αποκλειστικά οπτικό επίπεδο, οι Adil El Arbi and Bilall Fallah, δηλαδή οι δύο σκηνοθέτες του πιλοτικού επεισοδίου που δίνουν τον «ρυθμό» για τη συνέχεια, εισάγουν μια φρέσκια και καλοδεχούμενη οπτική ταυτότητα, ιδιαίτερα παιχνιδιάρικη και ταιριαστή στην ηλικία της Kamala και της παρέας της. Τα ζωντανά χρώματα της σειράς αποτελούν μια όαση∙ οι μπλε και ροζ αποχρώσεις κυριαρχούν, προσφέροντας επιτέλους λίγη ζωή σε ένα franchise του οποίου οι ξεβαμμένες αποχρώσεις γίνονταν αντιληπτές ως… το πολύχρωμο αντίβαρο στο DCEU. Τι να πει κανείς!
Δυστυχώς όμως, κάπου εδώ εξαντλούνται σχεδόν όλες οι αρετές μιας σειράς, η οποία είναι φανερά αποπροσανατολισμένη, αδυνατώντας να συνθέσει τις επιμέρους ταυτότητές της σ’ ένα αρμονικό σύνολο. Λόγου χάρη, αν ήθελε να αντιμετωπίζεται ως εφηβική σειρά αποτυγχάνει, καθώς ελάχιστα ασχολούμαστε με την καθημερινότητά της. Μοναδική υπενθύμιση των εφηβικών καταβολών της σειράς, τα ερωτικά σκιρτήματα της Kamala με τη σειρά να παρουσιάζει τουλάχιστον 3 δυνητικούς «μνηστήρες», χωρίς όμως να αφιερώνει χρόνο για να αναπτυχθεί πειστικά κάποιο συναίσθημα. Παράλληλα, τα υπερηρωικά στοιχεία αποδεικνύονται εξαιρετικά αδύναμα, αφού το αποτέλεσμα στερείται αξιόλογων σκηνών δράσης και κυρίως κάποιου αξιομνημόνευτου ανταγωνιστή. Μάλιστα, το σενάριο εισάγει κανα δυο εν δυνάμει απειλές (μια εξ’ αυτών κάποια μυστική κρατική υπηρεσία), οι οποίες αλλάζουν στρατόπεδα ανάλογα με τις ορέξεις του σεναρίου. Την μία είναι σύμμαχοι, την άλλη ανταγωνιστές, αλλά στην πράξη ποτέ δεν είναι πραγματικά απειλητικοί.
Αυτό το αλαλούμ όμως συναντάται και στους υπόλοιπους πολυάριθμους χαρακτήρες, οι οποίοι όχι μόνο δεν αποκτούν τρισδιάστατη υπόσταση (και πού να προλάβουν οι καψεροί, όταν το σενάριο εισάγει νέους χαρακτήρες κάθε τρεις και λίγο;), αλλά μεταλλάσσουν τον χαρακτήρα τους στο πι και φι. Λόγου χάρη, οι γονείς και συγκεκριμένα η μητέρα της Kamala που ξεκινά δίχως να την εμπιστεύεται για το παραμικρό, αλλά όταν αποκαλύπτεται πως έχει υπερδυνάμεις, τα ξεχνάει όλα!
Σε γνώριμα μονοπάτια, κινείται και η «πολιτική» φωνή της σειράς. Η κολλητή της Kamala είναι η απαραίτητη woke προσθήκη που δεν χάνει ευκαιρία να πετάει «καυστικά» σχόλια για την αντιμετώπιση των μουσουλμάνων από τους κακούς Αμερικάνους, αλλά όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή, η σειρά μας υπενθυμίζει πως η αμερικάνικη κρατική μηχανή δεν είναι και πάρα πολύ κακή, απλώς κάποιοι ίσως να μην ακολουθούν τις διαταγές των ανωτέρων τους και έτσι δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις. Ας αποφασίσουν εκεί στην Marvel, θέλουν ή δεν θέλουν να είναι πολιτικοποιημένες οι σειρές τους;
Τελικά, η αλα Edgar Wright οπτική ταυτότητα προσδίδει μια ανάσα δροσιάς σε ένα αισθητικά βαλτωμένο franchise, αποτελώντας και το γοητευτικότερο στοιχείο της Ms Marvel, αλλά δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μιας σειράς που ξεχωρίζει μονάχα για τα μουσουλμανικά σκηνικά της, αλλά μπουρδουκλώνεται από ένα σενάριο που δεν ξέρει προς τα πού κινείται, μένοντας προσκολλημένο στα επίπεδα της χρυσής μετριότητας.
