Ένα medium (Carolyn Bracken) αποπειράται να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω απ’ το φόνο της αδελφής της στην τοποθεσία όπου έλαβε χώρα το έγκλημα, δηλαδή στο σπίτι όπου η τελευταία διέμενε με τον άνδρα της (Johnny French). Εκείνος έχει πλέον ξαναπαντρευτεί και φαίνεται να έχει ξεπεράσει το γεγονός, πιστεύοντας πως ήταν ατύχημα, η αδελφή του θύματος, όμως, δεν αρκείται σε αυτήν την εξήγηση.
Τέσσερα χρόνια μετά το Caveat, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, επίσης ταινία τρόμου, ο σκηνοθέτης Damian McCarthy επιστρέφει με το Oddity, τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, με την οποία έρχεται να αποδείξει πως είναι ένα από τα πιο υποσχόμενα ονόματα στο είδος. Άσκηση ύφους και επίδειξη σκηνοθετικών δεξιοτήτων, το νέο φιλμ του Άγγλου κινηματογραφιστή δεν πρωτοτυπεί ως προς τα μοτίβα του τρόμου, αποκαλύπτει όμως ένα ταλέντο πίσω από το φακό που μπορεί να δώσει ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον, αφού δείχνει να κατέχει σε παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό τα εκφραστικά μέσα της τέχνης του. Κοινώς, το Oddity είναι μια τρομακτική ταινία, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην σκηνοθεσία του McCarthy, ταυτόχρονα όμως κερδίζει πόντους από το γεγονός ότι αυτο-υπονομεύεται με διακριτικές «ενέσεις» χιούμορ που ανακουφίζουν το θεατή μετά τις τρομακτικές σκηνές. Ακολουθώντας τις διδαχές των ταινιών του Val Lewton, ο σκηνοθέτης διαρκώς εμποδίζει το θεατή να ξεχάσει πως βρίσκεται στα χέρια ενός επιδέξιου αφηγητή.
Το Oddity ξεκινά από μια απλή, χιλιοειδωμένη ίσως ιδέα, την οποία όμως χειρίζεται μαστόρικα, γι’ αυτό και ξεχωρίζει από το σωρό των ταινιών μεταφυσικού τρόμου. Το απειλητικό πλάσμα της ταινίας, ο Ξύλινος Άνθρωπος, ενσαρκώνει το απόλυτο Κακό, που φωλιάζει στο σπίτι το οποίο στεγάζει ένα διαλυμένο γάμο. Περισσότερα πάνω σε αυτό δεν κάνει να πούμε, για να μη χαλάσουμε τις εκπλήξεις που έχει να προσφέρει το έργο. Μπορούμε, ωστόσο, να θαυμάσουμε τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το «τέρας» του ο McCarthy, αποκαλύπτοντάς το σταδιακά, όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Ridley Scott στο Alien (1979), καθιστώντας το, έτσι, ακόμα πιο τρομακτικό για το θεατή.
Απολύτως ικανοποιητικές είναι και οι ερμηνείες του φιλμ, με όλους τους ηθοποιούς του καστ να προσδίδουν στους χαρακτήρες τους μια γοητευτική αμφισημία. Μέχρι το τέλος της ταινίας, όπου όλα ξεκαθαρίζουν, δεν μπορείς να προβλέψεις τι κρύβει κάθε χαρακτήρας στο μανίκι του, καταλαβαίνεις όμως ότι κανείς δεν αποκαλύπτει πλήρως τα χαρτιά του. Αξίζει, τέλος, να εγκωμιάσουμε την ατμοσφαιρική φωτογραφία της ταινίας, η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στον τόνο και την υποβολή του κοινού, αλλά και τα προσεγμένα, ως επί το πλείστον πρακτικά, εφέ, που χρησιμοποιούνται με μέτρο και υπηρετούν την ιστορία.
Το Oddity δεν είναι μια σπουδαία ταινία, είναι όμως ένα ωραίο δείγμα του είδους του που, μολονότι δεν κομίζει κάτι νέο αφηγηματικά ή αισθητικά, αποκαλύπτει τις ικανότητες ενός σκηνοθέτη από τον οποίο μπορούμε να περιμένουμε πραγματάκια. Ο Damian McCarthy έχει αρχίσει να χτίζει μια στέρεη φιλμογραφία είδους και αποδεδειγμένα διαθέτει άριστη γνώση των κανόνων που διέπουν τον κινηματογράφο του τρόμου. Τώρα πρέπει να αξιοποιήσει το αναμφισβήτητο ταλέντο του προκειμένου τα επόμενα φιλμ του να μην είναι «απλά» μια επίδειξη της αγάπης του για τον τρόμο, αλλά μοντέρνες κλασικές προσθήκες στον κατάλογο του είδους.
