Οφείλω να ομολογήσω πως όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου το One Eight Hundred Ghosts κατακλύστηκα από αμφιβολίες. Από τη μια, η παλαβή του ιδέα αναζωπύρωσε το εφηβικό μου ενδιαφέρον για τον Michael Jackson, αφού η πλοκή του κόμικ επικεντρώνεται σε μια ομάδα ληστών που επιχειρεί να ταξιδέψει στο μέλλον προκειμένου να κλέψει την μουσική του Thriller και να το κυκλοφορήσει νωρίτερα, διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα διαχρονικό μουσικό κειμήλιο από τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του δημιουργού του. Από την άλλη όμως, αυτή η ιδέα φαινόταν αδύνατο να ξεδιπλωθεί αποτελεσματικά στις μόλις 32 σελίδες του κόμικ. Με άλλα λόγια, το One Eight Hundred Ghosts του πρωτοεμφανιζόμενου G. Davis Cathcart είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε μια απάτη ολκής που ναι μεν καταπιάνεται με ένα πιασάρικο θέμα έντονων πολιτικών προεκτάσεων, όπως η κουλτούρα της ακύρωσης, αλλά πρακτικά αδυνατεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητες της ιστορίας του. Κι όμως, σε μια απροσδόκητη ανατροπή, το αποτέλεσμα διέψευσε πανηγυρικά κάθε αμφιβολία!
Οι πρώτες επιφυλάξεις καταρρίπτονται με γοργούς ρυθμούς στην όψη της ελκυστικότατης αισθητικής του κόμικ. Η γοητεία που εκπέμπουν οι αναπάντεχες επιρροές του σχεδίου που παντρεύουν τις υπερστυλιζαρισμένες φιγούρες των στριπ του Popeye με το τραχύ σε υφή και καθαρών γραμμών σχέδιο του Geof Darrow κλέβουν τις εντυπώσεις. Μάλιστα, οι υπερμεγέθεις διαστάσεις του σύντομου τόμου κλιμακώνουν ακόμα περισσότερο την εντυπωσιακή αίσθηση που δημιουργεί η θέα του πλούσιου σε οπτικές λεπτομέρειες κόσμου της ιστορίας – είτε πρόκειται για τα λιτά, μα εκφραστικά πρόσωπα των χαρακτήρων, είτε για την πειστικότατη ρετρό αισθητική της δεκαετίας των τελών του ’70.
Ωστόσο, η δύναμη της αισθητικής πρότασης που καταθέτει ο Cathcart εντοπίζεται στο γεγονός πως διατρανώνει με εμφατικό τρόπο την επιθυμία του να αγκαλιάσει τις υπερβολές που επιτρέπει και ποθεί με ένταση το ίδιο το μέσο, απορρίπτοντας με θέρμη οποιαδήποτε υπόνοια ρεαλισμού που θα γειώσει αδικαιολόγητα την ιδιοσυγκρασιακή του πλοκή. Οι γιγαντιαίες διαστάσεις, το έντονο στυλιζάρισμα, η θεότρελη ιδέα – τα πάντα- προδίδουν την αγάπη για τις μαξιμαλιστικές τάσεις των κόμικ και υπόσχονται μια βραχύβια, μα απολαυστική εμπειρία.
Υπό άλλες συνθήκες, η οπτική αρτιότητα μιας τόσο σύντομης στο ξεδίπλωμά της ιστορίας θα αρκούσε για να ικανοποιήσει τους επίδοξους αναγνώστες. Εντούτοις, ο Cathcart επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις. Γνωρίζοντας τον περιορισμένο χώρο και μένοντας πιστός στην αποφυγή κάθε είδους ρεαλισμού αποφεύγει να αναλωθεί σε περιττές επεξηγήσεις ανεξήγητων καταστάσεων που συνήθως καταλήγουν να δημιουργούν περισσότερα κενά από αυτά που επιχειρούν να καλύψουν. Αντ’ αυτού, ξετυλίγει την πλοκή μέσω των διαλόγων που του επιτρέπουν να ζωντανέψει τους χαρακτήρες του με απόλυτη επιτυχία. Ο κάθε ένας αποκτά διακριτή υπόσταση που όταν κρίνεται απαραίτητο είναι σε θέση να δικαιολογήσει τις επιλογές του, ενώ ταυτόχρονα πείθει πως οι συμμετέχοντες στη ληστεία γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν ήδη συνεργαστεί σε μερικές παρελθοντικές κομπίνες.
Όλα τα παραπάνω εφοδιάζουν το σενάριο με περίσσεια ορμή, ώστε να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε της ιστορίας, προσφέροντας μια διασκεδαστική αναγνωστική εμπειρία, δίχως το παραμικρό ίχνος αφηγηματικής κόπωσης. Παράλληλα όμως, ο Cathcart στήνει διακριτικά την μεγαλύτερη κομπίνα του: δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως η ιστορία του αγνοεί το καυτό ζήτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της, ενώ στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αντιθέτως, μέσα από φαινομενικά μικρές λεπτομέρειες που σχετίζονται κυρίως με τον χαρακτήρα του εμπνευστή της ληστείας, ο Cathcart φυτεύει τους σπόρους που θα μπορούσαν να «προδώσουν» τη στάση του.
Και εδώ αναδύεται η ίσως πιο γοητευτική πτυχή της γραφής του. Ο Cathcart διατηρεί μια αξιοζήλευτη ισορροπία. Δεν αγνοεί τα ερωτήματα που θέτει, αλλά ούτε μετατρέπει τις απαντήσεις σε αυτοσκοπό. Ο λόγος του δεν καταλήγει ποτέ διδακτικός, πρώτη έγνοια παραμένει η διασκέδαση, οπότε και η στάση που τελικά (φαίνεται να) κρατάει απέναντι στα θέματα που θίγει δεν αποκαλύπτεται από μεγαλοστομίες, αλλά απορρέει φυσικά μέσα από τις συνέπειες των πράξεων και των συμπεριφορών των χαρακτήρων του ή από αιματοβαμμένες σκηνές δράσης που στοχεύουν στην επιτυχημένη ολοκλήρωση της αποστολής.
Αδιαμφισβήτητος εραστής των κόμικ και άξιος χειριστής των δυνατοτήτων τους, ο Cathcart φαίνεται πως γνωρίζει και αγαπάει με ειλικρίνεια το μέσο, παραδίδοντας μια ιστορία που κρύβει την περιπλοκότητά της πίσω από ένα πέπλο αγνής διασκέδασης. Αν η καριέρα του ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί το ντεμπούτο του, μένει να φανεί. Μέχρι τότε όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι προς το παρόν παρέδωσε μια από τις πιο συναρπαστικές κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Και αυτό αρκεί και περισσεύει για τώρα.
