Η κυκλοφορία του Megalopolis στις ελληνικές αίθουσες σηματοδοτεί την επιστροφή ενός από τους κορυφαίους εν ζωή σκηνοθέτες, του Francis Ford Coppola, μετά από 13 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο. Υλοποιώντας, επιτέλους, μια ιδέα που συνέλαβε αρχικά το 1977 και προσπάθησε, έκτοτε, πολλές φορές να ζωντανέψει στην οθόνη, ο Αμερικανός δημιουργός αποδεικνύει ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει ποτέ να σταματά να ονειρεύεται, αφού αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο του.
Κι αν ακόμη το Megalopolis δεν παίρνει τις καλύτερες κριτικές στην καριέρα του Coppola (αδίκως, ταινιάρα είναι), αυτό δεν είναι ικανό να πτοήσει τον σκηνοθέτη. Εκείνος αφενός ξέρει πως έφτιαξε μια ταινία μη συγκρίσιμη με καμία άλλη, αφετέρου δεν είναι η πρώτη φορά που μια ταινία του δεν εκτιμάται αμέσως μετά την έξοδό της στις αίθουσες. Άλλωστε, όταν είσαι ο δημιουργός των ταινιών που έχεικάνει ο Coppola, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.
Ποιες είναι, όμως, άλλες περιπτώσεις ταινιών του Ιταλοαμερικανού δημιουργού που παραμένουν υποτιμημένες; Όλοι θαυμάζουμε την τριλογία The Godfather, όλοι εκτιμούμε το The Conversation, όλοι αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του Apocalypse Now, σε όλων μας την ψυχή έχουν μιλήσει τα Rumble Fish και Bram Stoker’s Dracula. Υπάρχουν, όμως, αρκετές ακόμη σημαντικές ταινίες του Coppolaπου δε λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει.
Ας δούμε τις βασικές από αυτές.
One From The Heart (1982)
Σίγουρος πως το Apocalypse Now (1979) θα καταλήξει σε εμπορικό φιάσκο και θέλοντας να σώσει οικονομικά την εταιρεία του, Zoetrope, ο Coppola αποφάσισε να γυρίσει μια πιο «ασφαλή» εμπορικά ταινία, με το ρομαντικό μιούζικαλ One From the Heart να εκκινεί τη δεκαετία του 1980 για τον δημιουργό. Ειρωνικά, το Apocalypse Now υπήρξε σημαντική επιτυχία ενώ το One From the Heart έκανε τόσο μεγάλη οικονομική ζημιά στη Zoetrope ώστε η εταιρεία χρεοκόπησε. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι αυτό που ο Francois Truffaut θα αποκαλούσε «η μεγάλη άρρωστη ταινία» του σκηνοθέτη της, ένα φιλμ γεμάτο γοητευτικά ελαττώματα και σπάνιες αρετές, μία από τις οποίες είναι η καλλιτεχνική διεύθυνση του σταθερού συνεργάτη του Coppola, Dean Tavoularis. Ομολογουμένως, η ταινία ατυχεί στην επιλογή των πρωταγωνιστών, αλλά είναι ένα οπτικό κομψοτέχνημα και ένα πραγματικά αδικημένο έργο.
The Outsiders (1983)
Όταν ο Coppola γύριζε το Rumble Fish (1983), διάβασε ένα άλλο, συναφούς θεματολογίας μυθιστόρημα της ίδιας συγγραφέως, το οποίο αποφάσισε να διασκευάσει για τον κινηματογράφο αμέσως μετά. Το The Outsiders ατύχησε να μείνει στη σκιά του εμβληματικού φιλμ που κυκλοφόρησε ο σκηνοθέτης την ίδια χρονιά, κι ας είναι και αυτό μια από τις καλύτερες ταινίες με θέμα τις νεανικές συμμορίες και την εγκληματικότητα που γυρίστηκαν σε μια εποχή όπου ανάλογης θεματικής φιλμ ήταν της μόδας. Και σε αυτή την ταινία, όπως και στο Rumble Fish, ο Coppola συγκέντρωσε ένα καστ που θα αποτελούσε τη χολιγουντιανή αιχμή του δόρατος στα επόμενα χρόνια, από τον Matt Dillon ως τον Tom Cruise (Mission: Impossible) και τον Ralph Macchio.
The Cotton Club (1984)
Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το δεύτερο μέρος του The Godfather, o Coppola και ο Mario Puzo ένωσαν εκ νέου τις δυνάμεις τους για μία ακόμη γκανγκστερική ταινία. Οι φυσιολογικά μεγάλες προσδοκίες είχαν σαν αποτέλεσμα το, αρκετά διαφορετικό, φιλμ να μην ικανοποιήσει σεβαστή μερίδα της κριτικής και του κοινού που προσδοκούσε να δει κάτι ανάλογο με την προηγούμενη συνεργασία του διδύμου. Μην κάνετε το λάθος να προσεγγίσετε με παρόμοιο τρόπο το φιλμ, γιατί θα χάσετε το νόημα. Richard Gere σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, φανταστικός Bob Hoskins, νεότατος Nicolas Cage (Raising Arizona, Red Rock West).
Peggy Sue Got Married (1986)
Ο Coppola έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του και στο είδος της αισθηματικής κωμωδίας, και μάλιστα με μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους για ολόκληρη τη δεκαετία του 1980. Γλυκόπικρη ιστορία καθυστερημένης ενηλικίωσης με εξαιρετικούς Kathleen Turner και Nicolas Cage, το Peggy Sue Got Married είναι ένας μελαγχολικός αποχαιρετισμός στα νεανικά όνειρα της γενιάς του rock ‘n’ roll. Σινεμά εμπνευσμένο από τον Frank Capra και τον Preston Sturges, που ο Coppola δεν ξαναδοκίμασε. Κρίμα, γιατί ήταν πολύ καλός και σε αυτό.
Tucker: The Man And His Dream (1988)
Ίσως η πιο προσωπική ταινία του Coppola, ένα σχόλιο πάνω στη σημασία του να οραματίζεται ένας δημιουργός μεγάλα πράγματα κι ας υλοποιεί το 1/10 από αυτά, η ταινία αξίζει να συζητηθεί σε παραλληλισμό με το Megalopolis, του οποίου ο εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι Coppola: The Man and his Dream. Φοβερός Jeff Bridges στον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Ο καλύτερος Coppola της δεκαετίας του 1980.
Youth Without Youth (2007)
Έχοντας απουσιάσει από τον κινηματογράφο δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Rainmaker, ο Coppola επέστρεψε με μια ταινία εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε είχε κάνει μέχρι τότε αλλά και κατόπιν, φιλόδοξη και προορισμένη να ξενίσει μερίδα του κοινού αλλά και της κριτικής, η οποία έσπευσε να κατηγορήσει το φιλμ για αμπελοφιλοσοφία. Δεν πρόκειται περί αυτού, ο Coppola έχει σκαρώσει μια ιδιαίτερη ταινία που μπλέκει ιστορία, φαντασία, πολιτική και έρωτα, φλερτάρει με το ευρωπαϊκό σινεμά της δεκαετίας του 1960 και του 1970, και αποτελεί μια από τις πιο θαρραλέες προσθήκες στη φιλμογραφία του.
