Only Murders in the Building
Craig Blankenhorn/Hulu

Only Murders in the Building (S2): Ατελές, αλλά ακόμα διασκεδαστικό

Η πρώτη σεζόν του Only Murders in the Building αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, παντρεύοντας τη διαχρονική γοητεία των ιστοριών μυστηρίου με την ξαφνική άνοδο των podcast και το αμείωτο ενδιαφέρον για τα πραγματικά εγκλήματα. Προσθέτοντας στο μείγμα και την απολαυστική πρωταγωνιστική τριάδα, δεν αργεί να αντιληφθεί κανείς τους λόγους επιτυχίας της σειράς. Ωστόσο, όπως πολλές άλλες σύγχρονες δημιουργίες, η επιτυχία της έμελλε να αποδειχθεί «καταστροφική», δίνοντας το πράσινο φως για μια δεύτερη σεζόν (και πλέον μια τρίτη), η οποία όπως θα δούμε, μπορεί να μην ζημειώνει ανεπανόρθωτα την θετική εικόνα της σειράς, αλλά σίγουρα διαθέτει μερικές σημαντικές αδυναμίες.

Η δεύτερη σεζόν χαρακτηρίζεται από την αισθητή «υποβάθμιση» του ρόλου των podcast. Πλέον, η ηχογράφηση των επεισοδίων και η αλληλεπίδραση με το κοινό μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, εντείνοντας την αίσθηση πως η ιδέα ίσως και να τραβήχτηκε από τα μαλλιά, γεγονός που επιβεβεαιώνεται έμεσα από τον αυτοσαρκασμό της ίδιας της σειράς για την «χειρότερη, δεύτερη σεζόν» του podcast των τριών πρωταγωνιστών.

Only Murders in the Building

Πλέον, τα φώτα στρέφονται στο ίδιο το Arcania, μετατρέποντας σε πρώτη έγνοια της σειράς το χτίσιμο της πολύχρονης μυθολογίας του. Σταδιακά, όσο το νήμα των πληροφοριών ξετυλίγεται, αποκαλύπτεται ένα μωσαϊκό κρυμμένων ιστοριών και δυσπρόσιτων χώρων που δίνουν την αίσθηση πως η νέα δολοφονία σχετίζεται με κάτι πολύ μεγαλύτερο – πως είναι συνδεδεμένη με το παρελθόν, το παρόν και το αμφίβολλο μέλλον της ιστορικής πολυκατοικίας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που η σεζόν επιτρέπει σε μέχρι πρότεινος περιφερειακούς χαρακτήρες να λάμψουν ή ακόμα και εξανθρωπίζοντας φιγούρες που προηγουμένως είχαν περιοριστεί σε ρόλο καρικατούρας.

Η νέα κατεύθυνση έχει τρομερό ενδιαφέρον και καταφέρνει να μοιάζει με μια ιδιαίτερα λογική απόρροια των γεγονότων που είχαν προηγηθεί. Ωστόσο, ο λόγος που η νέα συνταγή δεν είναι εξίσου γευστική είναι η απροθυμία της σειράς να αγκαλιάσει πλήρως τα νέα χαρακτηριστικά της. Αντιθέτως, λίγο πριν το φινάλε, θυμάται ξανά τα podcast, τα οποία εισβάλλουν τελευταία στιγμή, καπελώνοντας την ενδιαφέρουσα, αλλά άγαρμπη έκβαση του μυστηρίου.

Only Murders in the Building

Το σενάριο διαθέτει κι άλλες σκόρπιες, λιγότερο σοφές επιλογές, όπως η ανούσια και διαρκώς εκνευριστική (αλλά ευτυχώς μετριασμένη) εμφάνιση της Amy Schumer, αλλά το πηγιαίο κωμικό χάρισμα των βετεράνων Steve Martin και Martin Short αποδεικνύεται ικανό να κλέψει τις εντυπώσεις, μπολιάζοντας με χιούμορ ακόμα και τις πιο δραματικές πτυχές των ιστοριών τους που μοιράζονται τη κοινή θεματική για τη σχέση πατέρα-γιου. Κάπως έτσι, η απολαυστική θεατρικότητα του Short και κωμική ευγένεια του Martin αντισταθμίζουν και με το παραπάνω την αναλλοίωτη έκφραση της Selena Gomez, η οποία αυτή τη φορά δυσκολεύεται να ακολουθήσει το επίπεδο των συμπρωταγωνιστών της, επηρεασμένη ίσως από την εξίσου άνευρη Cara Delevingne.

Θα μπορούσε η σειρά να είχε ολοκληρωθεί στην πρώτη σεζόν; Σαφέστατα. Εντούτοις, αν και κατώτερη, η νέα προσθήκη παραμένει ιδιαίτερα απολαυστική, διαθέτοντας μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες που κινούν το ενδιαφέρον, ενώ αφήνει υποσχέσεις για μια ανανεωμένη προσέγγιση που υπόσχεται να γείρει προς το ισχυρότερο χαρτί της σειράς: την θεατρικότητα. Ε, πώς να αντισταθείς;

Σχόλια

Your email address will not be published.