Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν ένας δημιουργός σαν τον Garth Ennis, που έχει χτίσει την καριέρα του πάνω σε αιμοσταγείς χαρακτήρες (βλ. Punisher) δεν έτυχε να ασχοληθεί μέχρι τώρα με την τόσο ιδιόμορφη, μα γεμάτη ενδιαφέρουσες προοπτικές περίπτωση του Peacemaker, του ατόμου που αγαπάει τόσο πολύ την ειρήνη, ώστε να μην διστάσει να σκοτώσει όποιον χρειαστεί προκειμένου να την πετύχει. Τελικά, αυτό το τόσο ταιριαστό πάντρεμα πραγματοποιήθηκε με το αυτοτελές τεύχος Peacemaker: Disturbing the Peace #1.
Συνεχίζοντας μια άτυπη τάση της πρόσφατης σοδειάς των κόμικς της DC (οκ, μόνο το Batman: The Imposter είχα κατα νου, ας μην υπερβάλλω), παρακολουθούμε τον Peacemaker να εξιστορεί το παρελθόν του σε μια ψυχολόγο, προκειμένου εκείνη να επιβεβαιώσει πως είναι ικανός να συμμετάσχει σε μελλοντικές αποστολές. Όπως εύκολα μπορεί να μαντέψει κανείς, η ιστορία του είναι βουτηγμενη στο αίμα και τον θάνατο με σημείο εκκίνησης τον θάνατο των γονιών του, αρχικά των βιολογικών και ύστερα των θετών, δύο αποτυχημένων, όχι ιδιαίτερα ευφυών ληστών. Στη συνέχεια, κατατάχθηκε στον στρατό, όπου η δολοφονική του ικανότητα τον οδήγησε στη συμμετοχή σε διάφορες μυστικές στρατιωτικές ομάδες στην υπηρεσία της κυβέρνησης, οι οποίες πάλι κατέληγαν βουτηγμένες στο αίμα, κεντρίζοντας την προσοχή τη ψυχολόγου που ψιλιάστηκε πως κάτι δεν πάει καλά.
Το αρχικό στήσιμο της ιστορίας, η οποία ξεδιπλώνεται αποκλειστικά μέσω της αφήγησης του Peacemaker, δημιουργεί την εντύπωση πως ο Ennis θα ακολουθήσει γνώριμα μονοπάτια, συνδέοντας τα βίαια γεγονότα που στιγμάτισαν την παιδική ηλικία του Chris με την μετατροπή του σε μια φονική μηχανή δίχως ηθικό φραγμό. Κι όμως, το φινάλε προσδίδει μια αναπάντεχη νότα με τον Ennis να ερμηνεύει το όνομα «Peacemaker» με απροσδόκητο, αλλά σχεδόν υπαρξιακό τρόπο!
Ο Peacemaker του Ennis δεν έχει παρανοικό βλέμμα, ούτε υιοθετεί στρατόκαβλες αντίληψεις, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πόσο σάπιο είναι το σύστημα, οι μηχανισμοί του και όσοι το υπηρετούν. Ωστόσο, ο Chris αντιλαμβάνεται τον εαυτό του λιγότερο σαν έναν σωτήρα των αδικημένων και των αδύναμων,αλλά ως έναν προστάτη απέναντι στο Χάος και ανταποκρίνεται σε αυτόν τον ρόλο του με περίσσια πραότητα. Ο λόγος του είναι ψύχραιμος, η ματιά του γεμάτη ηρεμία και το (περιορισμένο) χιούμορ του είναι βουτηγμένο στην μαυρίλα.
Το σχέδιο του Gary Brown ανταποκρίνεται στη διάχυτη βία που πλαισιώνει τη ζωή του Peacemaker, χωρίς ωστόσο να την αποτυπώνει σε όλη την φρικτή διάστασή της. Αντιθέτως, οι διαδοχικες σκηνές βίας αποτυπώνονται από απόσταση και με ένα σχέδιο έντονα στυλιζαρισμένο με ανάλαφρη αισθητική. Επομένως, και συνδυαστικά με τα κατά κύριο λόγο ζεστά χρώματα που συνοδεύουν τα καρέ (εξαίρεση μονάχα το πιο μουντό παρόν), το σχέδιο επιχειρεί να αποσυμπιέσει την πίεση που ενδεχομένως προκαλέσουν οι αφηγήσεις του πρωταγωνιστή.
Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω «μελετήσει» ιδιαίτερα τον Garth Ennis, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο εδώ επαναλαμβάνει μοτίβα που απαντώνται και σε προηγούμενα κόμικς του. Αυτό που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι πως το τεύχος αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη, εκμεταλλεύεται με ευφυή και διεισδυτικό τρόπο το όνομα του πρωταγωνιστή και τελικά, όχι μόνο δικαιολογεί στο απόλυτο την ύπαρξή του, αλλά ανοίγει την όρεξη για μια μίνι σειρά δια χειρός της ίδιας δημιουργικής ομάδας.
Ακούς DC;
