Next time is next time.
Now is now.
Ο Hirayama φαίνεται να ακολουθεί καθημερινά το ίδιο τελετουργικό, όμως για αυτόν καμιά μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Μια ηλικιωμένη γυναίκα σκουπίζει τα πεσμένα φύλλα από τον δρόμο. Ο ήχος από τη σκούπα της θα σημάνει το ξεκίνημα της νέας μέρας. Ο Hirayama σηκώνεται, διπλώνει το στρώμα ύπνου του κι αρχίζει να ετοιμάζεται. Πλένει το πρόσωπό του, βουρτσίζει τα δόντια του, ξυρίζεται και στο ενδιάμεσο ποτίζει τα φυτά του. Έπειτα,φοράει τη μπλε στολή εργασίας του, παίρνει το κινητό του, τη φιλμ κάμερα, τα κλειδιά και μερικά κέρματα. Αφού βγει από την εξώπορτα, κοιτάει τον ουρανό και χαμογελάει. Αγοράζει καφέ από τον αυτόματο πωλητή στον χώρο στάθμευσης και μπαίνει στο αυτοκίνητο του. Διαλέγει μια από τις παλιές του κασέτες και βάζει μπρος το αμάξι. Κάπως έτσι το σύντομο ταξίδι του προς τη δουλειά ξεκινάει. Διασχίζει τη συνηθισμένη διασταύρωση, τον συνηθισμένο αυτοκινητόδρομο, τα συνηθισμένα κτήρια, για να φτάσει στις συνηθισμένες δημόσιες τουαλέτες.
Με αυτόν τον τρόπο μας εισάγει στον κόσμο του κεντρικού του ήρωα ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης Wim Wenders (Wings of Desire), ο οποίος επιστρέφει στο Τόκιο με ένα μελαγχολικό πορτρέτο του Hirayama (σπουδαία ερμηνεία από τον Koji Yakusho), μία ποιητική ωδή στην απλότητα και στην ομορφιά της καθημερινότητας που μας περιτριγυρίζει, αρκεί να την παρατηρήσουμε· μία ταινία φόρο τιμής στον αγαπημένο του σκηνοθέτη, τον μεγάλο Yasujiro Ozu, που του χάρισε το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και Ερμηνείας για τον Koji Yakusho στο φεστιβάλ των Καννών, καθώς και την υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.
Αν και πρόκειται για μυθοπλασία, ο τρόπος που ο Wenders ακολουθεί τη ζωή του Hirayama προσδίδει μια αίσθηση ντοκιμαντέρ. Ο Hirayama εργάζεται ως καθαριστής τουαλετών στο Τόκιο και μοιάζει απόλυτα ικανοποιημένος με την καθημερινότητά του. Οι μέρες του κυλούν ήσυχα, δουλεύει σχολαστικά, ακούει ροκ μουσική από τις συλλεκτικές του κασέτες, φωτογραφίζει τα δέντρα, που τόσο αγαπάει, στα διαλείμματα της δουλειάς, κάνει μπάνιο στα δημόσια λουτρά, πίνει και τρώει στο γνωστό του μπαρ και κλείνει τη μέρα του διαβάζοντας μερικές σελίδες από William Faulkner και Aya Koda, έως ότου αποκοιμηθεί. Μέσα από τυχαίες συναντήσεις και συναναστροφές, μαθαίνουμε λίγα (ίσως θα θέλαμε περισσότερα) πράγματα για το παρελθόν του και τι πιθανώς να τον οδήγησε να διαλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής. Λιγομίλητος και μοναχικός, εκπέμπει γαλήνη και ένα αίσθημα χαρμολύπης, όπως ένας χαρακτήρας προερχόμενος από το κινηματογραφικό σύμπαν του Ozu.
Πριν από 40 περίπου χρόνια, ένα άλλο ταξίδι του Wenders στην Ιαπωνία γέννησε το ντοκιμαντέρ Tokyo-Ga,μια αναζήτηση του Τόκιο, όπως το γνώρισε από τις αναπαραστάσεις του στις ταινίες του Yasujiro Ozu, και πως αυτό είχε αλλάξει δραστικά 20 χρόνια μετά τον θάνατο του. Μέσα από συνεντεύξεις με επί χρόνια συνεργάτες του Ozu, του Chishû Ryû, την πατρική φιγούρα πολλών ταινιών του, του Yûharu Atsuta, κάμεραμαν του, αλλά και του Werner Herzog και (το σύντομο cameo του) Chris Marker, ο Wenders καταλήγει στο συμπέρασμα πως το Τόκιο στις ταινίες του Ozu δεν ήταν τίποτα άλλα παρά μέρος της φαντασίας του σκηνοθέτη. Πολλές, όμως, από τις παρατηρήσεις που κάνει ο Wenders στο Tokyo-Ga, είτε για τη ζωή στο Τόκιο είτε σχετικά με τη φιλμογραφία του Ozu, μπορούμε να τις εντοπίσουμε διάχυτες και στο Perfect Days.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το όνομα του κεντρικού ήρωα το εμπνέεται από την τελευταία ταινία του Ozu, An Autumn Afternoon, στην οποία ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Chishû Ryû ονομάζεται κι αυτός Hirayama, ή πως διάφορες όψεις της μιζανσέν και της χρήσης της κάμερας συνδέονται άρρηκτα με το σύμπαν του Ozu, από την παραδοσιακή ιαπωνική εσωτερική διακόσμηση στο διαμέρισμα του Hirayama σε αντιδιαστολή με το high-tech Τόκιο και τις τουαλέτες του, στις χαμηλές γωνίες λήψης που δημιουργούν την αίσθηση ότι καθόμαστε στο ίδιο ύψος με τον πρωταγωνιστή (tatami shots), και την 1:33:1 αναλογία εικόνας· όλα αυτά θέτουν ένα βασικό ερώτημα: σε ποιο σημείο σταματάει η επιρροή του Ozu και που αρχίζει ο Wim Wenders; Αυτό που ξεκινάει ως φόρος τιμής στον αγαπημένο του σκηνοθέτη, καταλήγει μέσω της επανάληψης να του στερεί δραματικότητα και εν τέλει να τον εγκλωβίζει.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μιλάμε για ένα σπουδαίο φιλμ. Το Perfect Days είναι μια από αυτές τις ταινίες που, όχι μόνο ζεσταίνουν την καρδιά σου, αλλά σου δίνουν χώρο να αναγνωρίσεις και να μάθεις τον εαυτό σου μέσω αυτής· μια βαθιά συγκινητική υπενθύμιση πως οι μέρες που κάνεις ένα βήμα πίσω και παρατηρείς την ομορφιά που κρύβει ο κόσμος γύρω σου είναι πραγματικά υπέροχες.
