Η Charlie (Natasha Lyonne) διαθέτει το χάρισμα να «μυρίζεται» πότε κάποιος λέει ψέματα. Όταν ύστερα από ένα τραγικό συμβάν βρεθεί κυνηγημένη από άτομα που κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί κυνηγημένος θα αρχίσει ένα οδοιπορικό στην Αμερικάνικη ενδοχώρα όπου κάθε στάση της τής φέρνει στο διάβα της νέες γνωριμίες με εκκεντρικούς χαρακτήρες, αλλά και δολοφονίες προς διαλεύκανση, μετατρέποντάς την στην αποτελεσματικότερη ερασιτέχνη ντετέκτιβ!
Αν και η σειρά δεν αποτελεί αποκλειστική δημιουργία του Rian Johnson (Looper) -υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο μερικών επεισοδίων, ενώ έχει αναλάβει και τη συμπαραγωγή της σειράς- η καλλιτεχνική του σφραγίδα ρίχνει τη σκιά της πάνω από το τελικό αποτέλεσμα. Δύο είναι τα βασικά γνωρίσματα του βρετανού σκηνοθέτη που διαποτίζουν περισσότερο τη σειρά. Από τη μια, το ενδιαφέρον για τον απλό καθημερινό άνθρωπο, το οποίο έχει εκφράσει τόσο στο Last Jedi και την οπτική του πάνω στη δύναμη, όσο και στη διλογία του Knives Out, όπου η καλή συμπρωταγωνίστρια δεν είναι μόνο κάποιο ταπεινό μέλος της εργατικής τάξης, προδομένο από ζάμπλουτα τσογλάνια, αλλά μερικές φορές είναι τόσο καλή και πανάγαθη που διαθέτει και κάποια «υπερδύναμη», όπως η δυσανεξία στο ψέμα, επιβεβαιώνοντας την ευγένεια και την καλοσύνη της. Αυτή η πτυχή αποτυπώνεται τόσο στην ίδια την πρωταγωνίστρια και το χάρισμά της, όσο και από το ίδιο το κόνσεπτ της περιπλάνησης σε μικρές, ξεχασμένες από τον Θεό, κωμοπόλεις της Αμερικής και την επαφή με ανθρώπους της βιοπάλης. Από την άλλη, ο Johnson δεν κρύβει την αγάπη του για το μυστήριο, οπότε και η σειρά ανήκει θεωρητικά στο είδος, μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με whodunit, αλλά με howdunit, επομένως η ταυτότητα των δολοφόνων αποκαλύπτεται εξαρχής και το πραγματικό μυστήριο έχει να κάνει με το πώς συνέβη ό, τι συνέβη.
Όλα τα παραπάνω θεωρητικά αρκούν για τη δημιουργία μιας φρέσκιας και ενδιαφέρουσας τηλεοπτικής πρότασης, αλλά τελικά τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς έτσι. Σύντομα, η σειρά αποδεικνύεται λιγότερο ευφάνταστη απ’ όσο υπόσχεται το πρωτότυπο κόνσεπτ της∙ οι περισσότερες δολοφονίες σχετίζονται με την απόκτηση πλούτου (ή άλλα ανέπνευστα κίνητρα), τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό παραμένουν πάντοτε ευκρινώς ορισμένα και σχεδόν όλα τα επεισόδια ακολουθούν την ίδια, ασφυκτική δομή, ξεκινώντας με μια δολοφονία, συνεχίζοντας με ένα εκτεταμένο flashback, καταλήγοντας τελικά στην εμφάνιση της Charlie, η οποία κάπως μπλέκει στην κατάσταση και αποκαλύπτει την ταυτότητα των ενόχων χάρη στην ικανότητά της.
Εντούτοις, το μεγαλύτερο έγκλημα το σεναρίου είναι ο διεκπαιρεωτικός ρόλος στον οποίον εγκλωβίζει την χαρισματική πρωταγωνίστρια του. Αρχικά, παρ’ ότι στη διάρκεια των επεισοδίων γνωρίζει μια ντουζίνα νέα άτομα, αναπτύσσοντας μάλιστα φιλική σχέση με κάποια εξ’ αυτών, ποτέ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά για εκείνα. Κάποια από αυτά καταλήγουν νεκρά, άλλα κατηγορούμενα, όμως η Charlie ποτέ δεν νοιάζεται ειλικρινά για την κατάληξή τους∙ στο επόμενο επεισόδιο θα έχουν ήδη ξεχασθεί! Η Charlie μένει πάντοτε ανεπηρέαστη, σαν ένας παρατηρητής που ο μοναδικός του ρόλος είναι να εμφανίζεται, να εξηγεί τι συνέβη με τρόπο που συχνά βασίζεται (και) στην τύχη και ύστερα να αποχωρεί για την επόμενη περιπέτεια. Ακόμα χειρότερα, το σενάριο ουδέποτε προσπαθεί να παίξει με το γεγονός πως η «ντετέκτιβ» είναι μια απλή γυναίκα, οπότε και το κριτήριο της δικαιοσύνης της πιθανότατα να είναι διαφορετικό με εκείνο του επίσημου Νόμου, προσπερνώντας τελικά την μια ευκαιρία μετά την άλλη. Μια μάλλον χαρακτηριστική περίπτωση είναι το επεισόδιο με τις Χίπισσες γιαγιάδες. Παρ’ ότι εξαιρετικά απολαυστικό σαν επεισόδιο, το φινάλε του αποδεικνύεται άτολμο και αδικαιολόγητα καλογυαλισμένο, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να ακολουθήσει μια πιο ηθικά αμφίσημη κατάληξη.
Αν προσπεράσουμε όλα τα παραπάνω, έστω για μια στιγμή, θα διαπιστώσουμε πως η σειρά διαθέτει αρκετές αρετές. Η φωτογραφία είναι μαγευτική, αποτυπώνοντας με στιλ, αλλά όχι ρομαντικοποίηση την ύπαιθρο, ενώ υπάρχουν κάποια επεισόδια τα οποία προσφέρουν απολαυστικές τηλεοπτικές εμπειρίες, όπως η ιστορία που μοιάζει βγαλμένη από κάποιον κινηματογραφικό εφιάλτη του Phil Tippett, στοιχειωτικά σκηνοθετημένη από την Natasha Lyonne. Η σειρά γίνεται πιο απολαυστική όταν παραδίδεται στον ιδιοσυγκρασιακό της χαρακτήρα (φασίστας σκύλος!) ή όταν δείχνει πρόθυμη να παίξει με τους κανόνες που έχει θέσει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το εξαιρετικό προτελευταίο επεισόδιο (Escape from Shit Mountain), το διασκεδαστικότατο Exit Stage Death, όπου το χάρισμα της Charlie συνδιαλέγεται έξυπνα με την υποκριτική ικανότητα ή ακόμα και το φινάλε, όπου τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή. Μάλιστα, στο τελευταίο επεισόδιο η σειρά θυμάται να αφήσει υπόνοιες για την επίδραση που έχει το χάρισμα της Charlie στις διαπροσωπικές της σχέσεις, αντιμετωπίζοντάς την για μερικά λεπτά ως ανθρώπινο ον.
Τελικά, η πρώτη άνιση σεζόν ακροβατεί ανάμεσα σε κάποια εξαιρετικά απολαυστικά επεισόδια και στους (αυτο)περιοριστικούς κανόνες της, καταλήγοντας ανίκανη να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο τις προοπτικές της ενδιαφέρουσας ιδέας της.
