Ας είμαστε ξεκάθαροι, υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που τους αρέσει ο Nicolas Cage κι αυτοί που δεν έχουν δει τις ταινίες του. Γιατί μια σύντομη ματιά στη φιλμογραφία του Αμερικανού ηθοποιού αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως στα 40 χρόνια της καριέρας του, ο Cage έχει παίξει σε ταινίες κάθε είδους, έχει τόσο ευρεία γκάμα που κανένας άλλος συνάδελφός του δεν μπορεί να καυχηθεί, ενώ έχει παραμείνει αξιοπρεπέστατος ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που δεν ήταν αντάξιες του ταλέντου του – και, δυστυχώς, αυτές οι περιπτώσεις ήταν πολλές, δίνοντας τροφή στους haters που δεν νοούν να διαχωρίσουν κινηματογραφική περσόνα από άνθρωπο. Άλλη κουβέντα.
Τα τελευταία χρόνια πάντως, ο Cage είναι και πάλι στο προσκήνιο, κάνοντας ταινίες που συζητιούνται και κερδίζοντας εγκωμιαστικά σχόλια από κριτικούς αλλά και συναδέλφους του. Πέρυσι το Dream Scenario ήταν μια από τις ταινίες που συζητήθηκαν πολύ, φέτος το πολυαναμενόμενο Longlegs του σκηνοθέτη Oz Perkins (The Blackcoat’s Daughter) δίνει στον ηθοποιό το ρόλο ενός serial killer που όλοι λένε ότι θα σημαδέψει την καριέρα του και θα μας κάνει να τον σκεφτόμαστε καιρό. Μακάρι να βγει, τη μεγάλη ταινία έχει ανάγκη ο Cage, καλές ερμηνείες δεν του λείπουν τα τελευταία χρόνια.
Με αφορμή την επερχόμενη ταινία του Perkins, λοιπόν, επιλέξαμε έντεκα ταινίες (από πολύ περισσότερες) που μαρτυρούν το ταλέντο του αγαπημένου ηθοποιού. Έντεκα περιπτώσεις που αποδεικνύουν γιατί οι επικριτές κάνουν λάθος και γιατί οι σκηνοθέτες χρειάζονται συστηματικά έναν από τους κορυφαίους εν ζωή Αμερικανούς ηθοποιούς.
Raising Arizona (1987)
Ο Cage έκανε το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του στοValley Girl (1983) της Martha Coolidge, ακολούθησαν ταινίες του θείου του, Francis Ford Coppola, όπου είχε υποστηρικτικούς ρόλους (Rumble Fish, The Cotton Club, Peggy Sue Got Married) καθώς και το Birdy (1984) του Alan Parker, για να φθάσουμε σε μια από τις καλύτερες ταινίες της φιλμογραφίας του, ένα μάθημα κωμικής ερμηνείας στην πρώτη (και, δυστυχώς, τελευταία) συνεργασία τους με τους αδελφούς Joel και Ethan Coen– στη δεύτερη ταινία τους κι εκείνοι τότε – για λογαριασμό του θεοπάλαβου, μα τόσο άρτιου Raising Arizona. Aπό εκείνες τις περιπτώσεις φιλμ που γίνονται καλύτερα κάθε φορά που τα ξαναβλέπεις, το Raising Arizona είναι κοενικά αστείο, περιπετειώδες, ευαίσθητο και συγκινητικό ταυτόχρονα, και διαθέτει έναν Cage σε κρεσέντο.
Wild at Heart (1990)
Μετά το ερμηνευτικό ρεσιτάλ στο μέτριο Vampire’s Kiss (1988), o Cage ένωσε τις δυνάμεις του με τον μεγάλο David Lynch για την ταινία που θα χάριζε στον δεύτερο έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους, μα τελικά δίκαιους, Χρυσούς Φοίνικες στην ιστορία του Φεστιβάλ Καννών. Το εγχείρημα του Lynch να κάνει μια ταινία με το ερμηνευτικό στιλ του κλασικού Χόλιγουντ ήταν ριψοκίνδυνο και θα κατέρρεε, εάν δεν είχε δύο πρωτοκλασάτους πρωταγωνιστές στα πρόσωπα των Cage και Laura Dern, οι οποίοι σηκώνουν στις πλάτες τους το φιλμ και βγάζουν ασπροπρόσωπο τον σκηνοθέτη τους. Απολαυστικό όσο ελάχιστα έργα της δεκαετίας του 1990, το Wild at Heart περιέχει κλασικές σκηνές και ατάκες ανθολογίας και είναι η καλύτερη απόδειξη του ταλέντου του Cage, αφού, όπως λέει κι ένας φίλος, με φιδέ σακάκι μόνο ένας γ…μησε.
Red Rock West (1993)
Ίσως η καλύτερη ταινία στην οποία έπαιξε ποτέ ο Cage, με ένα από τα ωραιότερα σενάρια που γράφτηκαν ποτέ το οποίο καταφέρνει να ενσωματώσει άψογα στην πλοκή του τη σύμπτωση κάνοντάς τη πυρήνα της προβληματικής του και τιμώντας τις καταβολές του, δηλαδή το φιλμ-νουάρ. Ο John Dahl, στην καλύτερη στιγμή του, υπηρετεί στην εντέλεια το σενάριο αυτό, ο Cage είναι πιο προσγειωμένος από ποτέ στην ερμηνεία του, η Lara Flynn Boyle (Twin Peaks) και ο Dennis Hopper (Blue Velvet) είναι εξαιρετικοί, ενώ οι εκλεκτικές συγγένειες με τον Lynch συμπληρώνονται από την παρουσία του Angelo Badalamenti στη μουσική υπόκρουση της ταινίας.
Leaving Las Vegas (1995)
Εδώ το μοναδικό, μέχρι νεωτέρας, Όσκαρ του ηθοποιού, για μια ταινία καλή, όχι όμως τόσο δυνατή όσο η ερμηνεία του πρωταγωνιστή της. Στο ρόλο ενός αλκοολικού σεναριογράφου, ο Cageείναι καθηλωτικός, έτσι όπως αλλάζει διαθέσεις στην ίδια σκηνή, συχνά στο ίδιο πλάνο. Πλάι του, η Elizabeth Shue δίνει ίσως την ωραιότερη γυναικεία ερμηνεία της δεκαετίας του 1990 και οπωσδήποτε την καλύτερη της καριέρας της. Ο Mike Figgis, στη σκηνοθεσία, το παρακάνει με την επιδειξιομανία ορισμένες φορές, αλλά οι ηθοποιοί του είναι πάντα εκεί και αυτό που κάνουν μπορεί να σου συνθλίψει την καρδιά.
The Rock (1996)
Μετά το Όσκαρ, ο Cage εγκαινιάζει την action περίοδο της φιλμογραφίας του, που πολλοί αγαπάμε με πάθος. Πρώτος σταθμός η καλύτερη ταινία του Michael Bay, η ιστορία μιας ομάδας πεζοναυτών, με επικεφαλής έναν φυσικό (Cage) κι έναν κατάδικο (Sean Connery) που μπαίνουν στο Αλκατράζ προκειμένου να εξουδετερώσουν έναν στρατηγό (Ed Harris) που κρατά εκεί ομήρους και απειλεί να βομβαρδίσει το Los Angeles αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Κλασική ταινία δράσης με όλες τις λατρεμένες υπερβολές της εποχής της, ονειρεμένο cast, διαχρονικές ατάκες (“Welcome to the Rock”), και ο Bay, για σπάνια φορά, σε απόλυτο έλεγχο της αφήγησης και των χαρακτήρων του.
Con Air (1997)
Καπάκι μετά το προηγούμενο, έρχεται αυτό. Ο Cage υποδύεται. Με υπέροχα άθλια βλαχοαμερικανική προφορά, έναν πρώην κατάδικο που μεταφέρεται σπίτι του σε ένα αεροπλάνο με άλλους εγκληματίες, όταν πέφτουν θύμα αεροπειρατείας από τον Cyrus the goddamn Virus, “the man who’s killed more men than cancer”. Ο John Malkovich, o John Cusack, ο Steve Buscemi δίνουν επίσης ρεσιτάλ στο ντεμπούτο του Simon West, οι ατάκες πάνε κι έρχονται (“Put the bunny down!”), η δράση είναι θεαματική, ωραία πράγματα γενικώς, από τις πιο rewatchable ταινίες που υπάρχουν.
Face / Off (1997)
Και μετά έρχεται αυτό, να κλείσει την πρώτη actionτριλογία του Cage, με παρτενέρ τον John Travolta. Αδιανόητο concept(πράκτορας του FBIπου με πλαστική εγχείρηση μεταμορφώνεται σε γνωστό τρομοκράτη για να διεισδύσει στην οργάνωσή του και μετά ο τρομοκράτης με την ίδια διαδικασία μεταμορφώνεται στον πράκτορα για να τον παγιδεύσει), το οποίο ο μετρ της δράσης John Woo, στην ωραιότερη αμερικανική του ταινία, καταφέρνει να κάνει όχι απλά να δουλέψει, αλλά να είναι και μια από τις πιο συναρπαστικές, καλοφτιαγμένες και ΓΑΜΑΤΕΣ ταινίες του είδους και της δεκαετίας της. Ψυχαγωγία στο κόκκινο.
Snake Eyes (1998)
Η ταινία του Brian De Palma (Blow Out) ξεκινά με ένα από τα πιο εντυπωσιακά μονοπλάνα που γυρίστηκαν ποτέ. Η συνέχεια δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα καλογυρισμένο θρίλερ, ωστόσο ο Nicolas Cage είναι για άλλη μια φορά καθηλωτικός στο ρόλο ενός άνδρα σε αναμέτρηση με το χρόνο και τον εαυτό του. Ήσσονος σημασίας προσθήκη στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, η οποία όμως βλέπεται ξανά και ξανά ευχάριστα χάρη στη βιρτουοζιτέ και τον πρωταγωνιστή της.
Bringing Out The Dead (1999)
Μετά από ένα σερί ρόλων που καθιέρωσαν το λεγόμενο «Cage rage», ο ηθοποιός δίνει από τις πιο μετρημένες ερμηνείες του στην πλέον υποτιμημένη ταινία του Martin Scorsese. Ο Cage υποδύεται έναν οδηγό ασθενοφόρου ο οποίος, στη διάρκεια τριών νυχτών, προσπαθεί να σώσει ζωές, αλλά και την ίδια του την ψυχή από τους δαίμονες που τον ταλαιπωρούν. Πολύ βαριά ταινία, αφού ουσιαστικά σηματοδοτεί το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών του σκηνοθέτη με το Θεό, αρκετά πειραματική στον τρόπο με τον οποίο είναι γυρισμένη, τελευταία συνεργασία του Scorsese με τον σεναριογράφο Paul Schrader (The Last Temptation of Christ), μια από τις ωραιότερες ερμηνείες του Cage.
Bad Lieutenant: Port Of Call – New Orleans (2009)
Παρά τον κοινό τίτλο, ελάχιστη σχέση έχει η ταινία του Werner Herzog με το αριστούργημα του Abel Ferrara από το 1992. Και μολονότι σαν ταινία έχει τις αδυναμίες της, ο Cage στο ρόλο του διεφθαρμένου υπαστυνόμου δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Harvey Keitel της πρωτότυπης ταινίας. Η τρέλα στο βλέμμα του ηθοποιού ταιριάζει γάντι με την παράνοια της ταινίας και την ανισόρροπη οπτική του Herzog στη Νέα Ορλεάνη. Ο καλύτερος διάδοχος του Klaus Kinski στο κινηματογραφικό σύμπαν του Γερμανού δημιουργού μόλις βρέθηκε!
Pig (2021)
Στο ντεμπούτο του Michael Sarnoski, που βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα λόγω του A Quiet Place: Day One, ο Nicolas Cage δίνει ίσως την ωραιότερη ερμηνεία του στον 21ο αιώνα, υποδυόμενος έναν μοναχικό άνδρα που γίνεται έξω φρενών όταν του παίρνουν το… γουρούνι του. Δεν είναι τόσο εκκεντρικό όσο ακούγεται, είναι μια πολύ ευαίσθητη ταινία στην πραγματικότητα, φανταστείτε ένα John Wick όπου τις σφαίρες και τα κλωτσομπουνίδια έχουν αντικαταστήσει οι λέξεις και οι παύσεις. Ένα μικρό κομψοτέχνημα που ανήγγειλε την άφιξη ενός ενδιαφέροντος σκηνοθέτη κι έδωσε στον πρωταγωνιστή του την αφορμή για μία ακόμη σαρωτική ερμηνεία.
