Ένας πρώην πεζοναύτης (Aaron Pierre) καθ’ οδόν να βγάλει από τη φυλακή με εγγύηση τον ξάδελφό του βρίσκεται στριμωγμένος από έναν υψηλόβαθμο και διεφθαρμένο αρχηγό της αστυνομίας. Δεν έχει τότε άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσει τον μπάτσο και να πολεμήσει ώστε να εκπληρώσει την αποστολή του.
Το Rebel Ridge, η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Jeremy Saulnier, έχει τα ίδια προβλήματα με το Hold the Dark, την αμέσως προηγούμενη δουλειά του: ξεκινά υποσχόμενα, χτίζει άψογα το μικρόκοσμο εντός του οποίου διαδραματίζεται, συστήνει χαρακτήρες και προετοιμάζει το έδαφος για ένα εκρηκτικό δεύτερο μισό, το οποίο δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ. Για την ακρίβεια, δράση στο φιλμ υπάρχει, είναι όμως λίγη για μια ταινία 131 λεπτών και μάλλον υποτονική σε σχέση με τις προσδοκίες που μας καλλιεργεί η πρώτη ώρα της ταινίας.
Ακόμα ένα σεναριακό πρόβλημα του έργου αποτελούν οι σχηματικοί χαρακτήρες του, οι οποίοι εύκολα χωρίζονται σε καλούς και κακούς, δίχως όμως οι δεύτεροι να χαρακτηρίζονται από χιούμορ και καφρίλα που θα τους έκανε απολαυστικούς. Το Rebel Ridge είναι σοβαροφανές στην προσπάθειά του να γίνει το νέο High Noon και, επειδή είναι και ταινία του Netflix εν έτει 2024, οι “καλοί” είναι μαύροι ή γυναίκες και οι “κακοί” λευκοί άντρες. Μόνο. Αυτό υπονομεύει τον ίδιο τον στόχο της ταινίας, που είναι η ανάδειξη των παθογενειών της αμερικανικής κοινωνίας, όπως ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία κλπ. Δεν μπορεί όμως να καμώνεσαι τον ενάντιο στα στερεότυπα και η ταινία σου να είναι πιο γεμάτη από δαύτα κι από μυαλό μέσου redneck ψηφοφόρου του Trump.
Οφείλουμε, πάντως, να αναγνωρίσουμε στον Saulnier πως είναι ταλαντούχος σκηνοθέτης – άλλωστε, μας έχει χαρίσει στο παρελθόν το Blue Ruin (2013) και το Green Room (2015), δύο ανεξάρτητα διαμάντια του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά. Στο Rebel Ridge, ο σκηνοθέτης στήνει καταιγιστικές σκηνές διαλόγου στο πρώτο κομμάτι της ταινίας, ενώ κινηματογραφεί ρεαλιστικά τη δράση όταν χρειάζεται. Το ξύλο είναι βρώμικο, το πιστολίδι αιματηρό, οι συγκρούσεις βίαιες και επικίνδυνες. Ωστόσο, η βραδυφλεγής πορεία της ταινίας προς την τελική σύγκρουση έχει σαν αποτέλεσμα μια ομοιογένεια του σκηνοθετικού τόνου ακόμα και στα σημεία εκείνα όπου θα έπρεπε η σκηνοθεσία να γίνει λίγο πιο νευρική και η ένταση να ανέβει.
Πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Έκπληξη αποτέλεσαν οι, όχι τόσο γνωστοί, Aaron Pierre και Anna Sophia Robb, οι οποίοι δίνουν καθηλωτικές ερμηνείες. Πάντα αξιόπιστος και ο Don Johnson στο ρόλο του διεφθαρμένου αστυνομικού που του πάει πολύ όσο μεγαλώνει, πολύ ευχάριστη έκπληξη και το σύντομο πέρασμα του σπουδαίου βετεράνου James Cromwell.
Άρτια τεχνικά, η ταινία του Saulnier καταρρέει ωστόσο εξαιτίας της αδύναμης κλιμάκωσής της, της φλυαρίας του σεναρίου της και της σχηματικότητας με την οποία σκιαγραφούνται οι χαρακτήρες της. Απόδειξη των σκηνοθετικών ικανοτήτων του δημιουργού του μα και των αδυναμιών του, το Rebel Ridge είναι μια μάλλον απογοητευτική επιστροφή του Saulnier στα κινηματογραφικά πράγματα. Τελικά, το First Blood, η πρώτη κινηματογραφική περιπέτεια του John Rambo, αλλά και ταινίες όπως το High Noon ή το Cop Land (1997) είπαν την ίδια πάνω – κάτω ιστορία, σαφώς πιο αποτελεσματικά και οικονομημένα. Και πολύ, πολύ πιο ανοιχτόμυαλα.
