Το Road House, η νέα ταινία του Amazon Prime και του σκηνοθέτη Doug Liman (Swingers, The Bourne Identity, Edge of Tomorrow), αποτελεί remake της ομότιτλης ταινίας του Rowdy Herrington από το 1989, στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Patrick Swayze, ο Sam Elliott και ο Ben Gazzara. Η ταινία εκείνη, μέσα στα χρόνια, απέκτησε φανατικό κοινό, το οποίο της εξασφάλισε ένα cult status, χωρίς εντούτοις αυτό να σημαίνει πως οι λάτρεις του φιλμ ποθούσαν διακαώς ένα remake. Να, όμως, που αυτό ήρθε και η αλήθεια είναι πως, πριν το δούμε, κάποιες προσδοκίες μας είχαν δημιουργηθεί, κυρίως εξαιτίας των συντελεστών και του εξω-κινηματογραφικού δράματος που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του.
Στην ταινία, ο Dalton (Jake Gyllenhaal), ένας πρώην πρωταθλητής της πάλης, ο οποίος αποσύρθηκε από το επαγγελματικό αγώνισμα ύστερα από το θάνατο ενός αντιπάλου του που ο ίδιος προκάλεσε, αναγκάζεται, λόγω οικονομικών δυσκολιών, να δεχθεί τη δουλειά που του προσφέρεται ως μπράβος σε ένα μπαρ κάπου στα νησιά Florida Keys. Στην αρχή, το μέρος φαντάζει ως ένας επίγειος παράδεισος για τον Dalton, ο οποίος, όμως, σύντομα θα ανακαλύψει πως τα πράγματα δεν έχουν καθόλου έτσι, αφού η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Ben Brandt (Billy Magnussen), ενός μαφιόζου ο οποίος δεν προτίθεται να ανεχτεί την παρουσία άλλου σκληροτράχηλου τύπου στο μέρος, πέρα από τα τσιράκια του.
Το ολοκαίνουργιο Road House συζητήθηκε έντονα πριν από λίγο καιρό, όταν η Amazon αποφάσισε να το κυκλοφορήσει απευθείας στην πλατφόρμα της, εξοργίζοντας τον σκηνοθέτη Doug Liman, ο οποίος έσπευσε να αποκηρύξει την ταινία, να δηλώσει ότι τη γύρισε για τον κινηματογράφο και όχι για τη μικρή οθόνη και να εκφράσει ανοικτά τη δυσαρέσκειά του με την εταιρεία παραγωγής. Ένα μικρό εξω-κινηματογραφικό δράμα που, ομολογούμε, μας κίνησε την περιέργεια για την ταινία, ίσως επειδή θα θέλαμε πράγματι να δούμε ένα φιλμ αντάξιο της μεγάλης οθόνης και όχι μία ακόμα straight to VOD παραγωγή. Δυστυχώς, το νέο φιλμ του Liman εμπίπτει στη δεύτερη κατηγορία και μάλλον οι αρμόδιοι του στούντιο το ψυχανεμίστηκαν έγκαιρα.
Πέρα από κάποια σκηνοθετικά ευρήματα στην πρώτη πράξη που φανερώνουν την εμπειρία του Liman στο είδος της δράσης, το Road House δε διαφέρει σε τίποτα από μια τυπική παραγωγή από αυτές που στη δεκαετία του 1980 θα κατέληγαν να κοσμούν τα ράφια ενός video club, δίχως να περάσουν πρώτα από τις σκοτεινές αίθουσες. Η τελική σεκάνς δράσης, δε, είναι μια οπτικοακουστική κακοφωνία που αποτελεί δημιουργικό ναδίρ για τον σκηνοθέτη. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τον πρωταγωνιστή, μιας και ο πάλαι ποτέ σπουδαίος Jake Gyllenhaal (Brokeback Mountain, Zodiac, Nightcrawler) τα τελευταία χρόνια αναλώνεται σε παραγωγές όχι αντάξιες του ταλέντου του, με το εν λόγω φιλμ να μην αποτελεί εξαίρεση.
Αν μας ρωτάτε, το καλύτερο Road House της κινηματογραφικής ιστορίας παραμένει εκείνο το ωραίο φιλμ – νουάρ του 1948 σε σκηνοθεσία Jean Negulesco, με τους Ida Lupino, Richard Widmark και Cornel Wilde στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με το φιλμ του 1989 ή το καινούργιο, εκτός από τον όμοιο τίτλο. Εναλλακτικά, μπορείτε να παρακολουθήσετε το συμπαθέστατο, καθόλου σοβαροφανές και άκρως ψυχαγωγικό φιλμ του Herrington. Δυστυχώς, η ταινία του Liman παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά χωρίς να χρειάζεται, δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο την ύπαρξή της και δικαίως θα ξεχαστεί σύντομα. Ας ελπίσουμε να αλλάξουν άμεσα τα κριτήρια με τα οποία ο Gyllenhaal επιλέγει τις ταινίες όπου συμμετέχει, ειδάλλως πολύ φοβόμαστε ότι θα συμβεί το ίδιο και σε εκείνον.
