Ο Brandon (John Dall) και ο Philip (Farley Granger) είναι δύο νέοι άνδρες οι οποίοι μοιράζονται ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Θεωρούν τους εαυτούς τους διανοητικά ανώτερους από τον φίλο τους David Kentley (Dick Hogan), και σαν αποτέλεσμα, αποφασίζουν να τον δολοφονήσουν. Μαζί στραγγαλίζουν τον David με μια θηλιά και τοποθετούν το πτώμα σε ένα παλιό σεντούκι, και ύστερα διοργανώνουν ένα μικρό πάρτι στο ίδιο δωμάτιο. Στους καλεσμένους περιλαμβάνεται ο πατέρας του David (Cedric Hardwicke), η αρραβωνιαστικιά τους Janet (Joan Chandler), και ο παλιός τους δάσκαλος Rupert (James Stewart), του οποίου τις ιδέες παρερμήνευσαν. Καθώς ο Brandon γίνεται ολοένα και πιο τολμηρός, ο Rupert αρχίζει να υποπτεύεται.
Το Rope είναι μια από τις πιο τολμηρές σε επίπεδο φόρμας ταινίες του Alfred Hitchcock, καθώς όχι μόνο διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε έναν κλειστό χώρο – με εξαίρεση το αρχικό πλάνο του ζενερίκ, όπου η κάμερα μπαίνει στο δωμάτιο των δύο πρωταγωνιστών απ’ όπου ακούγεται η κραυγή του David -, όχι απλά ήταν η πρώτη έγχρωμη δουλειά του σκηνοθέτη, αλλά και μοιάζει γυρισμένη ως ένα μονοπλάνο. Φυσικά, επειδή τα τεχνικά μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν γύρισμα πάνω από δέκα λεπτά, ο Hitchcock κατέφευγε σε τεχνάσματα όπως να τοποθετεί την κάμερα στην πλάτη ενός ηθοποιού, να αλλάζει μπομπίνα και να συνεχίζει από το ίδιο σημείο, διατηρώντας την ψευδαίσθηση του μονοπλάνου.
Μολονότι το πείραμα αυτό δεν ήταν και τόσο απαραίτητο βάση των απαιτήσεων του σεναρίου και συχνά δείχνει να απασχολεί τον Hitchcock περισσότερο από την ίδια την αφήγηση, το Rope είναι μια ακαταμάχητα γοητευτική και προκλητική σε επίπεδο ιδεών ταινία που επιδεικνύει για πολλοστή φορά το σκηνοθετικό ταλέντο του Hitchcock. Βασική προβληματική του φιλμ είναι ακριβώς οι ιδέες που εκφράζει ο χαρακτήρας του Rupert περί επιβίωσης των ισχυρότερων και την αλλοίωση που αυτές υφίστανται κατά την εφαρμογή τους από τους Brandon και Philip, ένα μοτίβο που θα μπορούσε να συνδεθεί με τις νιτσεϊκές θεωρίες και τις στρεβλώσεις που υπέστησαν από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές.
Αλλά επειδή μια ταινία του Hitchcock δεν είναι ποτέ μονάχα αυτό που φαίνεται, το Rope κρύβει πολλά ακόμα στοιχεία που προκαλούν το ενδιαφέρον και παρατηρούνται ιδιαίτερα σε επαναληπτική θέαση. Η συγκαλυμμένη ομοφυλοφιλική έλξη ανάμεσα στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, ο σαδισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα αγαπημένα πρόσωπα του θύματός τους είναι τα θέματα που φαίνεται να απασχολούν περισσότερο τον Άγγλο δημιουργό. Η ηδονή του εγκλήματος και, κυρίως, η απόλαυση της συγκάλυψής του ως μια πράξη που αναφέρεται αλληγορικά στην ίδια την τέχνη της σκηνοθεσίας είναι ένα μοτίβο που επανέρχεται σε ολόκληρο το έργο του μετρ και είναι παρόν και σε αυτό το φιλμ.
Ο Hitchcock δεν ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με το Rope, αποκαλώντας το «ένα πείραμα που συγχωρείται», στη διάσημη συνέντευξη – ποταμό που παραχώρησε στον Francois Truffaut, και ακολούθως ισχυρίζεται ότι «πρέπει να κάνεις ντεκουπάζ στις ταινίες». Αν και δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε απόλυτα μαζί του στο ότι η πρώτη αυτή συνεργασία του μεγάλου σκηνοθέτη με τον ηθοποιό James Stewart είναι μια ήσσονος σημασίας προσθήκη στη φιλμογραφία του – πάντοτε για τα δεδομένα ενός δημιουργού με πάμπολλα αριστουργήματα στο παλμαρέ του – το φιλμ αποτελεί υπόδειγμα μεταφοράς θεατρικού κειμένου στη μεγάλη οθόνη. Ανάλογα, αλλά ακόμα καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά στη διασκευή θεατρικών, θα πετύχαινε ο Hitchcock στις μεταγενέστερες ταινίες του Dial M for Murder (1954) και Rear Window (1954) –το τελευταίο θα το δούμε σύντομα κι αυτό σε επανέκδοση.
