Μερικές φορές, η ζωή παίζει ωραία παιχνίδια, όπως στην περίπτωση του κόμικ του Mark Russell, Second Coming. Αρχικά, είχε ανακοινωθεί πως η σειρά θα εκδιδόταν μέσω της Vertigo, αλλά το θρησκευτικό περιεχόμενο της ιστορίας (περισσότερα σε λίγο), προκάλεσε αντιδράσεις από κάποιες θρησκευτικές οργανώσεις, οι οποίες και απαίτησαν την ακύρωση της. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η Vertigo, η εκδοτική δηλαδή που μας πρόσφερε το ‘βλάσφυμο’ Preacher ενέδωσε τελικά στις πιέσεις (βέβαια, η απόφαση έβγαζε περισσότερο νόημα, όταν μάθαμε λίγο καιρό μετά πως η DC είχε αποφασίσει να κλείσει την εταιρία και να την αντικαταστήσει με την DC Black Label). Τελικά, η σειρά πραγματοποίησε τη Δευτέρα Παρουσία της μέσω της νεο-ιδρυθείσας εκδοτικής Ahoy Comics, δίνοντας μας την ευκαιρία να διαβάσουμε την ιστορία που απέδειξε πως η λογοκρίσια καλά κρατεί.
Στα της ιστορίας τώρα, ο Θεός απογοητευμένος από την κατάληξη που πήρε η ζωή του Ιησού την πρώτη φορά που τον έστειλε στη Γη, αποφασίζει να τον βάλει τιμωρία. Ύστερα, όμως, από μερικά χιλιάδες χρόνια, τον ξαναστέλνει στη Γη για να συγκατοικήσει με τον υπερήρωα Sunstar, με την ελπίδα να μάθει πώς να είναι αποτελεσματικός Μεσσίας. Ωστόσο, οι πρακτικές του δημοφιλή υπερήρωα είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες από εκείνες του Ιησού. Ο πρώτος λύνει τα προβλήματα του με γροθιές, οι οποίες πάντα φαίνονται κουλ, ενώ ο δεύτερος κηρύττωντας την αγάπη και την αλληλοκατανόηση. Στη διάρκεια των πρώτων έξι τευχών λοιπόν, ο Mark Russell εξετάζει την αποτελεσματικότητα των δύο αυτών πρακτικών, αποφεύγοντας την παγίδα του… κηρύγματος. Έτσι, από τη μια ο Sunstar μπορεί να πιάνει υπερκακούς χρησιμοποιώντας βία, αλλά οι υπερδυνάμεις του αχρηστεύονται όταν καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα της καθημερινότητας, όπως η υιοθεσία ενός παιδιού. Αντίστοιχα, ο Ιησούς, που έχει ψιλοπάθει ένα σοκ από τον τρόπο που έχουν διαστρεβλωθεί οι διδαχές του από την οργανωμένη θρησκεία, καταλήγει διαρκώς σε μπελάδες, επειδή κανένας δεν πιστεύει πως είναι ο γιος του Θεού.
Έχοντας εξαιρετική γνώση σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα (η πρώτη δουλειά που τον έκανε γνωστό ήταν το God Is Disappointed Ιn You!, μια κωμική επαναδιατύπωση της Βίβλου), o Russell ασκεί καυστική κριτική στους “πιστούς” και τις θρησκευτικές οργανώσεις που με πρόσχημα την αγάπη σπέρνουν μίσος και βία, ενώ εξίσου κριτική στάση κρατάει και απέναντι στους υπερήρωες που θεωρούν τη βία ως υπέρτατη λύση. Ωστόσο, το σενάριο ποτέ δεν επαναπαύεται στους εύκολους και απλοϊκούς διαχωρισμούς (κακή βία, καλή αγάπη), αμφισβητώντας διαρκώς τις ιδέες του με αποκορύφωμα το φινάλε που αφήνει την ιστορία σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο που εξάπτει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας, όμως, είναι ο τρόπος που επιχειρεί αυτή τη διπλή αποδόμηση. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε συνηθίσει η κριτική ματιά στο υπερηρωικό είδος είτε να διαθέτει άκρως μίζερους και κυνικούς χαρακτήρες, είτε να γίνεται με μια μέτα προσέγγιση, η οποία κοροϊδεύει χιλιοειπωμένα κλισέ, τα οποία όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί δίχως όριο. Η προσέγγιση του Russell σπάει αυτό το πολυφορεμένο δίπολο και δείχνει έναν τρίτο δρόμο, μακριά από κάθε είδους σοβαροφάνεια, ο οποίος χρησιμοποιεί το έξυπνο και καυστικό χιούμορ για να αναδείξει τις αντιφάσεις της θρησκείας, αλλά και των υπερηρώων.
Βέβαια, οι παραπάνω αρετές δεν συνεπάγονται αυτομάτως ένα κόμικ δίχως ατέλειες. Όπως και σε άλλες δουλειές του Russell, για παράδειγμα το εξαιρετικά δημοφιλές Exit Stage Left: The Snagglepuss Chronicle, έτσι κι εδώ, το σενάριο δεν έχει αέρα να αναπνεύσει. Ναι μεν, οι θεματικές παρουσιάζονται αρκετά ολοκληρωμένες, ωστόσο οι αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων παραμένουν σε βασικά επίπεδα. Για παράδειγμα, η σχέση ανάμεσα στους δύο συμπρωταγωνιστές ποτέ δεν αναπτύσσεται τόσο ώστε να πούμε πως έστω είναι φίλοι, αφού αρκετά συχνά ο καθένας τραβάει τον δρόμο του, ενώ χαρακτηριστική είναι η στιγμή που ο Θεός ανακοινώνει στον Sunstar και στη σύντροφο του πως θα στείλει τον Ιησού να συγκατοικήσει μαζί τους, με το ζευγάρι να δέχεται δίχως την παραμικρή αντίρρηση, λες και είναι μια απλή Δευτέρα (Παρουσία, #SorryNotSorry).
Στο σχεδιαστικό κομμάτι, η ιστορία χωρίζεται στα δύο. Ο Richard Pace έχει αναλάβει το σχέδιο που σχετίζεται με το παρελθόν και το παρόν του Ιησού, ενώ ο Leonard Kirk το κομμάτι στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Sunstar. Το σχέδιο του Kirk κινείται σε τυπικά επίπεδα, δεν είναι κάτι αισθητικά πρωτότυπο, ωστόσο κάνει μια χαρά τη δουλειά του, ενώ εκείνο του Pace σίγουρα ξεχωρίζει πολύ περισσότερο χάρη στη ρετρό αισθητική του. Ωστόσο, αρκετές φορές μοιάζει προχειροφτιαγμένο, δίχως πολλές πληροφορίες και βιαστικές γραμμές που περισσότερο μοιάζουν με μουντζούρες. Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο σχεδιαστές καταφέρνουν να αποδώσουν αρκετά πετυχημένα το κωμικό ύφος του σεναρίου, οπότε μπορεί να μην απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν καταστρέφουν την αναγνωστική εμπειρία.
Παρά τις επιμέρους ατέλειες του, το Second Coming παραμένει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, με έξυπνο χιούμορ, ενδιαφέρουσες και επίκαιρες ιδέες που επικοινωνούνται με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο που προσπαθεί να ξεφύγει από την τυποποιημένη, ανέμπνευστη αποδόμηση. Η κριτική που ασκεί δεν γίνεται με πικρόχολο τρόπο, αλλά με διάθεση για γόνιμους προβληματισμούς, οπότε ας ελπίσουμε αυτή τη δεκαετία να δούμε κι άλλες κυκλοφορίες σαν το Second Coming!
