Τρία χρόνια μετά το συγκλονιστικό φινάλε της πρώτης σεζόν, το Severance επιστρέφει με την αποστολή να ανταποκριθεί στις (δικαιολογημένα) υψηλές προσδοκίες που γέννησε ο μυστηριώδης κόσμος του. Η σειρά του Dan Erickson καλείται να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στα ήδη υπάρχοντα ερωτήματα, να επεκτείνει το μυστήριό της και να διατηρήσει την στοχευμένη ταξική της ματιά, η οποία φαντάζει όλο και πιο επίκαιρη. Και σε γενικές γραμμές, τα καταφέρνει περίφημα!
Η αρχή της σεζόν διαδραματίζεται πέντε μήνες μετά τα γεγονότα της πρώτης και είναι ενδεικτική της γενικότερης προσέγγισης της συγγραφικής ομάδας∙ αντί να ενδώσει στις χαοτικές υποσχέσεις του καθηλωτικού φινάλε που προηγήθηκε, το σενάριο κάνει μια στροφή 180 μοιρών, παρουσιάζοντας ένα ύποπτα ήρεμο τοπίο στο οποίο η ένταση σιγοβράζει υπομονετικά. Φαινομενικά, οι πρόσφατες αναταράξεις στα αχανή γραφεία της Lumon, όχι μόνο δεν απείλησαν τους σκιώδεις σκοπούς της, αλλά αποτέλεσαν την ευκαιρία για σημαντικές μεταρρυθμίσεις επικοινωνιακού τύπου με στόχο, τάχα, την ευημερία των υπαλλήλων. Αντί να βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής και στο επίκεντρο της δημόσιας κατακραυγής, η εταιρεία διατυμπανίζει πως έχει μάθει από τα λάθη της και οι τέσσερις ταραξίες γίνονται αποδεκτοί πίσω στα γραφεία περίπου ως μυθικοί ήρωες, απολαμβάνοντας μια σειρά νέων (ασήμαντων) παροχών. Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι παρά ένας επιθετικά αισιόδοξος μηχανισμός χειραγώγησης και διάσπασης των εργαζομένων της, ένας αποπροσανατολισμός όσο οι σπόροι της διχόνοιας φυτεύονται επιμελώς με τη σειρά να επεκτείνει την ταξική της ματιά εξερευνώντας σύγχρονες μεθόδους ελέγχου.
Βέβαια, οι πραγματικές επιπτώσεις της πρώτης σεζόν δεν αργούν να φανούν. Η αποκάλυψη πληροφοριών σχετικά με την Helly R. αποτελεί σημείο τριβής και πηγή αμφιβολιών στο πρώτο μισό, αργότερα η διαμάχη μετατοπίζεται στα μεμονωμένα άτομα και τις αντιφατικές επιθυμίες των Innies και των Outties τους, ενώ σε όλη τη διάρκεια της σεζόν ο Milchick προσπαθεί (μάταια) να επιβληθεί στους υφισταμένους του και να κερδίσει τον σεβασμό των προϊσταμένων του. Εν ολίγοις, η δεύτερη σεζόν του Severance δεν στερείται εξελίξεων, απλώς αυτές δεν παίρνουν απαραίτητα την μορφή ξεκάθαρων απαντήσεων στα ερωτήματα της πρώτης σεζόν∙ περισσότερο εκφράζονται με αλλαγές στις δυναμικές των χαρακτήρων, οι συνέπειες των οποίων φαίνεται πως θα αποκαλυφθούν στην επόμενη σεζόν.
Αυτή η πιο εσωτερική κατεύθυνση επιτρέπει στη σειρά να εμπλουτίσει το οπτικό της οπλοστάσιο με σεκάνς αγνού σουρεαλισμού, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το αίσθημα της κλειστοφοβίας. Και φυσικά, δίνει την ευκαιρία σε όλο το καστ να λάμψει. Ο Adam Scott και η Britt Lower παραμένουν εξαιρετικοί, ο John Turturro συνεχίζει να προσφέρει μια νότα ευαισθησίας και τραγικότητας, ενώ για ακόμη μια φορά o Tramell Tillman αποδεικνύεται στον κρυφό άσσο του Severance. Το σενάριο τού προσφέρει έναν αξιοζήλευτο ρόλο και ο Tillman αποτυπώνει στην εντέλεια την εντεινόμενη απελπισία του Milchick και τις αμφιβολίες που ποτίζουν αργά, αλλά σταθερά τις σκέψεις του. Πολύτιμος και απολαυστικός και o Zach Cherry που χτίζει δύο διαφορετικές, μα εξίσου τρωτές εκδοχές του Dylan. O “Outtie” Dylan κουβαλάει μια θλίψη και το διαρκές βάρος της απογοήτευσης από την τροπή που πήρε η ζωή του. Αντιθέτως, ο “Innie” Dylan ενθουσιάζεται με την σκέψη πως ο πραγματικός του εαυτός είναι μία συναρπαστική προσωπικότητα για να διαψευσθεί πανηγυρικά όταν μάθει την αλήθεια.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως η σειρά βγαίνει αλώβητη. Σε αντίθεση με την πρώτη σεζόν, μεγάλο μέρος του χρόνου μοιράζεται (πολύ σωστά) και εκτός των γραφείων της Lumon, αλλά αναπόφευκτα χάνεται μέρος της σαγήνης που έκρυβε ο άγνωστος και μυστηριώδης κόσμος της εταιρείας. Παράλληλα, κάποια επεισόδια φρενάρουν απότομα τη σειρά για να προσθέσουν αχρείαστο αφηγηματικό λίπος με αντάλλαγμα ελάχιστες πληροφορίες, ενώ χαρακτήρες, όπως ο Ricken, μένουν ξεκρέμαστοι, αναμένοντας μια συνέχεια στην επόμενη σεζόν.
Χωρίς να ξεπερνάει τον αριστουργηματικό προκάτοχό της, η συνέχεια του Severance επεκτείνει τους προβληματισμούς της σειράς και βάζει τα θεμέλια πάνω στα οποία θα μπορέσει να χτιστεί η μελλοντική πορεία της. Μεταβατική στη φύση της, η δεύτερη σεζόν γεννάει παραπάνω ερωτήματα από όσα απαντάει, δίνει έμφαση στις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων και παρά τα επιμέρους στραβοπατήματα του ρυθμού της παραμένει μία από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων ετών.
