Το όνομα της Amy Seimetz μπορεί να μην ακούγεται ιδιαίτερα γνώριμο, ωστόσο βρίσκεται πίσω από μερικές πολύ ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές στις οποίες συμμετέχει σε διάφορους ρόλους. Κάποιοι ίσως την θυμάστε από το Upstream Color του Shane Carruth (Primer), ενώ άλλοι μπορεί να θαυμάσατε την σκηνοθετική ικανότητα της στο τηλεοπτικό The Girlfriend Experience. Φέτος, κυκλοφόρησε η νέα της ταινία, ονόματι She Dies Tomorrow, στην οποία ένας “ιός” πείθει τους ανθρώπους πως η αυριανή μέρα θα’ ναι και η τελευταία τους.
Η Amy προσεγγίζει το αρκούντως αφαιρετικό σενάριο της με μινιμαλιστικό τρόπο. Η αποφυγή αισθητικών ακροβασιών αφήνει χώρο για την ανάδειξη του κενού, της οργής και της θλίψης που νιώθουν οι χαρακτήρες μέσα από πράξεις που για κάποιον τρίτο, για κάποιον που δεν πάσχει από τον ιό, μπορεί να μοιάζουν αφελείς ή και γελοίες. Έτσι, η ταινία δεν διστάζει να αφιερώσει αρκετό χρόνο στην παρουσίαση των αντιδράσεων των χαρακτήρων, οι οποίες περιλαμβάνουν από κατανάλωση αλκοόλ μέχρι κύλιση στο πάτωμα(!), αδιαφορώντας να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την προέλευση του ιού. Το μυστήριο γύρω από τον ιό εντείνεται ακόμα περισσότερο χάρη στις μετρημένες, αλλά αποστομωτικά σκηνοθετημένες δόσεις μεταφυσικής με τις οποίες είναι μπολιασμένη η ταινία.
Μέσα από μισή ντουζίνα χαρακτήρων (και μερικούς ακόμη που έχουν όμως ελάχιστο χρόνο εμφάνισης) το σενάριο εξερευνά τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις που κατακλύζουν τα άτομα μπροστά στη συνειδητοποίηση του θανάτου, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον επιλέγουν να διαχειριστούν τις τελευταίες(;) τους ώρες. Κάποιοι θα αναζητήσουν τρόπο ώστε να παραμείνουν χρήσιμοι μετά θάνατον, όπως και το ξύλο που από ζωντανός οργανισμός ως δέντρο μετατρέπεται σε άψυχο, αλλά χρήσιμο δάπεδο. Άλλοι θα επιδιώξουν να εκδικηθούν το άτομο που τους “κόλλησε”, κάποιοι θα επιδιώξουν να νιώσουν τη χαρά της ερωτικής επαφής, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που θα αντιμετωπίσουν το Τέλος ως λύτρωση από μια δυσλειτουργική σχέση.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως του τρόπου διαχείρισης των τελευταίων ωρών τους στη ζωή, όλοι οι χαρακτήρες ερμηνεύονται με το ίδιο υποτονικό κενό βλέμμα, ακόμα και αν έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου τους και κάθονται αραχτοί στην πισίνα τους. Σίγουρα, είναι απόλυτα λογικό όλοι να έχουν την ίδια αρχική αντίδραση, ένα μούδιασμα για το ξαφνικό τέλος και μια ανάμειξη οργής και θλίψης για τα νήματα της προσωπικής τους ζωής που θα μείνουν ξεκρέμαστα. Τελικά, όμως, αυτή η επιμονή στη συγκεκριμένη ερμηνευτική προσέγγιση για όλους τους χαρακτήρες μέχρι τέλους τείνει να ομοιογενοποιεί τους χαρακτήρες, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως όλοι αντέδρασαν με παρόμοιο τρόπο, δυσχεραίνοντας την προσπάθεια του σεναρίου να αποτυπώσει διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης μπροστά στον πρόωρο θάνατο. Βέβαια, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός πως όλο οι ηθοποιοί ερμήνευσαν με περίσσεια πειστικότητα τους ρόλους τους.
Συνοψίζοντας, το She Dies Tomorrow αποτελεί έναν καμβά πάνω στον όποιον αποτυπώνονται με αφαιρετικό τρόπο οι συναισθηματικές αντιδράσεις στις οποίες ωθούνται οι άνθρωποι από τη γνώση του πρόωρου θανάτου τους. Η ατμοσφαιρική, χαμηλών τόνων σκηνοθεσία οπτικοποιεί με λιτό, αλλά έντονα συναισθηματικά τρόπο το βαθειά ανθρώπινο σενάριο, απογειώνοντας μια ιδέα, η οποία μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε τον θάνατο κατάματα, ακόμα και αν αυτό προκαλεί κόμπο στο στομάχι. Το ότι κυκλοφόρησε σε μια χρόνια που η σκιά του θανάτου δε λέει να πάψει να αιωρείται από πάνω μας είναι μονάχα μια περίεργη, μα ταιριαστή σύμπτωση -μια ακόμη αφορμή, ώστε η ταινία να φιγουράρει στα καλύτερα κινηματογραφικά δείγματα μιας τόσο περίεργης χρονιάς.
