Η πρωτοφανής συλλογική εμπειρία της Covid-19 ήταν αναμενόμενο να βρει μια θέση και στην κινηματογραφική παραγωγή. Κάποιες ταινίες την ενσωμάτωσαν με μάλλον αδιάφορα αποτελέσματα, αλλά υπάρχουν και εκείνες που αξιοποίησαν τους περιορισμούς για να παραδώσουν μια συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία. Σε αυτή την κατηγορία των καραντινάτων ταινιών έρχεται να προστεθεί και το Sick¸ μια σλάσερ ταινία σε σενάριο του γνώστη του είδους και σεναριογράφου των περισσότερων ταινιών Scream, Kevin Williamson και σκηνοθεσία του μάστορα των ταινιών β’ διαλογής, John Hyams.
Δίχως να ξεστρατίζει από τα γνώριμα μονοπάτια αυτού του υπο-είδους, ο Williamson και η συν-σεναριογράφος Katelyn Crabb τοποθετούν την δράση σε ένα απομονωμένο εξοχικό, όπου δύο φίλες έχουν πάει για να περάσουν την καραντίνα τους. Σύντομα, όμως, μια παράξενη φιγούρα θα αρχίσει να τις τρομοκρατεί για αδιευκρίνιστους λόγους με τον θάνατο τους να μοιάζει πιο πιθανός από ποτέ!
Σεναριακά, η ταινία δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις∙ ίσα ίσα που το εξοικειωμένο με το franchise του Scream κοινό πιθανότατα θα αντιληφθεί από νωρίς όλες τις μικρο-ανατροπές που κάνουν την εμφάνισή τους. Το αναμενόμενο φονικό της εισαγωγής ή η χρήση του κινητού τηλεφώνου αποτελούν μερικά μόνο από τα στοιχεία που θυμίζουν την θρυλική σειρά ταινιών. Αυτό όμως που ξεχωρίζει την ταινία σε σεναριακό επίπεδο από τις υπόλοιπες σλάσερ κυκλοφορίες του σωρού είναι όντως το στοιχείο της πανδημίας, το οποίο ναι μεν δεν επιχειρεί να κάνει κάτι πρωτοποριακό, αλλά προσδίδει μια καλώς εννοούμενη υπερβολική ηλιθιότητα σε όλη την ιδέα, συνεισφέροντας στο τελικό απολαυστικό αποτέλεσμα.
Εντούτοις, το στοιχείο εκείνο που διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον για την ταινία είναι η σκηνοθεσία του Hyams. Έχοντας προσφέρει στο παρελθόν μερικές από τις πιο αξιόλογες περιπέτειες β’ διαλογής, ο Hyams γνωρίζει πως να χτίζει την ένταση. Στην προκειμένη περίπτωση, αποφεύγει τις άσκοπες ξαφνικές τρομάρες (όχι, πως δεν υπάρχουν καθόλου!) εστιάζοντας στο χτίσιμο της αγωνίας με αποτελεσματικότερους τρόπους. Συνεπώς, αρχικά παρουσιάζει την απειλή στο βάθος του κάδρου ή σε κάποια γωνία του και ύστερα υποχρεώνει το κοινό να αγωνιά για την αναμενόμενη επίθεση. Αξιολογότατες και με ενδιαφέρουσα κίνηση της κάμερας είναι και οι μετρημένες στα δάχτυλα σκηνες δράσης, όπως εκείνη της εισαγωγής, τομέας στον οποίο έχει ξεχωρίσει άλλωστε ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της ταινίας Universal Soldier: Day of Reckoning.
Χωρίς να έχει την παραμικρή διάθεση να εμβαθύνει στις κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις της καραντίνας, το Sick περιορίζεται σε μια επιφανειακή μεν, απολαυστική δε υπενθύμιση διάφορων εμμονών της περιόδου, δικαιολογώντας έτσι την ύπαρξη μιας ταινίας που προφανώς επιδιώκει να κερδίσει κάτι από την λάμψη του ανανεωμένου ενδιαφέροντος για το Scream. Το αποτέλεσμα σε καμιά περίπτωση δεν φαντάζει αξέχαστο, αλλά έχει στιγμές που φανερώνουν μεράκι και το αναδεικνύουν σε μια ευχάριστα κλισεδιάρικη έκπληξη.