Προτού γίνει γνωστός μέσα από τις ταινίες των Guardians of the Galaxy και μπλέξει για τα καλά με το εμπορικό σινεμά και τους γιγαντιαίους προϋπολογισμούς του, ο James Gunn έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μια κωμωδία τρόμου, το Slither, η οποία μπορεί να απέτυχε εισπρακτικά, αλλά με τα χρόνια έχει αναδειχθεί σε καλτ διαμαντάκι.
Ύστερα από έναν τσακωμό με την σύζυγό του, Starla (Elizabeth Banks), ο Grant (Michael Rooker) θα βγει μια βόλτα από την οποία θα γυρίσει άλλος άνθρωπος. Κυριολεκτικά, όμως, μιας και θα του επιτεθεί μια εξωγήινη οντότητα που μόλις προσγειώθηκε στη Γη, η οποία θα κουρνιάσει εντός του και θα τον μετατρέπει σιγά σιγά σε ένα εύπλαστο ζόμπι που όχι μόνο αναζητά μανιασμένα ωμή σάρκα, αλλά μεταδίδει τον ιό και στους υπόλοιπους κατοίκους της μικρής κωμόπολης. Μοναδική ελπίδα σωτηρίας για την πόλη, αλλά και την ίδια την ανθρωπότητα είναι η Starla και ο (τσιμπημένος μαζί της από τα μικράτα του) σερίφης Bill (Nathan Fillion).
Με περήφανες αναφορές στον σωματικό τρόμο του πρώτου διδάξαντα, David Cronenberg, o Gunn παντρεύει τέρατα και ζόμπι για να αφηγηθεί την ιστορία ενός γάμου σε κρίση. Η οικονομική του αφήγηση παρουσιάζει γρήγορα, αλλά δίχως ουσιαστικές ελλείψεις τη σχέση του ζευγαριού και σύντομα αφήνεται να παρασυρθεί από τον τρόμο και την αηδία που προκαλεί ο εξωγήινος εισβολέας. Εντούτοις, το σενάριο δεν ξεχνά να διαμορφώσει διακριτούς χαρακτήρες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο συμπαθητικοί, αποτελώντας και σε αυτή την ταινία του Gunn ένα απ’ τα ισχυρότερα χαρτιά της.
Η Banks αποτυπώνει με επιτυχία της συναισθηματικές διακυμάνσεις του χαρακτήρα της. Ευάλωτη, ερωτική, αλλά και με την απαραίτητη τόλμη και ευφυΐα όταν χρειαστεί, αποδεικνύεται ένας πολυδιάστατος γυναικείος χαρακτήρας σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν έμοιαζε δεδομένο. Ο Grant του Rooker φαινομενικά είναι σκληρός, απόμακρος και στη συνέχεια ολοένα και πιο αποκρουστικός, αλλά προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανά όσα ψήγματα ανθρωπιάς μπορεί, ενώ ο Fillion ερμηνεύει με γοητεία και δυναμικότητα έναν χαρακτήρα που δεν απαιτούσε κάτι παραπάνω. Γλοιώδης, αλλά απολαυστικός, το comic relief της ταινίας o συντηρητικός, ολίγον τι βλάχος χαρακτήρας του Gregg Henry συμπληρώνει το ποικιλόμορφο καστ.
Μοναδικό ουσιαστικό ψεγάδι στο σενάριο του Gunn μπορεί να θεωρηθεί η αδυναμία του για μια θεματική που εισήγαγε ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας και σχετίζεται με το κατά πόσο ο άνθρωπος είναι το κυρίαρχο ον στον πλανήτη. Αναπάντεχη και εξαιρετικά επίκαιρη σε έναν κόσμο που φαίνεται να προβληματίζεται για την μέχρι τώρα ανθρωποκεντρική αντίληψη του κόσμου, η εμβάθυνση σε αυτή τη θεματική θα μπορούσε να απογειώσει την ταινία, προσθέτοντας πολλαπλά επίπεδα σε μια κατά τ’ άλλα απολαυστική ταινία.
Σαν αυτόνομη ταινία μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά ως πρώτη προσπάθεια ενός σκηνοθέτη, το Slither φαντάζει τρομερά ενδιαφέρον. Είναι αηδιαστικό, αλλά πατάει και με το ένα πόδι στην κωμωδία, τιμά της ταινίας β’ διαλογής και δημιουργεί προσδοκίες για έναν δημιουργό που φαίνεται ικανός να ταρακουνήσει το αποστειρωμένο κινηματογραφικό περιβάλλον του σύγχρονου εμπορικού κινηματογράφου, χωρίς να ξεχνά τη γοητεία που μπορούν να προσφέρουν οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
