Η Daisy Ridley μπορεί να απέκτησε φήμη μετά τη συμμετοχή της στη sequel τριλογία Star Wars, εντούτοις, όπως συμβαίνει πολύ συχνά με πρωταγωνιστές υπερ – επιτυχημένων franchises, δυσκολεύεται να βρει ρόλους σε άλλες ταινίες που να αναδεικνύουν το ταλέντο της. Είτε θα αποτελέσει μέρος του ensemble cast μέτριων παραγωγών όπως το Murder on the Orient Express (2017) του Kenneth Branagh, είτε θα αναλάβει πρωταγωνιστικά οχήματα περιορισμένου βεληνεκούς σαν το περσινό The Marsh King’s Daughter του Neil Burger. Και να που τώρα, μέσα από την ταινία της Rachel Lambert Sometimes I Think About Dying, βρίσκει όχι απλά έναν αληθινά ενδιαφέροντα ρόλο, αλλά και μια αξιόλογη ταινία.
Στο έργο, η Ridley υποδύεται τη Fran, μια νέα γυναίκα η οποία αρέσκεται να κάνει σκέψεις σχετικές με το θάνατο, γεγονός που προκαλεί γέλια στον νέο συνάδελφό της στη δουλειά. Οι δυο τους αρχίζουν να βγαίνουν ραντεβού και έρχονται κοντά. Το μόνο πράγμα που στέκεται εμπόδιο στη σχέση τους είναι η ίδια η Fran.
Η πλοκή της ταινίας είναι τόσο απλή όσο η παραπάνω περιγραφή. Όπως καταλάβατε πιθανότατα, είναι μια ταινία που δε βασίζεται τόσο στην ασυνήθιστη πλοκή της, όσο στους ασυνήθιστους χαρακτήρες που μπορούν ενδεχομένως να μετατρέψουν μια κάπως συνηθισμένη πλοκή σε κάτι το πραγματικά αξιοσημείωτο. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον πείραμα, που ακόμη κι αν δε δίνει πάντα μια εξίσου ενδιαφέρουσα ταινία, παρακολουθείται ευχάριστα. Και μολονότι το Sometimes I Think About Dying απέχει αρκετά από τις μεγάλες στιγμές του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, πιστοποιεί την υγεία αυτού του τομέα της παραγωγής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Ridley είναι ο βασικός λόγος να παρακολουθήσει κανείς αυτήν την ταινία. Καταφέρνει να συλλάβει τις βαθύτερες αποχρώσεις του χαρακτήρα της Fran και να τις αποδώσει στην οθόνη με τρόπο που σε κερδίζει και σε κάνει να ενδιαφερθείς γι’ αυτήν. Πιθανότατα σε μια χολιγουντιανή παραγωγή η ερμηνεία της να φάνταζε υπερβολικά εκκεντρική και τολμηρή, όμως στα πλαίσια μιας ανεξάρτητης ταινίας η ηθοποιός έχει όλο το χώρο να ξεδιπλώσει το δικό της όραμα για τον χαρακτήρα που ανέλαβε να ενσαρκώσει. Με τη γλώσσα του σώματος να συμβάλλει τα μέγιστα στην ερμηνεία της, η Ridley παραδίδει ίσως την πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας της, σε απόλυτη αρμονία με την σκηνοθεσία και το ύφος του φιλμ.
Δυστυχώς, κάποιες αδυναμίες της ταινίας δεν της επιτρέπουν να ξεχωρίσει ως κάτι το πραγματικά μεγάλο και κάπως υπονομεύουν την αξιέπαινη προσπάθεια της πρωταγωνίστριας. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από πού ακριβώς ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία, έχουμε όμως την υποψία πως η Lambert χρησιμοποίησε ως αφετηρία κάποια ιδέα της για ταινία μικρού μήκους, την οποία επεξέτεινε υπερβολικά ώστε να φτάσει τις διαστάσεις της μεγάλου μήκους, δίχως όμως να φροντίσει το σενάριό της έτσι ώστε να υποστηρίζει ανά πάσα στιγμή τη διάρκειά του. Ευρήματα επαναλαμβάνονται ώστε να γεμίσουν χρόνο, ιδέες επανέρχονται ανακυκλούμενες και ακόμα και η ίδια η σκηνοθεσία επαναλαμβάνει μια μανιέρα που ξεκινά γοητευτική αλλά καταλήγει ελαφρώς προβλέψιμη.
Έστω κι έτσι, το Sometimes I Think About Dying είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, που διαχειρίζεται σοβαρά θέματα με τρόπο άλλοτε σκωπτικό κι άλλοτε μελαγχολικό, χωρίς ποτέ να χάνει τις ισορροπίες και να μετατρέπεται σε μπαλαφάρα ή, αντίθετα, σε μελόδραμα. Με την πρωταγωνίστριά της σε μεγάλη φόρμα, η ταινία σίγουρα αξίζει μια θέαση, έστω κι αν κατά στιγμές μοιάζει με χαμένη ευκαιρία.
