Ένα από τα επαναλαμβανόμενα αστεία του Spider-man: Across the Spider-verse, είναι πως οι χαρακτήρες μας σιχαίνονται την περιττολογία: Σαν καλοί χίπστερς, οι ήρωές μας σπεύδουν να επισημάνουν συνήθεις πλεονασμούς της Αμερικανικής γλώσσας, από το “ATM Machine” μέχρι το “Chai Tea”.
Η εμμονή των πρωταγωνιστών μας με την λακωνικότητα αντηχεί κάπως άστοχη, ωστόσο, μόλις αντιληφθείς πως το Across the Spider-Verse αποτελεί απλώς μία στείρα επανάληψη του πρώτου φιλμ, τόσο αισθητικά, όσο και θεματικά. Η ταινία (που αποτελεί το μεγαλύτερο αμερικάνικο animation όλων των εποχών, στις 2 ώρες και 20 λεπτά διάρκειας) σπαταλιέται στο να εξηγεί επανειλημμένα τις θεματικές που τόσο περίτεχνα πραγματεύτηκε το Into the Spider-Verse, βουλιάζοντας στην αχαλίνωτη, μαξιμαλιστική αισθητική του. Όμως, (και όπως μας έχει αποδείξει ατράνταχτα ο Michael Bay) ο μαξιμαλισμός κατοικεί μονάχα ένα βήμα μακριά από το κιτς -και ένα τσιγάρο δρόμο από τον πονοκέφαλο.
Το Spider-Man: Across the Spider-verse είναι μία, ομολογουμένως τολμηρή, αλλά τελικά απερίσκεπτη προσπάθεια να ξεχειλωθεί η φαντασμαγορική αισθητική του πρώτου φιλμ, με τους κινηματογραφιστές να γεμίζουν κάθε frame με αναρίθμητα οπτικά στοιχεία, χωρίς να προβληματίζονται για την αναγνωσιμότητα του αποτελέσματος. Με ασταμάτητες αναλαμπές, φανταχτερά χρώματα, αλλαγές σε ρυθμό πολυβόλου, πολυάριθμους χαρακτήρες που μιλούν ταυτοχρόνως και φλασιές που προκαλούν επιληψία, το φιλμ καταρρίπτει τα όρια της αποδεκτής αισθητικής, και προδίδει τη δουλειά των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στην παραγωγή: Γιατί μπορεί το κάθε frame να είναι εκθαμβωτικό, όταν όμως έχεις μόνο 1/24 του δευτερολέπτου για να το απολαύσεις, το αποτέλεσμα είναι κάπως ενοχλητικό -και στην χειρότερη των περιπτώσεων, εντελώς ακατανόητο.
Και όσο για το σενάριο, αυτό αποτελεί μια σκοτεινή παραλλαγή του Into the Spider-verse∙ οι δημιουργοί πραγματεύονται και πάλι το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, αυτή τη φορά όμως προειδοποιούν πως μερικές φορές, ο έξω κόσμος δεν είναι τόσο φιλικός όσο θα θέλαμε. Ο Miles έρχεται ξανα αντιμέτωπος με απόμακρους γονείς, αισθήματα απομόνωσης, ερωτήματα εθνικής ταυτότητας και άλλες αναμασημένες παραβολές, χωρίς ίχνος της διακριτικότητας που τις χαρακτήριζε στο προηγούμενο φιλμ. Όπως τόσες άλλες ταινίες, το Across the Spider-verse υποκύπτει στη μάστιγα του exposition, με τους χαρακτήρες να μπλέκονται σε κυριολεκτικές συζητήσεις που επεξηγούν τις θεματικές του φιλμ, και διαλόγους που συλλαβίζουν αυτολεξεί τα συναισθήματά τους.
Σε γενικές γραμμές, το σενάριο του Across the Spider-verse ήθελε αρκετό κούρεμα ακόμη για να γίνει αποδεκτό: Με τις δυόμιση ώρες της διάρκειας να σπαταλιούνται σε cringe αναφορές, άγαρμπες χιουμοριστικές απόπειρες, και ατελείωτες μελοδραματικές στιγμές που όλο κορυφώνονται χωρίς να ολοκληρώνονται ποτέ, η ταινία κλείνει τελικά με ένα απροειδοποίητο “συνεχίζεται”, υιοθετώντας μία από τις πιο ανυπόφορες μόδες του σύγχρονου Χόλιγουντ. Από την άλλη, το απύθμενο χάρισμα που χαρακτήριζε το Into the Spider-verse είναι άφαντο στο Across, με τους περισσότερους ηθοποιούς να δίνουν την εντύπωση πως υπνοβατούν -και σε συνδυασμό με το κακό sound mixing που έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις, το φιλμ δίνει μια άχαρη, αφύσικη αίσθηση, που απέχει χιλιόμετρα από το αβίαστο κουλ της πρώτης ταινίας.
Τελικά, αν μη τι άλλο, το Across the Spider-verse σε κάνει να εκτιμάς ακόμη περισσότερο το πρωτο φιλμ. Το Into the Spider-verse κατάφερε να υιοθετήσει μια φαινομενικά υπερβολική αισθητική χωρις να κουράσει, να πραγματευτεί ανθρώπινες θεματικές χωρίς να χάσει την κομψότητά του, και να πει μια θεότρελη, βαθιά κομιξική ιστορία χωρίς να βουλιάξει στο fan-service και την αυτοαναφορικότητα. Δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται, ο δημιουργικός κεραυνός δε χτυπάει πάντα δυο φορές και όσο κι αν μας στεναχωρεί, το Across the Spider-verse δεν καταφέρνει να αναπαράξει τη μαγεία του προκατόχου του.
Με τις “cringe αναφορές” εννοείς τον Τυραννόσαυρο και την γάτα? Γιατί αυτοί υπήρξαν μόνο για 10 δευτερόλεπτα. Ή μήπως εννοείς γενικά όλες τις στιγμές που έδειχνε άλλες διαστάσεις? Γιατί, μάντεψε η ταινία έχει να κάνει με το πολυσύμπαν. Αυτό σου λέει κάτι? Θα δείξει διάφορες διαστάσεις και παραλλαγές, προφανώς…? Καλά για το χιούμορ μην μιλήσω. 2 κόμιξ spider-man να έχει διαβάσει κανείς, ξέρει τι χιούμορ να περιμένει από τον spider-man. Πραγματικά είναι λες και αυτό το άρθρο το έγραψε ο Jay Jonah Jameson. Μάλλον για αυτό δεν υπήρχε στην ταινία. Ήταν στην δικιά μας διάσταση.
Κυρίως αναφερόμουν στις άχαρες αναφορές σε άλλες ταινίες: Βεβιασμένες αναφορές στο MCU, copy-paste σκηνές από την διλογία του Garfield, live-action Donald Glover με στολή Prowler και άλλα easter eggs που διέκοπταν την ιστορία και βάραιναν το σενάριο, φέρνοντας στο μυαλό τις χειρότερες fan-service στιγμές του Marvel Cinematic Universe.
Κοίτα, θεωρώ πως το να γράφεις μια τετράτομη εγκυκλοπαίδεια σχετικά με το γιατί κάποια ταινία ήταν χάλια δεν είναι αντικειμενική και υγιής κριτική. Δεν γράφεις σαν να έχεις κάτι να πεις, γράφεις σαν να έχεις νεύρα με κάποιον, στην προκειμένη περίπτωση με την ταινία. Κατ’ εμέ, για να κάνεις μια κριτική(κι όχι μια κατάκριση), πρέπει να είσαι λίγο πιο διαλλακτικός. Ακόμα και οι μεγαλύτερες αποτυχίες έχουν κάτι που μπορεί να το σώσει κάπως. Βλέπε Batman του Michael Keaton στο The Flash.
Υπάρχουν άνθρωποι που εκτίμησαν πολύ το across και πραγματικά από τη κριτική σου νομίζει κανείς ότι δεν έχεις διαβάσει ούτε μια σελίδα από κόμικς spider-man και η μόνη σου σχέση με τον ήρωα είναι οι παλιότερες κινηματογραφικές ταινίες. Για παράδειγμα η αναφορά στο amazing Spider-Man του Garfield δεν είναι Easter egg, αντιθέτως είναι μια πετυχημένη αναφορά σε άλλο σύμπαν. Easter egg είναι ο devil Dino σαν Spider-Man και η προσθήκη του scarlet spider στο στρατό του Miguel. Όταν προσπαθείς να κάνεις αυστηρή κριτική και θες να σε παίρνουν σοβαρά φρόντιζε πρώτα να έχεις ιδέα τι είναι αυτό που σχολιάζεις και να μην είσαι τόσο νευριασμένος στο κείμενο σου γιατί πραγματικά είναι πολύ ενοχλητικό κατά την ανάγνωση του.
Το χαρακτηριστικό αυτό animation που χρησιμοποιεί η ταινία, όπως του Entergalactic και ενός επεισοδίου του Love,Death and Robots, είναι αυτο που την κάνει ξεχωριστή. Οι αναφορές σε spider-man και sinister six από άλλες ταινίες/σειρές ήταν αγαπητές από όσους μεγάλωσαν με τον spider-man. Το “τέλος” <> ήταν κάτι που είχε ανακοινωθεί από το πρώτο teaser της ταινίας. Προσωπικά πιστεύω ότι δεξνυπηρχε επιβάρυνση στο σενάριο εφόσον τα περισσότερα σημεία έπρεπε να τα εξηγήσεις και στο τέλος όλα έγιναν κατανοητά.