Διατηρώντας όσο μεγαλύτερη απόσταση ασφαλείας από τον κίνδυνο αποκάλυψης των κρυμμένων μυστικών της ταινίας Strange Darling, της δεύτερης σκηνοθετικής απόπειρας του J.T. Mollner (Outlaws and Angels), θα περιοριστούμε λέγοντας πως η πλοκή εστιάζει σε ένα one night stand, το οποίο παίρνει ξαφνικά μια αναπάντεχη τροπή και μετατρέπεται σε ένα αιματοβαμμένο κυνηγητό ανάμεσα σε έναν κατά συρροή δολοφόνο, το θήραμά του και διάφορα άλλα δυστυχή θύματα που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο διάβα τους.
Κλειδί για την επιτυχία του εγχειρήματος αποτελεί η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο μονοπωλεί το ενδιαφέρον της αφήγησης. Ευτυχώς, τόσο η Willa Fitzgerald (Reacher), όσο και ο εμπειρότερος στο είδος του τρόμου Kyle Gallner (Smile, Scream V) αποδεικνύονται δύο ικανότατοι και ταιριαστοί ερμηνευτές, πείθοντας με ευκολία πως τη μία στιγμή λαχταρούν να μοιραστούν στιγμές ηδονής και από την άλλη πως θέλουν να αλληλοσκοτωθούν με τον πιο αδίστακτο τρόπο.
Η πολύπλευρη σχέση τους υπογραμμίζεται ταιριαστά από τη μη γραμμική αφήγηση του σεναρίου που υπογράφει ο Mollner, χωρίζοντας την ταινία σε έξι κεφάλαια. Έντονες στιγμές κυνηγητού και βίας εναλλάσσονται με ήρεμες στιγμές ρομαντισμού και πάθους, με τη μία σκηνή να επανανοηματοδοτεί συχνά ό,τι υπονοούσε η προηγούμενη. Ωστόσο, ο έντονος ενθουσιασμός που προκαλεί η ανατρεπτική διάθεση της ταινίας καταλαγιάζει αισθητά -αλλά όχι θανάσιμα για το τελικό αποτέλεσμα- όταν γίνεται αντιληπτό πως τα χρονικά τερτίπια εξυπηρετούν πρωτίστως τις σεναριακές εκπλήξεις. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν ο Mollner δεν ήταν τόσο συνεπαρμένος από την ανατροπή που σκαρφίστηκε, ώστε να ρίχνει όλο του το βάρος αποκλειστικά στην ανάδειξή της, αμελώντας να προσδώσει λεπτότερες αποχρώσεις στους χαρακτήρες του∙ στερώντας δηλαδή από την ταινία την ευκαιρία να σταθεί σεναριακά στα πόδια της και δίχως το πολύτιμο μυστικό της.
Τελικά, το Strange Darling φαίνεται να απαιτεί σε απελπιστικό βαθμό τον θαυμασμό μας για την κατασκευή του, αφήνοντας μια πικρή γεύση, ακόμη κι αν αυτή η επιδειξιομανία δικαιολογείται σε σημαντικό βαθμό από τις ικανότητες των συντελεστών. Διότι ουδείς αμφισβητεί πως η σκηνοθεσία του Mollner είναι στιβαρότατη, αποφεύγοντας με χάρη τα γνώριμα χούγια των ταινιών του είδους, όπως οι φθηνιάρικες τρομάρες, ενώ τι να πρωτοειπωθεί για την φωτογραφία; Αφήνοντας την υποκριτική στην άκρη, ο Giovanni Ribisi αναλαμβάνει χρέη διευθυντή φωτογραφίας, παραδίδοντας ένα πανέμορφο θέαμα∙ τα κάδρα είναι λουσμένα σε αποχρώσεις κόκκινων, μπλε και πράσινων, εκπέμποντας μια σχεδόν ονειρική αύρα. Παρ’ όλα αυτά, πόσο απαραίτητη ήταν η “ταπεινή” ανακοίνωση στην αρχή της ταινίας σχετικά με τη χρήση φιλμ;
Αδιαμφισβήτητα απολαυστική, με ερμηνείες αποκαλυπτικές, σκηνοθεσία που δεν φοβάται να αποφύγει τα κλισέ του είδους και φωτογραφία να την πιείς στο ποτήρι, το Strange Darling είναι μια ταινία που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα ψηλότερα, αν ήταν λιγότερο εξυπνακίστικη και αυτάρεσκη.
