Παρ’ ότι το όνομα του Alan Moore έχει συνδεθεί με το υπερηρωικό είδος και την DC, ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αναλάβει τη συγγραφή μεγάλων arcs για χαρακτήρες όπως ο Batman ή ο Superman. Εντούτοις, θεωρείται υπεύθυνος για μερικές από τις καλύτερες ιστορίες αυτών των δυο χαρακτήρων, χάρη στις μικρές, αυτόνομες και προσβάσιμες ιστορίες που έγραψε για εκείνους κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με την DC. Μια από αυτές είναι και η ιστορία For The Man Who Has Everything με πρωταγωνιστή τον Superman, η οποία αποτελεί το επόμενο κεφάλαιο στο αφιέρωμα μας στον Alan Moore.
Τα υπόλοιπα άρθρα του αφιερώματος
Γιατί μας απασχολεί ακόμα το Watchmen;
Watchmen: Οι υπερήρωες ως σύμπτωμα σεξουαλικής καταπίεσης
Whatever Happened to the Man of Tomorrow?
Ανιχνεύοντας τα ομοερωτικά στοιχεία του The Killing Joke
V for Vendetta: Μπορεί να μας απελευθερώσει η Τέχνη;
*
Την ημέρα των γενεθλίων του, η Wonder Woman, ο Batman και ο νέος Robin επισκέπτονται τον Superman για να του δώσουν τα δώρα που του πήραν. Έκπληκτοι, όμως, τον βρίσκουν να στέκεται όρθιος στην μέση του Fortress of Solitude, έχοντας “φυτεμένο” στο στερνό του ένα λουλούδι, το οποίο τον έχει αποκόψει από την πραγματικότητα. Απορημένοι, οι τρεις υπερήρωες κάνουν διάφορες θεωρίες για την καταγωγή του φυτού και την επικινδυνότητα του με τις απαντήσεις που ψάχνουν να έρχονται λίγο αργότερα από τον Mongul, ο οποίος θα αποκαλύψει πως το λουλούδι, ονόματι “Black Mercy” και το οποίο έχει την ικανότητα να μεταφέρει τον ξενιστή του σε έναν φανταστικό κόσμο που η μεγαλύτερη του επιθυμία γίνεται πραγματικότητα, είναι το “δώρο” του για τα γενέθλια του Κρυπτονιανού.
Όντως, όπως αποκαλύπτεται ήδη από τα πρώτα πάνελ της ιστορίας, ο Superman βρίσκεται σε έναν διαφορετικό κόσμο, σε μια ψευδαίσθηση, στην οποία ο Krypton δεν καταστράφηκε ποτέ, οι γονείς του έζησαν -η μητέρα του πέθανε λίγα χρόνια αργότερα και ο πατέρας του εκδιώχθηκε από την επιστημονική κοινότητα, εξαιτίας των λάθος ισχυρισμών του σχετικά με την καταστροφή του πλανήτη- και εκείνος απέκτησε μια γλυκιά οικογένεια, δίχως υπερηρωικές σκοτούρες. Και παρ’ ότι όλα φαίνονται να κυλάνε υπέροχα στη ζωή του Kal-El, εκείνος διακατέχεται από ένα απροσδιόριστο αίσθημα θλίψης που φυτεύει αμφιβολίες στο μυαλό του σχετικά με το κατά πόσο αυτή η εκδοχή της ζωής του είναι πραγματική.
Η αφήγηση του Moore εναλλάσσεται ανάμεσα στις προσπάθειες των τριών υπερηρώων να σώσουν τον φίλο τους και στην κρυπτονιανή καθημερινότητα του Kal-El με την ένταση των δύο ιστοριών να κορυφώνεται παράλληλα, έχοντας από τη μια τη μονομαχία ανάμεσα στην Wonder Woman και τον Mongul και από την άλλη την ιδεολογική σύγκρουση του Kal-El με τον Jor-El, τον πατέρα του. Ο δεύτερος, απογοητευμένος από τη συμπεριφορά των συνεργατών του, αλλά και από την εκσυγχρονιστική πορεία του Krypton, συνεργάζεται με εξτρεμιστικές πολιτικές ομάδες, γεγονός που προκαλεί την αντιπαράθεση με τον γιο του.
Ωστόσο, εκείνος όχι μόνο δεν θα καταφέρει να του αλλάξει γνώμη, αλλά θα δει τον ίδιο του τον πατέρα να βγάζει έναν δημόσιο λόγο γεμάτο μίσος, κλείνοντας τους δρόμους της πόλης με τη βοήθεια των πολιτικών του συμμάχων, επιδιώκοντας την ανατροπή του πολιτεύματος. Αδυνατώντας να αποδεχτεί τον πατέρα του ως υποκινητή φασιστικών εκδηλώσεων, ο Kal-El αρπάζει τον γιό του, κατευθύνονται σε ένα απόμακρο σημείο του πλανήτη και μέσα σ’ ένα συναισθηματικά φορτισμένο περιβάλλον του εξομολογείται πως κάτι δεν πάει καλά, πως για κάποιον λόγο πιστεύει οτι τίποτα γύρω του δεν είναι αληθινό, ακόμα και ο εκείνος, ο ίδιος του ο γιος.
Εκείνη τη στιγμή, ο Batman καταφέρνει να αφαιρέσει το λουλούδι, το οποίο κολλάει πάνω του, ο Kal-El χάνει τον γιο του και ο Superman ορθώνεται πίσω από τον τρομαγμένο Robin αναζητώντας τον υπαίτιο αυτής της κατάστασης. Όταν πάρει την απάντηση, η οργή θα διαπεράσει κάθε εκατοστό του κορμιού του και με τρομακτική ορμή θα χυμήξει πάνω στον Mongul για να πάρει την εκδίκησή του. Ωστόσο, παρά την υπέρμετρη προσπάθεια του Κρυπτονιανού, ο Mongul μοιάζει πανίσχυρος με τη λύση να δίνεται τελικά από τον πιο αδύναμο κρίκο, τον νεοφερμένο Robin, ο οποίος, αφού ξερίζωσε το λουλούδι και από τον Batman, το πέταξε στον εξωγήινο αντίπαλο του. Έτσι, ο Mongul έμεινε φυλακισμένος στη δική του φαντασίωση, σύμφωνα με την οποία κατακτάει τον κόσμο, και οι τέσσερις υπερήρωες πάνε να γιορτάσουν τα γενέθλια του Superman.
Οι υποθετικές ιστορίες εύκολα μπορούν να αποδειχτούν δίκοπο μαχαίρι, αφού συνήθως στερούνται συναισθηματικής βαρύτητας με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε αυτές συχνά να καταλήγουν άνευ σημασίας για την πραγματική ζωή των χαρακτήρων. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ο Moore κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς, ώστε αυτή η υποθετική ζωή του Superman να τον σημαδέψει συναισθηματικά. Το “δώρο” του Mongul αποδεικνύεται εξαιρετικά λειτουργικό και απόλυτα βασανιστικό, διότι την ίδια στιγμή που παρέχει στον Superman τη ζωή που αναζητά -μια ζωή δίπλα στην οικογένεια του, δίχως υπερηρωικές σκοτούρες, διαγαλαξιακές απειλές και μεσσιανισμούς-, του φυτεύει σπόρους αμφιβολίας για την πραγματική υπόσταση της, υποχρεώνοντας τον είτε να ζήσει σε μια ψευδαίσθηση, είτε να βιώσει αβάσταχτο πόνο αποχωριζόμενος τα ανύπαρκτα άτομα για τα οποία τρέφει απόλυτα αληθινά συναισθήματα, προκαλώντας τη δικαιολογημένη οργή του Superman, όταν εκείνος επανακτήσει τη συνείδησή του.
Παρά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Superman, ο Moore καταφέρνει να δώσει υπόσταση και στους τρεις υπόλοιπους χαρακτήρες, με τον καθένα να έχει ξεχωριστή προσωπικότητα, πράγμα σπάνιο για υπερηρωικά cameos. Έτσι, η Wonder Woman παρουσιάζεται ως μια δυναμική φιγούρα, έτοιμη να διεκδικήσει το δίκιο του φίλου της ανά πάσα στιγμή, ενώ ο Batman αποτελεί τη φωνή της λογικής. Αναγνωρίζοντας πως η θνητή του φύση δεν μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του Mongul, περιορίζεται στην εύρεση τρόπου αφαίρεσης του λουλουδιού, επιλογή που ίσως φαντάζει ξένη για έναν χαρακτήρα σαν και εκείνον, αλλά προσωπικά την βρήκα απόλυτα ταιριαστή. Τέλος, ο Robin προσφέρει τον πιο ανάλαφρο τόνο της ιστορίας χάρη στην απειρία του, ενώ η συμβολή του στην αντιμετώπιση του Mongul αποτελεί ακόμη μια έκφραση της αγάπης του Moore στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
Πέρα από τη σεναριακή αρτιότητα, όμως, εξίσου σημαντική είναι και η συνεισφορά των Dave Gibbons (σχέδιο)και Tom Ziuko (χρώμα) στο αισθητικό κομμάτι. Η συνεργασία των δύο δεν συμβάλλει μόνο στην ομαλή αφήγηση, αλλά ενισχύει τη συναισθηματική βαρύτητα της ιστορίας, αποτυπώνοντας λεπτομερώς τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του Superman. Για παράδειγμα, όταν ξυπνάει από την φαντασίωσή του ξεχειλίζει οργή, οπότε η φιγούρα του -που φαντάζει γιγαντιαία μπροστά στον λεπτοκαμωμένο Robin- χάνεται μέσα στις σκιές. Αντίστοιχα, όσο βρίσκεται στον φανταστικό Krypton, τα χρώματα γίνονται ψυχρότερα για να επικοινωνήσουν τη διακριτική θλίψη, η οποία κορυφώνεται τη στιγμή που υποχρεώνεται να αποχωριστεί τον γιό του.
Επιστρατεύοντας μια θεματική που τον απασχόλησε και στο V for Vendetta (η ευτυχία ως φυλακή), οι Moore, Gibbons και Ziuko συνθέτουν μια από τις καλύτερες ιστορίες του Superman, η οποία δεν εναντιώνεται στη μυική του δύναμη και τις υπεράνθρωπες ικανότητες του, αλλά προκαλεί αναταράξεις στη συναισθηματική του ηρεμία. Όπως έχουμε πει και άλλες φορές, αυτές οι ιστορίες αναδεικνύουν το βάθος του χαρακτήρα με υπέροχο τρόπο, με τη συγκεκριμένη περίπτωση να μην αποτελεί εξαίρεση.
