Το μόνο θετικό της απαράδεκτης απόπειρας για τηλεοπτική μεταφορά του Swamp Thing ήταν πως πυροδότησε εκ νέου το ενδιαφέρον για τον ομώνυμο χαρακτήρα. Κάπως έτσι φτάσαμε φέτος να βλέπουμε δύο κομιξικές σειρές με εκείνον, μια κεντρική (εκείνη που γράφει ο Ram V) και τούτη εδώ τη μίνι σειρά των τριών τευχών δια χειρός Jeff Lemire και Doug Mahnke.
Στην κατά Lemire εκδοχή του χαρακτήρα, βρισκόμαστε σε ένα μέλλον, όπου η ανθρωπότητα οδηγεί τον πλανήτη προς το προδιαγεγραμμένο τέλος του. Η στάθμη του νερού έχει ανέβει, η θερμοκρασία έχει αυξηθεί, ο βυθός της θάλασσας, άλλοτε ζωτικός χώρος των ψαριών, πλέον έχει καταληφθεί από κάθε είδους σκουπίδι, απομεινάρι της υπερκαταναλωτικής ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ οι κοινότητες περιορίζονται μονάχα σε μια μικρή σπιθαμή χώρου. Σε μα απέλπιδα προσπάθεια να ανατρέψουν την ολική καταστροφή, τα κοινοβούλια των Elementals αποφασίζουν να αφανίσουν από προσώπου Γης την ανθρωπότητα και κάπως έτσι, «γεννιέται» ένα νέο Swamp Thing, γεμάτο οργή και υπερβίαιες διαθέσεις, που αρχίζει να επιτίθεται στην κοντινότερο οικισμό. Μοναδική ελπίδα για τους εναπομείναντες ανθρώπους, η επιστροφή του κλασικού Swamp Thing δια χειρός ενός απομονωμένου άντρα που ζει σε έναν φάρο γεμάτο αποτσίγαρα, άδεια μπουκάλια και μουχλιασμένους τοίχους.
Στον πυρήνα της ιστορίας επιστρέφει ένα γνώριμο μοτίβο στο έργο του Lemire, η σχέση γονιού – παιδιού. Στην προκειμένη περίπτωση, ένας πατέρας καλείται να προστατέψει (μέσω του αποχωρισμού) την κόρη του, ώστε να μην πέσει και εκείνη θύμα του θανατηφόρου πλάσματος που σπέρνει τον θάνατο στην κοινότητά τους. Ωστόσο, προτού τους χωρίσει, ο Lemire δεν ξεχνά να αναπτύξει την μεταξύ τους σχέση, μέσα από την οποία προδίδονται και τα προαναφερθέντα στοιχεία για τον κόσμο της ιστορίας, πετυχαίνοντας έτσι να προσθέσει το απαραίτητο συναισθηματικό βάρος στη στιγμή του αποχωρισμού.
Το αναμφισβήτητο συγγραφικό ταλέντο του Lemire τού επιτρέπει να ξεδιπλώσει οργανικά τον κόσμο που έχει δημιουργήσει, να δώσει βάθος σε χαρακτήρες που θα μπορούσαν εύκολα να καταλήξουν δισδιάστατες καρικατούρες, σχολιάζοντας σύντομα, μα περιεκτικά το ανώφελο της βίας σε δυστοπικούς καιρούς, αλλά και να επιστρατεύσει στοιχεία τρόμου και ακραίας βίας, χωρίς να μοιάζει κάτι από όλα αυτά παράταιρο.
Αυτό που μένει να φανεί ως προς το σενάριο είναι η θεματική του κατεύθυνση, αφού μέχρι στιγμής ακολουθείται -μεταξύ άλλων- ένα παρόμοιο μονοπάτι και από την ιστορία του Ram V, στην οποία ο ανταγωνιστής αποζητά την εξόντωση της ανθρωπότητας, θεωρώντας την υπεύθυνη για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι τι νέο έχει να προσθέσει ο Lemire, απάντηση βέβαια που μένει να δοθεί στα επόμενα τεύχη.
Σχεδιαστικά, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, παίρνοντας ως δεδομένο πως δεν θα έχουμε κάποια δυσάρεστη έκπληξη μελλοντικά. Το σχέδιο του Mahnke κλέβει τις εντυπώσεις, αποτυπώνοντας δίχως αναστολές τη βία του σεναρίου, αλλά και προσφέροντας την απαραίτητη συναισθηματική ένταση μέσα από τις εκφράσεις των χαρακτήρων με τα άγαρμπα, τραχιά περιγράμματα να αποτυπώνουν ταιριαστά την δυστοπία της ιστορίας και την τραγικότητα των χαρακτήρων. Ωστόσο, εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στην παρουσίαση των πλασμάτων με το «πειραγμένο» Swamp Thing να φαντάζει άκρως υποβλητικό και τα πλάσματα της βουλής των Elementals να εντυπωσιάζουν με την αποκρουστική, υπερβατική παρουσία τους που αποδίδει ιδανικά το εύρος της δύναμης τους.
Βέβαια, ο κρυφός πρωταγωνιστής του τεύχους μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί ο χρωματισμός του David Baron που καταφέρνει να προσδώσει μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο τελικό αποτέλεσμα, εισάγοντας μερικές φρέσκες ιδέες στην αποτύπωση ενός δυστοπικού κόσμου, ξεφεύγοντας από τη γνώριμη προσέγγιση, όπου κάθε μικρή λεπτομέρεια πνίγεται στη μουντάδα και την μαυρίλα. Για παράδειγμα, τα πρώτα πάνελ της ιστορίας που μας τοποθετούν μεσοπέλαγα, στο βαρκάκι του πρωταγωνιστικού διδύμου συνοδεύονται από απαλά, ζεστά χρώματα, δίνοντας την εντύπωση πως λαμβάνουν χώρα σε υγιές περιβάλλον∙ τα δυστοπικά χαρακτηριστικά της ιστορίας αρχίζουν να αποκαλύπτονται αργότερα, μαζί με τα σκουπίδια που «ψάρεψε» η μικρή πρωταγωνίστρια.
Αντίστοιχα, μερικές εκκεντρικές, αν και ταιριαστές στο παραθαλάσσιο κλίμα, ενδυματολογικές επιλογές προσφέρουν μερικές απροσδόκητες, αλλά ταιριαστές νότες μαύρου χιούμορ που τελικά όχι μόνο δεν αφαιρεί από την απειλητική ατμόσφαιρα, αλλά λειτουργεί υπέρ της!
Η δυνατή αρχή του πρώτου και η ποιότητα που εγγυώνται τα ονόματα των συντελεστών φαίνεται να συνηγορούν πως τούτη η ιστορία θα είναι μια απ’ τις καλύτερες του Swamp Thing. Μένει να φανεί αν οι υποψίες μας θα επιβεβαιωθούν. Μέχρι τότε, συνεχίζουμε να δηλώνουμε ενθουσιασμένοι.
