Ένα χρόνο χρειάστηκε για να κυκλοφορήσει επιτέλους το δεύτερο τεύχος του Swamp Thing: Green Hell, με την καθυστέρηση να οφείλεται σε προσωπικούς λόγους του σχεδιαστή της σειράς Doug Mahnke. Στο μεταξύ, η «επίσημη» σειρά του Swamp Thing δια χειρός Ram V ολοκληρώθηκε, ενώ στις αρχές του ’23, ο James Gunn ανακοίνωσε πως ο χαρακτήρας θα αποκτήσει τη δικιά του σόλο ταινία στο ανανεωμένο DCU, εκτινάσσοντας την ανυπομονησία και τον ενθουσιασμό στα ύψη. Δυστυχώς όμως, η πολυναμενόμενη συνέχεια της ιστορίας του Jeff Lemire (Moon Knight) αποδείχθηκε τρομακτικά απογοητευτική, αμαυρώνοντας τα συναισθήματα ευφορίας των πρόσφατων ανακοινώσεων.
Το σενάριο του Jeff Lemire αναδεικνύεται στο μακράν πιο αδύναμο χαρτί του κόμικ. Η πλοκή ουσιαστικά αποτελεί μια επανάληψη του πρώτου τεύχους, μόνο που αυτή τη φορά είναι το Swamp Thing που πρέπει να αποχωριστεί την οικογένειά του και να τα βάλει με το τέρας που στην καλύτερη τρομοκρατεί και στην χειρότερη ξεκοιλιάζει τους κατοίκους του απομονωμένου νησιού με το σενάριο να κορυφώνεται με την εμφάνιση μιας ακόμα μεγαλύτερης απειλής και τον John Constantine να αναζητά (για ακόμη μια φορά) ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για βοήθεια.
Η παρόμοια δομή όμως είναι μικρό πρόβλημα, αν συγκριθεί με την απουσία κάποιου ενδιαφέροντος δραματουργικού ιστού. Για ακόμη μια φορά σε ιστορία του Lemire, το διακύβευμα είναι η απώλεια μιας οικογένειας, την οποία όμως οι αναγνώστες δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν εντός των πλαισίων της συγκεκριμένου κόμικ, οπότε πώς να προκληθεί και κάποιο ενδιαφέρον; Θεωρητικά, το αναγνωστικό κοινό οφείλει να ενδιαφερθεί και για την υπαρξιακή κρίση και τις δύσκολες επιλογές που καλείται να πάρει το Swamp Thing, αλλά αυτό ίσως είναι εφικτό μόνο στην περίπτωση που έχουν κάποια επαφή με τις πρότερες θεόμουρλες περιπέτειες του χαρακτήρα. Ειδάλλως, το όποιο ενδιαφέρον επιχειρείται να κερδηθεί μέσα από την σύνοψη που προσφέρει σε μορφή εσωτερικού μονόλογου ο Lemire, αλλά δυστυχώς η προσπάθειά του δεν καρποφορεί. Εξίσου άστοχη είναι και η ιδέα που κάνει την εμφάνισή της σχετικά με τον τρόπο που η περιβαλλοντική καταστροφή απειλεί την ύπαρξη των αθώων παιδιών που πληρώνουν τις αμαρτίες των προγόνων τους, αλλά προσεγγίζεται τόσο επιδερμικά που δεν έχει νόημα περαιτέρω εμβάθυνση σε αυτήν.
Δυστυχώς, την μεγαλύτερη δυσάρεστη έκπληξη επιφύλασσε το σχέδιο του Mahnke. Αν και στις κρίσιμες στιγμές είναι εξαιρετικά προσεγμένο -δηλαδή λεπτομερές και βίαιο σε εντυπωσιακό βαθμό-, υπάρχουν αρκετά πάνελ (ή ακόμα και σελίδες) που μοιάζουν να είναι φτιαγμένα στο πόδι. Το θέαμα που προσφέρουν οι πρώτες σελίδες είναι τρομακτικά προχειροφτιαγμένο, με τα πρόσωπα να διαθέτουν τα απολύτως απαραίτητα χαρακτηριστικά λες και πρόκειται για κάποιο προσχέδιο και ο ψηφιακός χρωματισμός να στερείται βάθους και υφών.
Ανέμπνευστο (για τα δεδομένα του Jeff Lemire) και εν μέρει κακοσχεδιασμένο, το Swamp Thing: Green Hell #2 αποδεικνύεται κατώτερο και του ονόματος του χαρακτήρα, αλλά και των δημιουργών του. Και αν θεωρήσουμε καλοπροαίρετα πως τα προσωπικά προβλήματα του Mahnke δικαιολογούν σε κάποιον βαθμό την πτώση της δουλειάς του, τίποτα δεν δικαιολογεί τον Jeff Lemire, ο οποίος φαίνεται να γράφει πλέον στον αυτόματο πιλότο, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες ιδέες με διαφορετικό περιτύλιγμα.
