Ο κλοιός γύρω από την Natasha αρχίζει να στενεύει επικίνδυνα. Η μια φίλη της έχει γίνει ήδη μητέρα, με το νεογέννητο βρέφος να διακόπτει με τα κλάματά του τις καθιερωμένες συναντήσεις τους, ενώ η άλλη, η τρίτη της παρέας, μόλις αποκάλυψε πως είναι και αυτή έγκυος, σκιαγραφώντας ένα ακόμα σκοτεινότερο μέλλον για τη φιλία τους. Εξοργισμένη, η Natasha αποφασίζει να πάει μόνη της διακοπές σε μια απομονωμένη καλύβα δίπλα στη θάλασσα, αλλά τελικά καταλήγει με ένα μωρό στα χέρια που κυριολεκτικά της ήρθε ουρανοκατέβατο. Τα χειρότερα όμως, τώρα αρχίζουν, αφού σύντομα θα διαπιστώσει πως όχι μόνο δεν μπορεί να αποχωριστεί το βρέφος, αλλά εκείνο φαίνεται να διαθέτει κάποιου είδους υπερδυνάμεις με αποτέλεσμα να σπέρνει το θάνατο στο διάβα του. Ένας εφιάλτης!
Το The Baby, που στριμάρει στο HBO Max, καταπιάνεται με δύο αγαπημένα θέματα των ταινιών τρόμου, την μητρότητα και τα διαολεμένα βρέφη. Η συνταγή του φαινομενικά είναι απλή, μα αποτελεσματική: o τρόμος των υποχρεώσεων που συνοδεύουν το μεγάλωμα ενός παιδιού προσφέρουν άπλετο υλικό για φρικιαστικές ιστορίες που δεν έχουν ανάγκη στάλα αίματος. Ωστόσο, μερικές φορές αυτό δεν αρκεί. Συχνά, απαιτείται και ένα στιβαρό σενάριο που θα εκμεταλλευτεί με έξυπνο (όχι απαραίτητα πρωτοποριακό) τρόπο τις όποιες ιδέες και θα εμβαθύνει στους χαρακτήρες. Δυστυχώς όμως, για το The Baby κάτι τέτοιο μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός.
Αρχικά, πάσχει από την μεγαλύτερη τηλεοπτική πανδημία των τελευταίων ετών, το τράβηγμα από τα μαλλιά μιας ιστορίας που φαίνεται να αγκομαχεί να ανταποκριθεί στην υποχρέωση των οκτώ ημίωρων επεισοδίων της με αποτέλεσμα τα τρία εισαγωγικά να καταλήγουν αναίτια επαναλαμβανόμενα, συνεπώς και κουραστικά. Εντούτοις, το κυριότερο πρόβλημα εντοπίζεται στην ίδια την πρωταγωνίστρια και το ασυνεπές γράψιμο της. Από τη μια μισεί τα παιδιά, αλλά δεν θέλει να σκοτώσει και αυτό που την ακολουθεί μανιωδώς και το οποίο τυχαίνει να δολοφονεί αθώους ανθρώπους. Απ’ την άλλη, όταν προτείνεται σαν πιθανή εξήγηση το ενδεχόμενο όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα κάποιας παρελθοντικής κατάρας, απορρίπτει την ιδέα υποτιμητικά, παρ΄ ότι έχει δεχθεί δίχως ιδιαίτερο προβληματισμό την ύπαρξη υπερδυνάμεων από ένα… βρέφος! Και τελικά, και θέλει και δεν θέλει να έχει το παιδί, ανάλογα με τις σεναριακές επιταγές. Εν ολίγοις, τρικυμία εν κρανίω!
Σημαντικές ελλείψεις υπάρχουν και στον σκηνοθετικό τομέα. Βέβαια, δεν είναι πως η σκηνοθεσία δεν είναι αξιόλογη, ίσα ίσα ανα στιγμές αποδεικνύεται και ιδιαίτερα κεφάτη, ωστόσο δεν ανταποκρίνεται απολύτως στο είδος που υποτίθεται πως υπηρετεί. Συνεπώς, στα οκτώ επεισόδιά της η σειρά ούτε ιδιαίτερα τρομακτική αποδεικνύεται, ούτε καταφέρνει να προσφέρει στιγμές (έστω και μαύρου) χιούμορ. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι, θα μπροούσαμε να καταλογίσουμε αυτή την παραπλάνηση στην προώθηση της σειράς (ποιος ξεχνάει την τραγική περίπτωση του Jennifer’s Body;), αλλά στην πραγματικότητα, η ευρύτερη αισθητική (πχ γραμματοσειρά), η θεματική της σειράς, αλλά και κάποια αδιάφορα ξεσπάσματα βίας υπονοούν πως μάλλον θα ήθελε να είναι κωμωδία τρόμου – απλώς, δεν τα κατάφερε.
Οι καλύτερες στιγμές της σειράς εντοπίζονται τις στιγμές εκείνες που επιχειρεί να ρίξει φως σε διαφορετικές πτυχές της μητρότητας. Σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε μια ατέρμονη προσπάθεια υιοθεσίας, στις συγκρούσεις που προκύπτουν σε μια φιλία από την παρουσία ενός μωρού. Δυστυχώς όμως, και αυτές σπάνια παίρνουν τον πρώτο λόγο, με τις τελευταίες μάλιστα να επανέρχονται μόλις την τελευταία στιγμή, έχοντας αγνοηθεί εμφατικά μέχρι τότε.
Ασυνεπές σεναριακά, δίχως τρομακτικές ή/και κωμικές στιγμές, το The Baby αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών που δημιουργεί η κεντρική του ιδέα, παλεύοντας (ανεπιτυχώς) να δικαιολογήσει την ύπαρξη του. Δεν πειράζει όμως, εμείς θα έχουμε για πάντα τις κλασικές και σαφώς ανώτερες ταινίες τρόμου που είπαν πολλά περισσότερα σε πολύ πιο σύντομη διάρκεια.
