Εν έτει 2022, όπου οι «χάρτινοι» υπερ-ήρωες κατακλύζουν την μεγάλη (γιατί όχι και την μικρή;) οθόνη με την επιφανειακότητά τους, μονοπωλώντας το εισπρακτικό ενδιαφέρον του κοινού, οι αμφιβολίες μου σχετικά με μία νέα, φρέσκια(;), ανάγνωση του ανθρώπου-νυχτερίδα έδιναν και έπαιρναν, ενώ ακόμη και μετά το τέλος της προβολής δεν είμαι απολύτως σίγουρος πως έχω κατασταλάξει σχετικά με το αν μου άρεσε (ή δεν μου άρεσε) αυτό που είδα. Ο λόγος; η αναγκαιότητα (ή μη) ενός καινούργιου Batman που ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές να ξεχωρίσει ενθουσιάζοντας το μαζικό κοινό των πολυκινηματογράφων, καταφέρνει, τελικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να κάνει μια τρύπα στο νερό, αναμασώντας εκ νέου ξαναζεσταμένες ιδέες.
Στα δύο μόλις χρόνια που δραστηριοποιείται ως Batman, η εγκληματικότητα στη Gotham δεν φαίνεται να έχει μειωθεί. Αντιθέτως. Τα ταραχοποιά στοιχεία σκορπίζουν τον τρόμο, η ανομία και η ανασφάλεια επικρατούν, την στιγμή που ολόκληρη η πόλη είναι βουτηγμένη στην διαφθορά. Αυτή την κατάσταση, παραμονές δημοτικών εκλογών, θα εκμεταλλευτεί ο «Γρίφος» δολοφονώντας τον απερχόμενο δήμαρχο και τον αρχηγό της αστυνομίας, μπλέκοντας τον Batman σε ένα θανατηφόρα αινιγματικό παιχνίδι που σκοπό έχει να αποκαλύψει ένα εκτεταμένο κύκλωμα διαφθοράς που συνδέει τις επιφανείς προσωπικότητες της πόλης.
Ενδιαφέρον προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται αυτός ο Batman μέσα από την σεναριακή ματιά των Reeves και Craig που συνυπογράφουν το σενάριο. Σκυθρωπός και μελαγχολικός, αδιάφορος για την ζωή, ακόμη και για την κληρονομιά που κουβαλάει στις πλάτες του το επώνυμο Wayne, κοινωνικά αποστασιοποιημένος και οξύθυμος, ο Bruce Wayne του Pattinson είναι αποξενωμένος τόσο από την ζωή, όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό. Το σπίτι του φαντάζει ανοίκειο ακόμη και για τον ίδιο, ο μπάτλερ του που το φροντίζει περιφρονείται για το πατρικό ενδιαφέρον που εκδηλώνει, ενώ μέχρι και η ίδια η κοινωνία φαίνεται να έχει συμβιβαστεί με την απουσία του. Ωστόσο, αυτή η κοινωνική απουσία του Wayne είναι και εκείνη που μας επιτρέπει να δούμε περισσότερο τον Batman, στοιχείο που απουσίαζε (σε τέτοιο μεγάλο βαθμό) από τις προηγούμενες κινηματογραφικές εμφανίσεις του.
Το δράμα Wayne/Bruce παραμένει αναλλοίωτο. Εξακολουθεί να είναι ο πληγωμένος ορφανός από γονείς που αναζητά τους λόγους και τα κίνητρα για την δολοφονία τους. Στην προσπάθεια του να επιλύσει τους δυσεπίλυτους γρίφους του Riddler, δίνοντας έτσι τέλος στην αδικία, προασπιζόμενος την δικαιοσύνη, θα γνωρίσει την βγαλμένη από το Year One Catwoman (εντυπωσιακή η Zoë Kravitz που δεν φοβάται να δείξει τα νύχια της, κυριολεκτικά και μεταφορικά), ένας ρετρό έρωτας, που δε θα μείνει μόνο στην ιδέα, θα γεννηθεί μεταξύ τους, ενώ ο Batman θα βρεθεί αντιμέτωπος με την δική του βαθύτερη οικογενειακή τραγωδία. Οι δοκιμασίες του «Γρίφου» έχουν ξεκάθαρο αποδέκτη και συνδετικό κρίκο αυτής της καταβάθος προσωπικής ιστορίας τον τέως δήμαρχο τηςGotham και πατέρα του Bruce, Thomas Wayne.
Ο Matt Reeves σκηνοθέτης του αναπάντεχα καλού ριμέικ του σουηδικού Let The Right One In, αλλά και υπεύθυνος για δύο αξιόλογες προσθήκες στο franchiseτου Planet Of The Apes διατηρεί, στο μέτρο που μπορεί, τόσο την ρεαλιστική ατμόσφαιρα του προκατόχου του Nolan, το στυλιζαρισμα του Burton, και την ωμότητα του Snyder, όσο και την αίσθηση μιας larger than life’s αφήγησης, ενώ δεν παραλείπει να προσθέσει και τον δικό του προσωπικό τόνο, όντας ο δημιουργός που προσεγγίζει και τιμά περισσότερο την αίσθηση του κόμικ, εμπλουτίζοντας, ταυτόχρονα, το φιλμ με στοιχεία νεο-νουάρ. Παράλληλα, φροντίζει να συνδυάσει, και το καταφέρνει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, τη δομή ενός serial killer φιλμ με τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ, αναμειγνύοντας έτσι τα φιντσερικά Se7en και Zodiac με την υπερηρωική ιστορία του ανθρώπου-νυχτερίδα. Το μαύρο και το κίτρινο κυριαρχούν στην χρωματική παλέτα του φιλμ συμβολίζοντας την αποσύνθεση και τον ζόφο που έχουν καλύψει την Gotham, ενώ το πένθιμο μουσικό score του βραβευμένου με Όσκαρ Michael Giacchino συνεπικουρεί το φιλμ σε όλη του την διάρκεια. Παρ’ όλα αυτά, το όποιο σασπένς φαίνεται να αναλώνεται στο παιχνίδι των γρίφων και των δολοφονιών, χωρίς ο Reeves να φροντίζει να κρατήσει, έστω και λίγο, για το δεύτερο μισό, όταν και ο Batman έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια.
Η τρίωρη διάρκεια δεν δικαιολογείται, ενώ υπάρχουν σκηνές όπου η δράση καθυστερεί ή δεν πετυχαίνει πλήρως τον σκοπό της (βλέπε τελική πράξη). Ο χαρακτήρας του ανθρώπου-νυχτερίδα δεν εξελίσσεται (όχι ότι είναι, απαραιτήτως, προβληματικό αυτό) παραμένοντας από τυφλός υπερασπιστής του καλού και της δικαιοσύνης πρότυπο αυτοθυσίας, στοιχεία που βλέπεις και στην τριλογία του Nolan. Δεν μπορείς, ωστόσο, να αμφισβητήσεις πως αυτός ο Batman του Pattinson (που στο δικό μου μάτι φαντάζει ξένος) και του Reeves, παρά τις όποιες αδυναμίες του, έχει φιλότιμες προθέσεις, ακολουθεί τον δρόμο που άνοιξε προ τριετίας ο Joker (χωρίς, όμως, να εφησυχάζει στην κοινωνική λύτρωση και στην προσπάθεια διδακτισμού), έχει προσωπικό ύφος και άποψη, και ξεχωρίζει την θέση του από την πληθωρική υπερηρωική σαβούρα που κυκλοφορεί, ακόμη και αν δεν είναι ο καλύτερος Batman. Ακόμη και αν δεν είναι ο υπερήρωας που μας αρμόζει. Είναι, όμως, αυτός που έχει ανάγκη το μαζικό κοινό. Και τότε οτιδήποτε άλλο φαντάζει δευτερεύον.
