Φαινομενικά, η γαλλική σειρά The Collapse είναι ακόμη μια σειρά καταστροφής για την κατάρρευση του (δυτικού) πολιτισμού. Ωστόσο, μην περιμένετε εντυπωσιακές εκρήξεις και εφέ που κόβουν την ανάσα. Η προσέγγισή της είναι πολύ πιο κοντά σε ταινίες όπως το Children of Men, με το οποίo μοιράζονται και τη συχνή χρήση μονοπλάνων. Για την ακρίβεια, η γαλλική σειρά αποτελείται από 8 μονόπλανα διάρκειας (περίπου) είκοσι λεπτών σε σενάριο και σκηνοθεσία των Jérémy Bernard, Guillaume Desjardins και Bastien Ughetto, γνωστοί ως Collective Les Parasites.
Το σκηνοθετικό εύρημα της σειράς αποδεικνύεται ιδανικό για την αποτύπωση ενός κόσμου σε αναταραχή, ενός κόσμου που τα πάντα βρίσκονται εν κινήσει σε μια μάταιη (;) προσπάθεια επιβίωσης. Χωρίς μοντάζ και χωρίς ανάσα, οι σκηνοθέτες ρίχνουν το κοινό μέσα στον πανικό της κρίσης, αποτυπώνοντας ρεαλιστικά την πρωτοφανή συνθήκη. Η θριλερική διάσταση της σειράς εξυπηρετείται στο έπακρο, με την απουσία αχρείαστων εντυπωσιασμών (εσένα κοιτάμε Iñárritu!) να κορυφώνει ακόμα περισσότερο την ένταση του ανθρώπινου δράματος.
Στις καλύτερες στιγμές του, το σενάριο εκμεταλλεύεται ιδανικά το σκηνικό για να πλάσει ιστορίες που κόβουν την ανάσα όχι τόσο με το θέαμα, αλλά με τα διλήμματα που θέτουν στους πρωταγωνιστές τους. Ο πρωταγωνιστής της πρώτης ιστορίας και ο εξαντλημένος νοσηλευτής ενός παρατημένου γηροκομείο σε ένα από τα τελευταία επεισόδια της σειράς αναδεικνύονται στους ίσως τραγικότερους πρωταγωνιστές της, με τις ιστορίες τους να ραγίζουν καρδιές. Οι υπόλοιπες ιστορίες ωστόσο, αν και σαφώς δεν μπορούν να κατηγορηθούν για έλλειψη ενδιαφέροντος εγκλωβίζονται σε μια μονόπλευρη μανιέρα που λίγο-πολύ καταλήγει πάντοτε στην ίδια διαπίστωση: μπροστά στην αβεβαιότητα, ο άνθρωπος φέρνει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του. Αν λείπει κάτι από τη σειρά σε επίπεδο σεναρίου λοιπόν, είναι οι διαφορετικοί τρόποι αντίδρασης απέναντι στον πανικό ή ακόμη και οι μικρές στιγμές μέσα στο άγχος και τον φόβο, όπου οι άνθρωποι, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, αναζητούν μικρές στιγμές διασκέδασης.
Επιστρέφοντας στα μονόπλανα, η χρήση τους αποδεικνύεται περισσότερο περιοριστική στην αποτύπωση των θεματικών της σειράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το τελευταίο επεισόδιο, το οποίο επιχειρεί να φωτίσει τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση (αν και η αλήθεια είναι πως η αοριστία των προηγούμενων επεισοδίων ενίσχυε ακόμα περισσότερο την διάχυτη αίσθηση πανικού). Οι περιορισμοί των μονοπλάνων δεν ευνοούν την εμβάθυνση στα άκρως ενδιαφέροντα και περίπλοκα ερωτήματα που θέτουν οι πρωταγωνιστές-«τρομοκράτες» του φινάλε, αφήνοντας ερωτηματικά για το κατά πόσο μπορούν να προβληματίσουν εκείνη τη μερίδα του κοινού που δεν συμμερίζεται τις αγωνίες του για ριζική ανατροπή του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην περιβαλλοντική εξόντωση.
Σε κάθε περίπτωση όμως, το The Collapse καταφέρνει να θέσει κρίσιμα ερωτήματα για τον τρόπο οργάνωσης της σύγχρονης κοινωνίας, αν και ίσως πιο διακριτικά απ’ όσο θα θέλαμε. Η αδυναμία πληρωμών με πιστωτικές κάρτες στο πρώτο επεισόδιο, αποτέλεσμα της εξάρτησης στις ευκολίες του ψηφιακού κόσμου, ή οι υπόνοιες που αφήνει ένα επόμενο επεισόδιο πως ίσως μεγάλο μέρος των ανθρώπων σήμερα αγνοεί βασικές γνώσεις που θα επέτρεπαν την επιβίωση σε στιγμές κρίσης υπενθυμίζουν σημαντικές παθογένειες μιας κοινωνίας που έχει την ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας απέναντι σε κάθε είδους καταστροφή.
Αδιαμφισβήτητα καθηλωτική, η σειρά The Collapse πρόκειται για ένα τεχνικά φιλόδοξο εγχείρημα που θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Ακόμα και αν δεν καταφέρνει να εξερευνήσει σε βάθος τις τολμηρές ιδέες της, προσφέρει σημαντικές αφορμές για προβληματισμό, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα, περίπου τέσσερις ώρες αμείωτης έντασης και αγωνίας!
